In het regenachtige Oldenzaal werd het afgelopen weekend de derde editie van de Euregio Koi Show gehouden. Het is geen erg omvangrijke Show en wellicht de kleinste in Nederland, maar juist door diens laagdrempeligheid wel uiterst belangrijk.
Je ontmoet er mensen die er misschien wel eens van gehoord hadden, maar niet wisten dat er zoveel verschillende soorten zijn of dat die gevinde schubben zo groot konden worden; “Kijk, hier zwemt de Grand Champion“. “Dat is inderdaad een Grote jongen”. Het is een leuke anekdote dat eigenlijk het hele karakter van het evenement weerspiegelt.
Ik maak me soms een beetje zorgen om deze show en juist vanwege het succes die het de eerste twee edities oogstte. Die kleinschaligheid, dat dorpsgevoel en die gemoedelijkheid in een setting van hobbygedruis alsof je rondwaart op de lokale dorpsweide voor een weekje hutten bouwen; dat mogen ze niet kwijt raken. Vorig jaar is de show reeds gegroeid van 1 naar 2 dagen en dit jaar zijn er weer de nodige wedstrijdvaten bijgekomen tot een een totaal van 40 stuks.
De kwaliteit van de vissen is eveneens en wederom toegenomen en gestaafd door een van de vrijwilligers, Patrick Oude Groeniger (Midori voor insiders), was ook het waterbeheer voortdurend onder uitstekende controle. De temperaturen waren vrij stabiel en de vele regen kon, mede dankzij de enorme buffer, vele controles en constante waterverversing de waarden niet problematisch doen fluctueren.
‘Wat telt is het gemoed van de mensen die zich vergaapten aan het zwemmend juweel en de Nishikigoi na vandaag niet zo vlug meer zullen vergeten.’
Ondanks de vele positieve woorden was er vooral het weer dat Park Stakenberg niet gaf waar het recht op had dit jaar. Alhoewel er redelijk wat mensen binnen druppelden gedurende de showdagen was het op geen moment echt druk. Een zonde, want het geheel stond er netjes bij met veel oude vertrouwden, maar ook een aantal nieuwelingen, waarover later iets meer. Hoe goed echter de opzet en organisatie ook geslaagd mag zijn, zonder propere bezoekersaantallen is het moeilijk van een doorslaand succes te spreken. Toch? Maar de nuchtere insteek van de organisatie, de lokale bezoekers en ook die van de burgemeester spreekt met Japanse ziel. De natuur immers, laat zich niet temmen en dat geldt voor iedere show en ieder mens op aarde. daarop heb je geen invloed. Wat telt is het gemoed van de mensen die zich er ondanks dat wel rond waarden, zich vergaapten aan het zwemmend juweel en de Nishikigoi na vandaag niet zo vlug meer zullen vergeten. En ach, misschien is het wel een beetje zelfbescherming voor deze lokale show, die stiekem toch al een grote jongen wordt als begrip. 😉
In een latere blog gaan we graag nog even in op enkele winnaars en het schuilgaande verhaal dat erbij hoort. Wordt vervolgt.
fotografie: Janine Doorduin
