Pieter verder op Koihunt in Japan
Het is maandagmiddag en de Koihunt gaat verder, opzoek naar onder andere Ochiba. De Ochiba Shigure vind ik een zeer lastige variëteit. Enerzijds houd ik ervan, zeker als ze de naam ere aan doen. Vrij vertaald betekent het namelijk: ‘vallend herfstblad op het water’. Voor mij moet een Ochiba Shigure dan vooral geen Kohaku-achtig patroon hebben, terwijl we dat het meeste zien in Europa. Het meezoeken met een dealer is dan een omschakeling van eigen smaak naar de smaak van anderen.
We gaan eerst naar Oozumi Ikarashi. Helaas had hij niets naar onze goesting. Kwaliteit was er wel, maar de verhouding met de prijs was niet goed genoeg. Het was te klein of een te rommelig patroon. Helaas, maar we hebben nog een aantal dagen.
Omdat we nu in een andere hoek zitten besluiten we langs Kase te gaan, bij aankomst vind ik het meteen al super! Hier vind ik namelijk al heel snel een vriendje, een schitterende Akita die zeer aardig is en mij een knuffel wilt geven.
Na het knuffelen met de hond gaan we naar binnen, het eerste wat mij opvalt is het aparte filter. Hier lijkt het water via de invoer eerst helemaal omlaag te gaan door een bak heen, waarna het omhoog wordt gedrukt door de bekende Japanse filtermatten heen (het filmpje maakt het duidelijker).
Naast het aparte filter is het ook een hele aardige, trotse en warme man. Wij vragen of hij Ochiba heeft en hij laat meteen een schitterende yonsai doitsu Ochiba Shigure zien. Wat mij doet stralen is de trots waarmee de beste man deze vis laat zien. Dit is de passie waarover ik heb gelezen, het vuur dat sommige kwekers hebben. We zien ook hele mooie Showa. Terwijl Arie vraagt naar meer informatie aan de kweker sta ik te genieten. Dan komt de vraag van Arie aan mij: Welke ouderdieren denk je terug te zien?
Shit denk ik, wat een vraag…Wat moet ik hier mee? Ik zie kwalitatief goed en strak beni wat mij aan Dainichi doet denken, dat is dus het eerste ouderdier voor mij, maar dan het sumi. Dainichi heeft vaker wat kleinere sumivlekken en ik zie veel grotere vlakken, wat neigt naar Sekiguchi. Gelukkig heb ik het juist, mijn Koikennis is zo slecht nog niet, zeg ik lachend. Tijdens het selecteren blijf ik mij verbazen over hoe fris de vissen eruit zien. Uiteindelijk houden we met de hulp van de kweker drie vissen over die voorlopig nog niet af zijn! We sluiten af met een foto en een aai aan de hond.
Na Kase gaan we nog langs Aoki. Hier zijn helaas weinig nisai of ouder te koop. Wel zien we de tosai al die in het voorjaar van 2019 de verkoop ingaan! Dit blijft een leuk gezicht, al die kleine vissen die over elkaar heen vliegen voor de mogelijke korrel voer. Het is een ware explosie van kleuren, met vele variëteiten. Ik zou hier graag een dagje lang in gaan selecteren, ondanks dat ik steeds meer de voorkeur geef aan Gosanke!
We sluiten de dag af bij een steakhouse, waar ik een heerlijke mixed grill bestel, die ze serveren op een hete steen. En natuurlijk om ons moeder (ja ik ben Brabants, dus het is ons moeder) een plezier te doen combineer ik het met een lekkere salade! We maken plannen voor de volgende dag en gaan daarna terug naar het hotel.
Dinsdag
De tweede volle dag Koihunt is daar. We hebben in de middag een afspraak staan bij Shinoda voor Hi Utsuri. Stefan, de derde meereizende musketier, zoekt er eentje en daarnaast heeft Arie een aantal zoekopdrachten voor deze varieteit. Dus daar moeten we als eerste zijn. Het is namelijk zo dat wie het eerste haalt, het eerste maalt.
We beginnen de ochtend met een bezoek aan Oofuchi, nog steeds zoekend naar goede Ochiba. Als we aankomen bij Oofuchi is er in eerste instantie niemand, dus lopen we een Koihuis verder. Daar vinden we Oofuchi en we draaien om naar het verkoophuis. Op de rand van zijn grote bak balancerend, vinden wij daar een tweetal zeer mooie en goede Ochiba! Een deal is snel beklonken en ze worden in de truck geplaatst, waarna hij ze later naar het andere Koihuis brengt.
Wij rijden nog langs diverse kwekers, zoals Choguru, de beroemde Platinum Ogon kweker! Op het moment dat wij aankomen is hij druk met het selecteren van de tategoi van de oogst. Deze vissen waren daarom not for sale, maar dat maakte het kijken niet minder leuk! Het blijft mij trekken, zo’n spierwitte paling zeg ik altijd gekscherend. Maar dat er zoveel verschil zit tussen een Platinum Ogon en een Platinum Ogon had ik nooit gedacht!
We rijden door en komen uiteindelijk aan bij Maruhide, een kleine en jongere kweker. We kijken hier rond en zien twee ginrin Soragoi. Voor Stefan worden ze gebowld. We schrikken een beetje van de huid. Overal zien wij donkere vlekken en vragen Maruhide-san hiernaar. Hij vertelt ons dat de vissen nog geen week geleden zijn geoogst en dat dit beschadigingen daarvan zijn. Hij verzekert ons dat dit goed komt. Beide vissen zullen naar Nederland komen, waarvan eentje aan Stefan zijn collectie zal worden toegevoegd.
Na ons bezoek aan Maruhide, waar we ook nog veel te mooie en daardoor ook veel te dure Kohaku zien, gaan we snel naar de Seven-Eleven, voor een snelle take-away-lunch. Hierna rijden we met piepende banden naar Shinoda. Op zoek naar een Hi Utsuri voor Stefan! En die heeft hij gevonden hoor, een prachtige female die nu nog wat geel/oranje lijkt. Volgens de kweker wordt dit nog donkerder en gaat het naar het rode toe. Kijk zelf eens naar de foto en zie het verschil, beide komen uit dezelfde kweek.
Terwijl we de berg afrijden gaan we even snel naar Maruhiro. Ondanks de drukte besluiten we te gaan kijken. Maruhiro is afwezig, wel is er veel volk. We horen al snel van de Saori, de vrouw van Maruhiro, dat er een oogst aankomt. We besluiten te wachten, aangezien we nog voldoende tijd hebben en het altijd interessant is voor onze zoektocht naar goede Koi! Want wat kweekt Maruhiro-san toch een prachtige vissen!
Terwijl we wachten begin ik contact te maken met wat Taiwanezen. Ze bieden mij een snoepje aan, waarvan zij verwachten dat ik het niet lust en dat klopt ook deels. Het lijkt het meeste op een gedroogde druif, met de structuur van een olijf en de smaak van een zure pruim. Niet erg lekker dus, maar ik laat mij niet kennen en eet het op zonder mijn gezicht te vertrekken (en dat kostte mij moeite!). Ik loop naar de auto en haal een rol Mentos met dropsmaak. Dit levert hilarische beelden op. De ene Taiwanees lust het wel en de andere trekt het gezicht van een zuurpruim. We lachen samen en praten wat, waarna blijkt dat wij gezamenlijke vrienden hebben. Die besluit ik direct te appen en hebben daarmee de grootste lol! Wat is de Koiwereld dan ineens klein! Dan komt Maruhiro aan en begint deze meester te selecteren. Na zijn selectie lijkt het wel alsof hij een startschot geeft en er allemaal Daphne Vissers aanwezig zijn, zo hard schiet iedereen uit de startblokken om vissen te vangen!
Arie en Stefan gaan bij een bak staan. Ik zie twee ginrin Soragoi zwemmen in een bak en bowl er één. Voor de andere is Kim mij helaas net voor. Shit, ik baal want ik was niet scherp genoeg. De beste van de twee zwemt nu niet in onze bowl. Arie weet ondertussen een aantal Matsuba en een Soragoi te selecteren. Terwijl wij geduldig wachten op Maruhiro, zie ik dat Kim in eens de ginrin Soragoi terug wilt doen. Ik regel snel een Koisok en zet de vis in de bowl bij ons erbij! SHIT! Deze is echt goed, als we Maruhiro erbij halen begint hij te lachen. Hij benoemt meteen dat die ginrin Soragoi zijn kashira is. Persoonlijk hecht ik weinig waarde aan deze begrippen, maar het streelt mij wel dat ik in de verkooptank al snel zag dat die andere Soragoi beter is. Wat een hectiek zo bij een kweker.
We sluiten de dag af met een heerlijk etentje, waarbij ik mij besef dat de hectiek bij Maruhiro symbool staat voor de gekte. Dit staat lijnrecht tegenover het ideaalbeeld dat wij Europeanen vaak hebben bij de Koi in Japan, het merendeel is gewoon harde handel. En dat is logisch, er moet ook bij hun rijst in de kom komen;).
Tekst: Pieter Heurter
Foto’s: Pieter Heurter, Arie Eikelenboom & Stefan van der Pluijm
