Secundaire illusie

Goed voorbereid was ik zeker. Blakend van zelfvertrouwen zelfs. De dag ervoor nog speciaal voor de tweede keer de cursus Koi Kopen bijgewoond. Met een gevoel van “dit varkentje was ik wel even” liep ik zelfverzekerd in Arhnem binnen bij de studiemiddag koivergelijking. Arrogant genoeg om Marian mee te nemen, zodat ze me na afloop van de dag op een (nog hoger) voetstuk kon plaatsen. “Doe ook voor de gein mee joh”,

motiveerde ik haar nog op de heenweg, “wat maakt het nu uit als je het slecht doet. Lang niet iedereen is zo achterlijk fanatiek met Koi bezig als ik hoor”. De hele rit pochte ik met allerlei dure termen als motoguru, kuchibenni, secundairy Hi, sachi, kiwa, shimmy en odome. Zogenaamd bedoeld als spoedcursus maar in werkelijkheid om een staaltje onvervalste koikennis te kunnen spuien.
In zes vats zaten telkens drie vissen van dezelfde variëteit. De opdracht was simpel: bepaal per vat de nummers één, twee en drie. Pfff, eitje, ik was van de seminars op de Holland Koi Show zes vissen per vat gewend en deed het daar de laatste jaren niet onverdienstelijk. Uiteraard deed ik in Arnhem (als bestuurslid) buiten mededinging mee, waardoor de hoofdprijs, een koi van maar liefst 500 euro, natuurlijk aan mijn neus voorbij zou gaan. Maar, bescheiden als ik ben, was de hoogste eer voor mij voldoende. De koi zou ik met een grotesk gebaar aan de nummer twee overdragen.

Voorafgaand aan de keuring was ik natuurlijk niet te beroerd om bij de verkoopbakken hier en daar nog wat tips mee te geven aan de overige 49, gemotiveerde maar natuurlijk kansloze, deelnemers. Uiteraard niet opdringerig, maar onopvallend en uiterst bescheiden probeerde ik tussen neus en lippen door het niveau van de overige kandidaten nog een beetje op te krikken. Marian was tijdens de beoordeling helemaal op zichzelf aangewezen. Ik wilde niet de illusie wekken dat ik haar zou voorzeggen en de vis alsnog in de vijver van huize “GinRin” zou belanden. Om het voor mezelf nog enigszins aantrekkelijk te maken, besloot ik niet meer dan twee minuten de tijd te nemen per vat. Op die manier bouwde ik voor mezelf dan toch nog een zekere moeilijkheidsgraad in. Iets later dan gepland leverde ik mijn formulier in bij de regiocoördinator.
De uitslag kwam als een mokerslag. Van de 18 vissen had ik er zeven goed. Een kansberekening leert, dat als je alles zou gokken, je er gemiddeld zes goed zou hebben! Daar zat ik dus maar nèt boven! Veel erger was nog, dat Marian er óók zeven goed had. Een ervaring rijker, maar een illusie armer droop ik af. Ondertussen murmelend dat het wel aan de Japanse judge gelegen zou hebben, of aan het licht, of aan het geroezemoes, maar zeker niet aan mij…..

Joop “GinRin” van Tol