Tiebo komt aan bij Koi.Lab in Parma
Het was even spannend voor wat betreft de bagage, want er bestaat bij Ryan Air geen speciaal protocol voor gevoelig apparatuur; zonde wel want voor een beetje een voorzichtige behandeling van je camera en geluidsapparatuur ben ik best bereid een paar tientjes extra te betalen.
Fragile
Ik bedoel alles is wel verzekerd, maar daar heb ik niets aan wanneer ik aankom op mijn bestemming en mijn equipment functioneert niet. Ik moet wel zeggen de medewerker van de incheck zo vriendelijk was om op de labels ‘fragile’ te schrijven, maar ik kan me zo inleven in de doorsnee bagage-afhandelaar dat deze dat helemaal niet ziet of pas nadat de koffer de lucht in is. Voorheen hadden ze daar nog een duidelijk lint voor die je eromheen kon doen; ze ging het navragen zei ze.
Catching up
Na een vriendelijke hug vraagt Fabio of ik nog een koffie of iets wil alvorens we gaan rijden. Want het is nog een mooi stukje van Milaan naar Parma. We kijken elkaar aan; “of zullen we een biertje doen, vraagt de Italiaan. “Waarom ook ook niet, om te vieren dat we er zijn.” En zo staan we enige minuten later, leunend tegen de bus op de parkeerplaats met een biertje in de hand bij te kletsen. Het is een luwe avond en ik hoef de jas niet aan. We kletsen natuurlijk meteen over van alles bij, maar dat het vooral over Koi gaat mogelijk duidelijk zijn. Het is meteen zo gezellig dat we de tijd vergeten en omdat Fabio zijn parking al heeft betaald hadden we natuurlijk maar beperkt tijd om uit te rijden. Gelukkig begrijpt men daar ook wat er gebeurt wanneer je een Hollander en een Italiaan bij elkaar zet en dan kunnen we zijl zetten naar Noceto, het dorp in Parma waar Koi.Lab is gevestigd. Dat we wat oponthoud hebben door filevorming is geen hinder want we gebruiken alle tijd om over en weer foto’s en video’s van Koi te laten zien. Natuurlijk vraag ik nog naar de ontwikkeling van de tosai;
“Niet alle Koi zijn ontwikkeld naar wat ik ervan had verwacht, maar er zijn ook Koi waar ik niet zoveel van had verwacht die het boven verwachting goed hebben gedaan; die hebben een flinke inhaalslag gemaakt. Overall ben ik er erg blij mee en er zitten een aantal tussen waar ik zeer lovend over ben. Ik ga het je allemaal laten zien de komende dagen”, aldus een enthousiaste dealer.
Knoeiboel met strik
Na een eerste kopje koffie bij een lokale pomp en het vangen van mijn eerste Italiaanse Pokemon (ja dat speel ik sinds twee weken ?) zetten we koers naar het huis waar ik zal verblijven. Inmiddels al een vertrouwd adres voor mij want ze hebben vorig jaar erg hun best gedaan om mij er thuis te laten voelen. Even opfrissen en gaan; eten, want dat kan gewoon in Italië rond middernacht. Omdat het al laat is willen we niet te moeilijk doen en we parkeren ergens waar dat niet mag om bij een lokale pub naar binnen te duiken. Op het eerste zicht denk je niet dat je hier ook kunt eten, maar dat zie je heel veel hier. Een simpel café blijk dan toch een bijzondere keuken te hebben zoals ik de vorige keer heb ervaren in een voetbalkantine. Op ludieke wijze komt dan di mama met een slabbetje voorzien van strik om deze om mijn hals te binden. Ik denk nog dat het een gebruik is dat ze doen bij enkel buitenstaanders om er de draak mee te steken, maar Fabio gaat me voor en ik volg gedwee. Er is ook niemand die ervan opkijkt en ik geniet er eigenlijk ook wel van. Vanwege alle apparatuur ben ik ook minimaal bepakt qua kleding en ik sta er om bekend nog weleens te knoeien dus kwaad kan het zeker niet; het levert wel een mooi plaatje op.
Godendrank
Als we ons tegoed hebben gedaan aan een lokale burger specialiteit en we op het punt staan te vertrekken; vraagt Fabio of we nog een whisky zullen doen. Ik stem zonder tegenzin toe en zo geschiedde dat ik naar keus een whisky krijg voorgeschoteld die ik niet ken. Fabio gaat dan even buiten roken en ik raak in gesprek met de uitbater over de godendrank. We hebben beneden ook nog een flesje of 2 à 3 staan, zegt ze tussen neus en lippen door. Als ze zich even aan mijn zicht heeft onttrokken en ik de drank nog eens rustig langs mijn huig laat gaan terwijl ik alles van het terug zijn in Italië in me opneem, keert ze terug met haar man die de Engelse taal wat meer machtig is en ons uitnodigt in die kelder met 2 à 3 flesjes. Dat verhaal blijkt iets anders te zijn en het vervolg is geweldig wanneer we onze hoofden bukken om in de kelder uit te komen. Wat we daar zien en proeven kun je binnenkort lezen op de whiskyblog van de voormalig hoofdredacteur van KoiQuestion Jeroen van Galen; het eindigde in ieder geval met onze namen op de muur…
#CrazyFabio
Onderweg terug, zo rond twee uur in de nacht, besluiten we op verzoek van Fabio nog even Koi.Lab bij nacht aan te schouwen. Dit alleen al toont wel aan hoeveel liefde de man heeft voor zijn zaak, zijn shop, zijn passie. Tijdens het eten had ik ook een berichtje ontvangen al van een andere Koidealer in Italië die hem zoals ik ook al eens stelde gewoon CrazyFabio noemt en me een goede tijd wenst in Italië. Ook dat element van gastvrijheid in hun land; man wat heerlijk. Dat 13% Italiaanse bloed van mij begint al aardig warm te krijgen.
Aangekomen bij mijn slaapverblijf, een statig Italiaans huis met vele vertrekken, is het laatste beeld dat ik zie voor ik mijn bed in duik een waakhond in een mand op de veranda… Only in Italy!
Bagage mag dan als fragile kunnen worden gelabeld, pas echt fragiel is het leven en de verrassende ervaringen die we aan ons voorbij laten gaan zonder ze in ons op te nemen.
Buona notte
