Ik ben nog nooit in Japan geweest
Na een lange dag eindelijk naar mijn bed dacht ik zo, maar niets bleek minder waar. Na het wijzen op mijn slaapvertrek stelt Fabio voor nog iets te gaan eten; “ik doe wel even een reservering”, aldus de levensbrenger. “Nu nog?!” Denk ik, maar moe was ik al niet meer; het enthousiasme van Fabio is aanstekelijk en ik stap gewillig bij hem in de auto.
Lees ook: Ontmoet Fabio Ciotti; Koi kweker bij Koi.Lab in Parma (Italië)
We komen uit op een voetbalveld?! Ik val van de ene verbazing in de andere. Hoezo bezoeken we na middernacht een voetbalclub?! Ciotti heeft hier zelf ook gespeeld; ik zie zijn naam zo achter op een shirt staan; de naamval is dan ook dezelfde als een van mijn persoonlijke Italiaanse voetbalhelden uit mijn jeugd, de aanvallend middenvelder Francesco Totti.
ik zie zijn naam zo achter op een shirt staan
Als we binnen zijn vergeet je onmiddellijk dat je in een voetbalkantine bent. De kantine is gewoon ingericht als klein restaurant en Fabio begroet de uitbater als zijn broer. Ook de serveersters maken het gemakkelijk om te vergeten waar je bent. En dat zo rond 00:30 uur! We genieten er werkelijk waar een drie-gangen-sterren-maal. Ongelofelijk, maar het zijn de gesprekken met Fabio die nog het meest hongerig maken.
We bespreken specifieke vissen en tonen over en weer Koi vanaf onze telefoon zoals menig hobbyist dat wel kent. Hij is heel duidelijk in wat hij mooi vind of juist niet, maar stelt toch ook veel vragen; vaak niet feitelijk, maar een persoonlijke mening is wat hem het meest interesseert en daaruit ontluiken dan dieper gaande discussies. Zo kom ik erachter dat Fabio zelf nog nooit in Japan was; gek toch voor een Koikweker? Hoe komt Fabio dan aan zijn kennis en benodigde ervaring om kweker te worden? Dat intrigeert.
Hoelang kweek je al? Slechts drie – f*cking – jaar?!
Na enig uithoren blijkt de Italiaan zich te bedienen van de visie van diverse professionals en het moet hem nagegeven worden; voor een extravert persoon heeft hij een zeer luisterend oor, Fabio is echt een spons, maar blijft ook zo heerlijk eigenzinnig. Gek toch ook; ik ken best wel wat autodidactische mensen; een gitaar of vakgebied, maar een leven als kweker als autodidact bestijgen? Alle kwekers leren het ergens of van iemand, maar Fabio leert het zichzelf; trial and error. Ik kan alleen maar denken; “Hoe dan!”… Eigenlijk is het niet zo heel gek, want als ik vraag hoelang Fabio reeds kweekt luidt het antwoord; drie jaar. Hoelang? Slechts drie – f*cking – jaar?! Ik ben nog maar een paar uur in Parma, maar heb me reeds vaak verbaasd. Ik bedoel, ik heb toch al wat tosai gezien ook al was het donker, maar je zou niet zeggen dat dit beginnerswerk is.
Het wordt me dan ook al snel duidelijk dat Fabio er volledig voor gaat en dat intrigeert, maar laat ook nog veel ruimte voor vragen. Maar daar zou ik de komende dagen nog voldoende tijd voor hebben. Bij het verlaten van het voetbalcomplex bedenk ik mij dat Totti ook wel het wonderkind van Rome genoemd werd. Soms heb je van die talenten en ik denk zelfs dat ieder bijzondere talenten heeft, maar dat slechts weinigen deze echt ontdekken in hun bestaan, laat staan er voor durven gaan… Zal Ciotti het wonderkind van Parma kunnen zijn? Laten we vooral niet op de feiten voorop lopen; ik heb nog een aantal dagen. Dan, als ik denk dat Fabio me naar een matras rijdt, parkeert hij bij een grote club in Parma alwaar we nog een afsluitend drankje doen, of twee, dat weet ik niet meer precies.
Wat ik nog wel weet, is dat Fabio echt Murdock crazy is. Wanneer zijn oog is gevallen op een meisje dat haar 19e verjaardag viert in de club. Ter gelegenheid van het feestje heeft de jonge vrouw behalve haar ouders ook een setje gouden ballonnen meegebracht die haar leeftijd uitbeelden (of die van de moeder, maar die ziet er dan nog erg goed uit voor haar leeftijd).
Number One (1), Uno, first place, vincitore
Om die negen was het Fabio ook beslist niet te doen. Number One (1), Uno, first place, vincitore, dat is waar Fabio zijn zinnen op heeft gezet. Fabio biedt het meisje vijf euro voor de ballon, maar die lijkt er erg aan gehecht te zijn. Fabio biedt op; 10? 15? Nog geen respons. 20? 25? Het geld heeft de kweker reeds in zijn hand. Fabio was vastberaden om die ene ballon te betrachten, nummer 1 te zijn voor heel even of puur als statement om aan mij kenbaar te maken wat zijn ambities werkelijk zijn. En was het niet vanwege het feit dat doordrammen eruit zou zien alsof we het meisje lastig vallen, staakt hij zijn verbetenheid in ruil voor een foto met de ballon. Dit is de ambitie van Koi.Lab.
Of zijn tosai deze droom waar kunnen maken? Morgen bekijken en bespreken we de tosai van Koi lab uitgebreid.
