Pieter vervolgt zijn reis naar Niigata
Zondag
We zijn met zijn drieën vroeger wakker en klaar dan gepland, maar dit is zeker niet erg want vandaag gaan we dan eindelijk naar Niiagata! Na vijf geweldige dagen cultuursnuiven gaan we eindelijk op Koihunt! Na jaren lang dromen en wachten komt mijn droom uit, ik ga naar de geestelijke vaders van mijn passie, ik ga ze ontmoeten! Nee nog beter, ik ga er vissen uitzoeken en misschien wel kopen!
Mijn wens en plan is om te gaan voor een waanzinnige Karashi van Hirasawa Marusei. Hirasawa staat nu niet echt bekend om zijn Karashi, de meeste denken bij een Karashi aan Yagenji, Takigawa of Konishi. Echter ben ik fan van Hirasawa vissen, oersterk en bij de éénkleurige zijn de waanzinnige appelwangetjes geliefd bij mij! Dus mijn doel is bekend, maar ik heb natuurlijk ook nog de wens voor een mooie Kohaku. Toraza is mijn meester, maar is naar verwachting buiten budget. Een klassieke Kohaku met volle beni patronen en een mooie sigaarvorm. Dat zoek ik in een Kohaku.
Maar nu weer terug naar de zondag, dit heb ik namelijk allemaal al bedacht voordat ik het vliegtuig instapte. Iets wat ik iedereen aanraad, spreek je wensen goed uit met je dealer. Dan kan hij of zij er mee aan de slag! We stappen na een voorspoedige reis met de Shinkansen en een taxi rond 12 uur het hotel binnen. Daar zien wij Jeroen van Ornafish, waarna wij de tas krijgen met alle bijhorende spullen om zelf rond te kunnen rijden. Dit is voor mijn dealer, Arie (Oosterhout Koi) de eerste keer dat hij zelf gaat rond rijden. Daarom hebben wij met zijn drieën afgesproken dat wij alle drie ervoor zorgen dat wij mogen rijden in Japan. Samen elkaar helpen, dat was het idee. Na een korte douche gaan we meteen de bergen in!
We gaan als eerste naar Maruhiro, broer van Yosiyuki (Hirasawa Marusei) en kleinzoon van de oude Hirasawa Yokowatashi. Yosiyuki is de oudste van de twee broers, waardoor hij de farm heeft overgenomen van zijn vader (de zoon van Hirasawa Yokowatashi). Maruhiro heeft in het begin bij Yosiyuki gewerkt, maar is later zijn eigen farm gestart.Dit doet hij in mijn ogen met succes! Wat zwemmen hier een mooie vissen rond! En als ik gedurende de week Arie en ook andere grote, Europese dealers en importeurs moet geloven is de kwaliteit dit jaar alweer vele malen hoger dan vorig jaar! Maruhiro heeft alles, maar dan ook alles zwemmen in allerlei lengtes maar ook kwaliteiten.
Na Maruhiro gaan we naar de Nagaoka Koi Show, hier lopen we snel overheen maar genieten we wel van de zeer hoge kwaliteit. Helaas zijn de foto’s hier allemaal mislukt, wel heb ik nog een filmpje van een vat vol met goromo en kujaku om je vingers bij af te likken!
Na dit snelle bezoek aan de show besluiten we langs een aantal kwekers te rijden om te inventariseren wat er waar zwemt. Izumiya is de eerste stop, voor de beruchte goudstaven! Yamabuki moet je als éénkleurige specialist in je assortiment hebben, dus hakt Arie snel de knoop door. We gaan scheppen en selecteren. Als er een stuk of twintig in de bowl zitten gaat het selecteren nog snel, alles wat niet goed genoeg is doen we terug. Shit, er blijven er nog vijf over en er passen er maar drie in een doos. We vragen de kweker erbij om advies, maar daar worden we niet veel wijzer van. Wij zaten immers op dezelfde denkwijze. We draaien ze nog een keer om, er zijn voor ons drie zekere vrouwen en twee minder zekere vrouwen, die vallen dan af.
Na Izumiya gaan we naar Shinoda, kijken naar Hi Utsuri voor Stefan en een aantal zoekopdrachten. Helaas, ze zitten er nu niet. Wel horen we wanneer de ikeage (oogst) is en spreken af om terug te komen. We gaan door naar Hirasawa, maar hier maak ik een foutje, ik kies de verkeerde Hirasawa en we komen terecht bij de oude Hirasawa (Yokowatashi). Arie waarschuwt ons om niet teveel te verwachten, omdat het normaal hier een grote rotzooi is. Echter is het erg opgeruimd en zwemt er zeer goede vis rond! Het oude baasje is druk met klanten en we laten hem, hier gaan we nog een keer terug! Ik zie namelijk een Karashi die mij heel erg aanspreekt! We gaan verder, naar de sporthal van Hirasawa Marusei.
Indrukwekkend, hoe groot het hier is. Ik sta verstijfd van hoeveel vis hier zwemt. Maar het is nog leeg volgens Arie, normaliter is het hier vissen stapelen zegt hij. Yosiyuki is er niet, dus we kunnen geen prijzen opvragen. Maar de Karashi zwemmen hier, dus ik ga hier wel slagen. De schemer begint te komen, dus we besluiten de bergen uit te gaan. Maar ineens zie ik in een ooghoek de kweker die ooit mijn hart stal met een magistrale Kohaku die een Koimaat van mij had, een vis die helaas te vroeg is overleden en daardoor nooit heeft kunnen stralen op de shows in de lage landen. De Kohaku-meester laat mij twijfelen, zal ik mijn gehele budget aan één Kohaku uitgeven? Gelukkig wint mijn verstand het van mijn liefde, maar man oh man, ik ben verliefd! We besluiten om sushi te gaan eten, waarna we vroeg gaan slapen. Morgen is het vroeg dag voor de Koihunt!
Maandag
We besluiten om de ochtend te besteden om te inventariseren wat er aan éénkleurige zwemt overal. We doen dus bliksembezoeken aan de volgende kwekers:
- Hirasawa Yokowatashi
- Marudo
- Hirasawa Marusei
- Yagenji
Ikeage van Marudo, helaas mochten wij hier niet uit selecteren
Echter is het bezoek aan Hirasawa Marusei langer dan een bliksembezoek. Nog voordat we willen gaan selecteren roept Yosiyuki naar Arie: ‘one colour san!, can you help?’. Er komt net een vrachtwagen aan voor een shipment en wij worden gevraagd om de auto mee te laden. Dat is natuurlijk geen probleem, vele handen maken licht werk. En alles om de kweker in een goed humeur te krijgen natuurlijk 😉
Hahaha, ik geloof niet dat ze hier gevoelig voor zijn.
Na deze onderbreking gaan we dan op zoek naar mijn Karashi! We scheppen er veel tussenuit, maar ik zie al snel de Karashi die ik wil. Het eruit vissen is een klusje, aangezien het een grote bak is met een groot aantal vissen. Maar ik vind haar, een Karashi met nu al een magistrale kop. Precies naar mijn smaak!
Arie vult de doos aan met één goede Chagoi en nog een Karashi. Ik schud Yosiyuki de hand en besef me maar net dat ik zojuist mijn eerste Koi heb gekocht in Japan (juichende cheerleaders, confettikanonnen en feestmuziek!). Er worden foto’s gemaakt en filmpjes, maar de kwaliteit is matig door het slechte licht. Ook ga ik natuurlijk met de geestelijk vader op de foto.
Nadat we wat langer zijn blijven hangen bij Hirasawa Marusei gaan we naar het koffiehuis van Niiagata bij Yagenji. Wat een fijn Koihuis is dit, zo netjes en opgeruimd! Maar ook het water is bizar helder, dit schijnt deels te komen door de hoge ligging in de bergen. Hier zoeken we naar wat Karashi voor de winkel, maar helaas is hier overduidelijk al heel veel weg, met pijn en moeite weten we er twee te selecteren. Ook kijken we naar een Shiro Utsuri voor een zoekopdracht van Arie. We scheppen er een aantal voor een voorbeeldfoto maar krijgen dan het aanbod om woensdag mee op ikeage te gaan. Dan komen er ongeveer 140 nieuwe Shiro uit de mudpond! Dit aanbod accepteren we natuurlijk, de geselecteerde Shiro gaan terug. Daar kijken we woensdag wel naar. Ook zie ik nog een mooie Kohaku zwemmen, ik laat haar bowlen en geniet van deze vis. Ik besluit haar niet te kopen. De prijs vind ik net te hoog voor een man en mijn voorkeur gaat uit naar andere kwekers.
En dan krijgen we honger, dat is ook niet gek als het al één uur is geweest en je ontbijt was om half acht. We vragen Daisuke (één van de Yagenji broers) om een restaurant voor een goede lunch en die krijgen we ook. Ergens in de bergen komen we een tentje tegen, waar alleen Japans wordt gesproken. Gelukkig hebben we GoogleTranslate, waardoor we uiteindelijk een heerlijke ramensoep krijgen!
Het is ondertussen twee uur en we besluiten de berg af te rijden en een andere kant op te gaan. We gaan opzoek naar Ochiba’s! Waar we terecht komen lees je in het volgende deel!
Tekst: Pieter Heurter
Foto’s: Pieter Heurter, Arie Eikelenboom & Stefan van der Pluijm
