Rini Groothuis stopt met het houden van Koi

Ik hoorde reeds eerder het gerucht, maar wuifde het zachtjes van de hand. “No way dat hij er mee stopt, dat zul je wel verkeerd hebben gehoord”, zo waren mijn woorden. Maar hoe kan het dat iemand die zoveel liefde heeft voor een handjevol vissen, die sashi en kiwa getatooeerd heeft op zijn ziel, overige hobbyisten zo eenvouding meeneemt in zijn eigen vervoering en met Domino liet zien hoe je van een ‘lelijke’ aal een fantastische kampioen maakt; waarom? Is dan waar mijn gedachten over struikelen. Ik bedoel Rini, meer dan menselijk en toch gewoon is grootser dan zijn achternaam al doet vermoeden. Een een toonbeel van een hobbyist pur sang stopt ermee?!

Rini Groothuis stopt met het houden van Koi. Als ik hiervan persoonlijk verwittigd wordt door Luc Borgmans, zijn vriend en strijdmakker in de discussies die onze hobby brengt, wordt bevestigd wat er onderhuids al aan zat te komen, doch wat een ieder ook steevast weigerde te geloven. Navraag over het blijvend prikkelende waarom, bracht het volgende antwoord van Luc;

Rini Groothuis is een grootheid onder de hobbyisten, die zich niet alleen beperkt tot het houden van koi, maar ook uitstrekt tot het karpervissen. Rini schreef hierover al meerder boeken. Zijn laatste kroon op het werk is het prachtige boek; Nishikigoi Symfonie. Rini won in 2009 met zijn Sanke Domino de Supreme Champion in Hilvarenbeek. bijzonder hieraan was het feit dat Domino een mannelijke Koi is alsook het feit dat Domino een jaar eerder zo mager was als een aal. Supreme Champion is dan een eerbare geste voor je skills en visie ten opzichte van het houden van Koi. Helemaal verdwijnen van het toneel zal hij niet en als hobbyist en raadgever zal hij een vertrouwde verschijning aan de zijde van zijn vriend en dealer Luc Borgmans van Interkoi Arendonk zijn. Rini zelf, neemt in een column afscheid van zijn Koi op zijn eigen poëtische wijze…

Afscheid

Een noodgedwongen afscheid doet altijd zeer. Daar is die krop in je keel, die knoop in je darmen en die ijsklomp in je buik. Sinds ik die beslissing nam, is het er niet gemakkelijker op geworden.

Alle bakki’s zijn intussen verkocht, evenals de Bio UV, de Vitaliser enz. Degenen die de bakki’s gekocht hebben, zullen smullen van de toegenomen levendigheid en hongerigheid van hun vissen. De Bacteria House – zo constateerde ik – zat vol met nitrificerende bacteriën. En in geen enkele van de gedemonteerde bakki’s zat – na ruim 2 jaar continu draaien – ook maar enig vuil. Dat werkt, dat spul.

En dan de vissen…. Als ik ’s morgens de tuindeuren open gooi en de drie meter overbrug naar de vijverrand, zwemmen ze me deemoedig tegemoet,zoals ze trouwens altijd doen. De koppen tegen de waterspiegel gedrukt, de bekken opengesperd. Bij Domino is dat intussen een muil waar vlotjes een kindervuist in kan. De showa Camoeflage doet het wat ingetogener; hij nipt meer zoals mijn oude opa aan zijn glaasje jenever pleegde te doen. En Calypso, de Yamatoya kohaku, die er werkelijk prachtig uitziet, schiet met zijn machtige body als een raket door het water, bang dat ie de laatste is.

En als ik dan zo sta, langs die vijverrand, met die zak Frostbites in de hand, dan zie ik die ogen. Ze kijken me aan. Vijf paar. Nieuwsgierig, verlangd, smekend bijna. Er is weer die klik. Ik zal ze missen, want vandaag worden mijn vissen in de verkoop gedaan.

Wie interesse heeft in de Koi kan zijn lievelingen Sandakan, Ryu, Caouflage en Calypso verder bewonderen met omschrijving en video.