Vandaag was het opbouwdag. Traditioneel behelst de Nationale Koi- en Vijverdagen geen twee, zoals de meeste KoiShows, maar drie dagen. Dat betekent ook dat een en ander een dag eerder dient te worden ingericht door de diverse standhouders en ook de Koi werden vandaag ondergebracht in hun weekendverblijf. Zo ook die van ons, KoiQuest. Onze hobbyvissen werden vanochtend vroeg al geschept en verpakt. Allemaal vonden ze moeiteloos hun weg van de quarantaine via respectievelijk het net en de koisok in een transportzak. Behalve de Kumonryu. Deze was het net voortdurend te vlug af en in de groene quarantainebak was al vlug weinig zicht over. Op een gegeven moment moet je een vis niet langer de stress in jagen en het voor gezien houden. Maar er was meer tegenslag. De Pearl Ginrin Sanke, een Koi met een zeldzame vorm van Kinginrin, bleek een heel klein wondje te hebben, een huidirritatie tussen de schubben. Misschien niets ernstigs, maar je moet goed weten dat het transport van Koi en het verblijf op een show, hoe goed geregeld ook, altijd stress met zich mee zal brengen. Hierbij moet je denken aan factoren als trillingen, koi-handling, temperatuur, pH-waarde, zuurstofgehalte en bacteriedruk. Een fitte Koi zal dit zonder problemen gemakkelijk doorstaan, maar een klein wondje kan erg verkeerd reageren op deze nieuwe omstanigheden en kan gaan ontsteken met alle gevolgen van dien. Hoe zeer we de vis de wedstrijd gunnen, is het enige goede besluit dat we kunnen nemen om ook deze glinsterende verschijning thuis te laten…
Aangekomen nabij de Appelternen, een nieuwe locatie voor de show, steken de herkenbare witte punten van de stands al boven de groene velden uit. Ook de mensen van de bewaking zijn even herkenbaar als voorgaande jaren weer aanwezig. Grappig hoe je de mensen, die je eigenlijk maar een paar dagen per jaar ziet, zo goed leert kennen. Ik ben blij dat ze weer terug van de partij zijn. Dat is tenslotte ook een veiligheid voor onze vissen. Niet alleen overdag, maar ook des nachts houden zij de wacht over de Show. Direct willen we doorlopen naar de wedstrijdvaten, maar geraken er niet zonder tal van vreugdevolle gezichten zonder handdruk te passeren. Je merkt dat ze er zin in hebben. Het is prachtig weer deze dag en ik moet zeggen het terrein ligt er schitterend bij. Mooie beklinkerde paden, met watergoten voor de stands langs, zullen ook wanneer er wel een buitje valt, hetgeen ongetwijfeld zal gaan gebeuren komend weekend, de show niet meteen letterlijk in het water laten vallen.
De wedstrijdvaten dan. Al snel vernemen we dat vat nummer 46 het exemplaar zal zijn alwaar we onze gevinde vrinden voor de komende 4 dagen mogen onderbrengen. Nadat we Joachim van KoiCenter Tiel hebben geholpen met het op de plaats brengen van hun vissen in de hun toegewezen vaten, helpen zij op hun beurt ons met het verslepen van de dozen.  Het is een mooi gegeven. Gewoon elkaar even helpen met dat wat je allemaal zo dierbaar is. Hetzelfde gevoel dat ik ook zo intens ervoer tijdens de Veluwse Vijvertour. Elkander behulpzaam zijn…Ook dat is hobbygevoel! Als alle zakken met Koi dan op het water zijn gelegd, informeren we naar de temperatuur van het water. Deze valt ons ietwat tegen en bedraagt slechts 10 graden Celcius. Dat is geen ideale temperatuur voor in de show. Vrijwel alle op de show ingebrachte Koi zijn voorbereid op een hogere temperatuur. We besluiten de vissen te laten liggen, zodat de temperatuur van het water in de zak, geleidelijk aan zal dalen naar dat van haar omringende omgeving. Op deze manier zal de temperatuur geen fysische schok voor de Koi teweegbrengen. Een verschijnsel dat nare gevolgen met zich mee kan brengen. Onderwijl zien we dat de organisatie netjes bijhoudt wanneer de vissen in de zakken te water zijn gelaten. Het geeft ons even de tijd om allereerst naar de visen van KoiCenter Tiel te kijken die juist te water wordt gelaten.
De eerste die te water wordt gelaten is een Mukashi Ogon. Het lijkt bijna mis te gaan, maar dat viel reuze mee. Toch is het een een belangrijk gegeven het transport en de Koi-handling, zo voorzichtig mogelijk te laten verlopen. Een ongelukje is zo gebeurd. Dat blijkt maar weer eens… De Grand Champion Kohaku van de InterKoi 2010, waarover wij anderhalve week verslag deden, is beschadigd geraakt bij het transport terug naar haar huiselijke onderkomen. In de zak heeft de vis zich bezeert aan de staart. KoiDokter Tim Barbe bracht snelle hulp, maar het onderste gedeelte van de staartvin moest worden afgeknipt om erger te voorkomen. De vis zal er zeker bovenop geraken, daar heeft t Viske alle vertrouwen in, doch een show zal er in 2010 niet meer inzitten voor Cleopatra II. Buitengewoon jammer. Ik had haar graag terug gezien in de tuinen van Appeltern. Terug naar de Mukashi Ogon dan. Het is een vis die we al eens eerder voorbij zagen komen op de Nishikigoi Novelle. Ben Smit, de winnaar van de Saki Hikari tategoi competitie op dezelfde show vorig jaar, deed in het najaar verslag van zijn trip, waar hij getuige was van de aankoop van deze indrukwekkende Metallic Koi bij de kweker Marusei, beter bekend als Hirasawa in de Niigata. De vis zal, afhankelijk van zijn concurentie, meedingen naar de Jumbo Champion Award. Dit is de prijs voor de Koi die in centimeters, simpelweg de langste is. We voorspellen voorzichtig dat ze in ieder geval een 1st price moet behalen in haar lengte. De Mukashi is niet alleen heel groot, maar beschikt ook over een zeer respectabele body. ook een Kohaku in zeer respectabele lengte doet haar intrede in het vat. Het is een mooie Kohaku, maar of ze de concurentiestrijd aan kan… Een vis in dezelfde bak die dat zeker wel kan is een  Asagi. Een groot exemplaar met een loepzuiver netpatroon spreekt erg tot de verbeelding. Wat nog meer bijzonder is, is het feit dat de Asagi al anderhalf jaar in Nederland vertoefd. Normalerwijs zie je dat deze vissen al erg snel donker worden in het Nederlandse water dat doorgaans over een veel ‘harder’ water beschikt dan het Japanse waar ze zijn geboren en getogen. Ook ontwikkelen ze dan vaak shimi. kleine zwarte pigmetatiepuntjes, maar ook daarvan lijkt dit exemplaar geen hinder te hebben. Het is een erg goede Koi met een uistekende bouw. Het rood (hi) is mooi aanwezig aan de zijkanten, maar mocht stiekem nog wel wat intenser. Dit is een vis die nog steeds potentie heeft, dat verklapt ook het goede hoofd van de Koi. Dit is een vis die niet onbekroond zal blijven is ons vermoeden. Verder wordt de aandacht in dit prettig ogende vat opgeeist door een onwaarschijnlijk aantrekkelijke Showa van Conias. Lekker veel sumi, maar uiterst goed gebalanceerd. Ook een kleinere Kohaku (size 4?) en Doitsu Kohaku tippen we voor een prijs.
Dan begint de jeuk. “Toch wel jammer hè Bram, van die Kumonryu?”. Ik had het nog niet naast mij neergelegd. De reden dat we meedoen aan de show is ondermeer om mensen te inspireren. Natuurlijk hopen we ook op een enkele prijs, maar onze hoofdmotivatie is om mensen wat moois te laten zien. Dat doen we vooral door een voor het oog aangename samenstelling van Koi in een showvat onder te brengen.  Temidden van het vele Showa, Kohaku en Sanke bloed dat er zwemt. Is de Kumonryu een vis die niet alleen zelf mooi is om te anschouwen, maar die ook de andere Koi zal versterken in hun voorkomen. Vorig jaar wist deze Kumonryu een eerste prijs te behalen in size 2 en ze had dus eigenlijk een titel te verdedigen. Ik voelde met de vissen en besloot de rit te gaan maken. Even twee uren sturen om dat ene visje toch nog op te halen. Ik deed het gewoon. Eenmaal aangekomen bleek de vis nu in 10 minuten gevangen en wanneer de vliegende draak, zoals Remco (Made in NL) hem benoemd wanneer hij bij me komt staan als ik deze terug te water laat bij zijn medebewoners in vat 46, wordt het diertje ook al vlug gebenched. Bij het benchen worden de ingezette vissen in de eerste plaats nagekeken op verwondingen en of gebreken anderzins. Hiervan wordt notitie gemaakt, de dieren worden indien nodig bekeken door Tim barbe, de Koi arts ter plaatse, of worden om gezondheidsredenen niet toegelaten tot de show. Daarna wordt de vis gemeten en in de juiste categorie geplaasts. Ook wordt er een foto gemaakt, zodat er geen verwarring kan ontstaan.
Het voelt goed nu het stelletje weer compleet is. Wanneer alle vissen rustig rondzwemmen weten we het zeker. De Kumonryu vult het geheel goed aan. Balans is het toverwoord. Temidden van al het rood is het zwarte van de Kumonryu een relativerende factor. Het versterkt de verve van de Go Sanke, die op haar beurt de soberheid van het zwart-witte contrast versterken. Vat nummer 46, we hopen dat je als bezoeker van de show ervan zult genieten.
Er is nog eventjes tijd alvorens ook ons programma weer verder plaats heeft. Bij het aanschouwen van wat andere showvaten ontmoeten we Etienne. Etienne is een vervent hobbyist en woonachtig in Belgie. We kennen elkaar, doch ontmoetten elkaar nog nimmer in levende lijven. Koivrienden.be is de hangplek waarvan we elkaar kennen. Etienne bracht ons aldaar een genot van een topic dat ingaat op zijn hobbykweek. Deze had min of meer per ongeluk plaats gevonden in zijn vijver. Hij keek er nauwlettend op toe, maar het was uiteindelijk een andere Koi dan degene die hij verwachtte dat de kweek complementeerde.   Het resultaat van deze kweek tussen een Showa en een Ogon, bracht hij in een zevental mee naar de show. Gewoon om ze eens te delen met het publiek, eigen kweek en erg bijzonder. De visjes meten nu om en nabij de 30 cm en worden komende week precies een jaar oud. We hebben erg veel respect voor een hobbyist die op deze wijze aanwezig durft te zijn op een koi Show. Je hoeft geen absolute topvissen te hebben om mee te doen op een Koi Show. Iedereen beleeft de hobby naar eigen inzicht, middelen en goeddunken. Het allermooiste is dan ook met eigen broed aanwezig te kunnen zijn. Ook wij hopen dat op een dag te kunnen. Meer over deze vissen en kweek vind je later op KoiQuest. Ondertussen tippen Bram en ik voorzichtig een Gin Shiro Utsuri voor een prijsje en wellicht dat ook een Orenji Ogon, afhankelijk van de concurrentie, succesvol kan zijn.
Dan ontmoeten we ook Luc en Rini van InterKoi Arendonk. Ze komen hun vissen in de show brengen. We helpen hen even met het uitladen van het verpakte watergeweld en ook zij leggen hun vissen even ter ruste op het wateroppervlak, alvorens deze bloot te stellen aan het wezenlijke temperatuursverschil. Dan rijdt Chris, een oude bekende van de eerder genoemde Saki Hikari Tategoi Competitie voorbij. In het voorbijgaan vraag ik hem snel welk vat en nadat ik ” 64” nog net wist mee te krijgen ontnmoet ik hem er een tiental minuten later. Zijn zakken liggen ook reeds netjes op het water. We praten wat over de aankomende show, hoe het ons vergaa en chris toont me zijn laatste aanwinst, een Marudoh Showa. het is een zer goede vis met nog meer potentie in zijn mars. Zo door het plastic ziet het sumi er reeds erg goed uit. Ook de bekende ” Inazuma Kohaku” van Chris is weer van de partij. Deze koi met een patroon in de vorm van een bliksemschicht (inazuma) is gekweekt door Yamatoya. Meer over deze vis zul je binnenkort bemerken, hier, op de Nishikigoi Novelle.
Op mijn weg naar de uitgang, kom ik voorbij het vat van ”t Vingeling. Deze heeft beslag weten te leggen op het grootste vat in de show. ”Dan moet er ook wel grote Koi in zitten?”,  hoor ik u denken. Dat is ook zo. Nog steeds verpakt in een zak bevind zich een Chagoi van dezelfde kweker als de Mukashi Ogon als voornoemd, zich drijvend op het wateroppervlak. De geruchten gaan dat deze vis de meter moet gaan passeren… Zal dan niet de Mukashi, maar deze Chagoi met de Jumbo Champion gaan strijken… We zullen het gaan zien morgen. juist wanneer ik passeer, durven Luc en Rini het aan om ook hun vissen het ruime sop te laten verkiezen. hele grote vissen zet Interkoi Arendonk niet in dit jaar. De grootste is 72 cm. Dat wil niet zeggen dat de kwaliteit van de vissen minder hoeft te zijn. Ondermeer een geweldenaar vinden we in een prachtige Yamatoya Kohaku. Let even op bij de Asagi. Wanneer je goed kijkt, zie je dat het schubbendek van deze roodwang vis, niet zo is zoals voorgaande Asagi van KoiCenter Tiel. Deze Koi heeft niet de kernen van de schub donker ingetekend, maar juist de randen van de schubben zijn donker ingetekend, terwijl de kern lichter opschijnt. Dit noemt men dan ook een reverse asagi, een fabuleuse verschijning.
De meeste vissen werden, zoals eigenlijk ieder jaar gebeurd, toch meer aan het eind van de dag ingebracht en hebben we dus niet eens kunnen aanschouwen. De smaak echter, hebben we zeker al te pakken. Prachtige Koi en een uitstekend en gemoedelijke sfeer. Vriendschappen ontmoet samen gelachen terwijl we samen werkten om een ieders Koi zo goed mogelijk in te schepen. Zelfs de Kumonryu heeft het gezelschap gevonden van zijn medegezellen, het terrein ziet er uistekend uit en mocht er een buitje vallen, dan doen we een jasje aan. Wij hebben er zin in morgen, en jij?