Tijdens de reis maken ze tijd om een show te bezoeken
Tijdens mijn reis door Japan hebben we ook even tijd gemaakt voor het bezoeken van een Koishow. Het hoe en wat hadden jullie nog van mij tegoed! De shows in Japan zijn namelijk compleet anders dan de shows zoals wij die kennen. Op de meeste shows in de Benelux en Engeland zijn de wedstrijdvissen een ondergeschoven kindje kijkende naar de ruimte die ze hebben. Uitzondering die ik ken zijn de Euregio Koi Show en de All Engeland Koi Show.
Ik had gedurende de week al verschillende kwekers druk bezig gezien met de showvissen, zo zwom er bij Maruhiro een geweldige ginrin Benigoi die eigenlijk niet te koop was (vraagprijs was gewoon belachelijk hoog). Shinoda was druk aan het slepen met grote Hi Utsuri naar een achteraf kamertje. Toen ik daar ging kijken waren ze foto’s aan het maken van de deelnemende vissen om ze daarna weer terug te zetten. Echter werd mij meteen duidelijk gemaakt dat ik zelf geen foto’s mocht maken van de showvissen, iets wat ik later op de show ben vergeten door al het moois (ja, ik moet echt nog een keer terug). Maar ook hoorde je allerlei geruchten rondgaan, wie zou de Niigata Nogyosai 2018 winnen? Er gingen geruchten dat Marudoh de titel wou prolongeren met dezelfde vis.
(zie Marudoh behaalt eerste overwinning op Niigata Nogyosai 2017)
Maar ook dat Mona Lisa, een waanzinnige Showa van Dainichi zou rondzwemmen. Wij hadden er dan ook zin in!
Na wat wachten, wij hadden ons immers slecht voorbereid en waren te vroeg aanwezig, mochten we het terrein op. Wat mij meteen opviel was dat hier misschien vijf stands aan de rand van het terrein stonden en verder alleen maar vissen! In gedachte maakte ik een sprong van blijdschap en liep ik meteen naar het enigste vat met een tent erboven. Dat zou de Grand Champion moeten zijn, dacht ik, en dat klopte! Marudoh deed het weer, zijn Kohaku die vorig jaar met 94 cm won deed dat nu weer!
Ik was natuurlijk meteen benieuwd of Mona Lisa, de Showa van Dainichi, tevens aanwezig was en dat was ze! Ze zwom gracieus als een echte koningin rond. Helaas een koningin zonder kroon, want die had haar buurvrouw gewonnen. In eerste instantie kon ik mij niet vinden in de beslissing. Hoe vaak zie je een Showa van deze lengte, deze huidkwaliteit en deze schoonheid zwemmen? Echter na een paar keer op en neer lopen, kritisch kijken en vooral mijn eigen smaak uitschakelen zag ik het wel, de Kohaku was gewoon iets voller gebouwd terwijl ik meer van een sigaarvorm houd.
Als ik verder langs de vats loop zie ik ineens een bekend gezicht, Murata San, de geestelijk vader van de door mij gekochte Kohaku loopt druk rond bij één specifiek vat. Tot mijn grote verbazing herkent hij mij en schudt hij mij de hand. In zeer, zeer gebrekkig Engels vertelt hij de best in 70B heeft gewonnen met Bloodnose, een zus van één jaar ouder dan de Kohaku die ik bij hem heb gekocht. Als ik kijk naar de bouw van deze vis kan ik er alleen maar van dromen dat mijn Kohaku met een jaar of twee tot dezelfde lengte en breedte is gegroeid. Na een paar minuten kwijlen bij de bak besluit ik eens verder rond te gaan kijken.
Terwijl ik rondkijk besef ik mij nu pas dat ik echt aan de vats sta, iets wat ik van Holland Koi Show gewend ben door mijn vrijwilligerswerk op en rond het middenterrein. Maar hier is dat normaal en kan dat ook gewoon. Er is geen afscheiding die voorkomt dat je tegen het vat schopt of met je handen in het water komt. En er staan vats zo ver je kan zien! Daarnaast liggen er op het grasveld bij de ingang een hele hoop zakken met vissen! Het lijkt heel zielig, maar als je ziet hoe klein ze zijn scheelt het de jury heel veel kilometers lopen. Ook werden de vissen na de jurering weer in het eigen wedstrijdvat losgelaten. De tijd in de zak was dus maximaal een halve dag, iets wat ze makkelijk aankunnen aangezien ze ook de reis naar Nederland overleven.
En dan is de kwaliteit die hier zwemt bizar! Hierdoor ben ik eigenlijk gewoon vergeten om foto’s te maken, iets wat mij zelden overkomt als ik mooie vissen zie. Maar gelukkig heb ik er een aantal die ik jullie niet wil onthouden.
Zelden zo’n frisse Goshiki gezien van minimaal 50 centimeter met een goede bouw. Heel vaak zie je iets van zwart in het beni. Iets wat deze Goshiki bijna niet had. Maar eigenlijk is elke vis die hier zwemt een aanwinst voor de Europese showscene. Om de kwaliteit nog maar eens te bevestigen heb ik nog twee foto’s en een filmpje, die zeggen immers meer dan woorden!
Tijdens mijn wandeling tussen de vaten, die ik alles behalve snel kon doen door al het moois, zie ik nog een bekend gezicht! Het is Hasegawa, die druk gebaart dat ik mee moet komen. Trots als een pauw laat hij een bowl vol kleine Kohaku zien. Wat kan ik genieten van de passie van een trotse man, die bijna alleen maar bij zijn kleine guppen staat.
Wat was dit toch genieten, een show in Japan. Compleet anders dan in Nederland, veel meer rust en veel hogere kwaliteit. Maar ik kan niet wachten tot het showgeweld in Nederland weer losbarst! Ondanks de verschillen in kwaliteit, de commercie die soms het belangrijkste is of de verkrampte veiligheidsregels die er heersen. Toch blijft het ons kent ons heersen op de shows en is de gezelligheid hetgeen waarvoor ik ga. Met de bekende gezellige praten over onze gevinde vrienden, over de ervaringen en de ontwikkelingen. Over veranderingen aan het filter, manier van voeren of het visbestand. Soms wat bluffen, soms elkaar plagen maar vooral SAMEN GENIETEN.
Met deze zwaar sentimentele boodschap sluit ik voor mij een droom af. Ik heb de reis van mijn leven gemaakt en weet hierdoor één ding zeker: ik wil terug. Niet alleen voor de vissen maar ook voor het land, de cultuur, de mensen, de rust maar vooral voor mijn eigen rust. Even geen geneuzel maar gewoon genieten. Dan rest mij nog één ding: twijfel je om een dergelijke reis te ondernemen? Stoppen met twijfelen en gewoon doen!
Tekst: Pieter Heurter
