Het was de Franse fotograaf Henri Cartier-Bresson die zei “Your first 10,000 photographs are your worst”. Ik kan me daar bij aansluiten, zeker als het gaat om het fotograferen van Koi. Een van de doelen van Team KoiQuestion is namelijk het vastleggen van de winnaars van de show, zodat we hier allemaal van kunnen genieten. Ook diegenen die niet bij de show konden zijn. Bram is hier zeer in geoefend en onze expert. Ik daarentegen moet nog even oefenen en op de BKS in Bokrijk was weer een mooie gelegenheid dit te doen.
De show in Bokrijk begon rustig op de zaterdagochtend. De rust was echter snel voorbij toen de eerste prijswinnaars bekend werden gemaakt, de Grand Champion en de Supreme Champion. Dus gewapend met camera snelden we naar het desbetreffende vat. Nu zijn er bij het fotograferen van Koi in een vat een aantal obstakels. Uiteraard wordt er zuurstof aan het water toegevoegd en werd er in Bokrijk continue water ververst. Dit geeft stroming, wat het maken van een goede, scherpe foto bemoeilijkt. Een zonnetje is natuurlijk heerlijk, maar te veel zon in het water geeft flink wat schittering en dat is soms moeilijk te corrigeren. Natuurlijk kun je de instelling van je camera en flitser zo figureren dat het effect op de foto wordt beperkt.
“… maar daar hebben de Koi beslist geen boodschap aan”
Ook een polarisatiefilter is in dat geval erg handig. Op het moment dat je dan de instellingen goed hebt (of zo goed als mogelijk) begint het pas. Geduld is een schone zaak. De winnares zwemt doorgaans niet alleen in een vat en dus bestaat er een kans dat de perfecte shot wordt ‘verpest’ doordat er net een andere Koi doorheen zwemt. Nu kun je nog wat weg ‘photo-shoppen’ maar daar zijn grenzen aan. Daarnaast wil je graag de Koi op een bepaalde manier fotograferen, maar daar hebben de Koi zelf geen boodschap aan. Die zwemmen vrolijk rondjes en het aantal keren dat ze recht op je af komen zwemmen kun je vaak op een hand tellen. Dan heb je ook nog Koi die een camera met daarachter een fotograaf erg interessant vinden en vrolijk bij je komen kijken. Ze komen dan schuin omhoog aan zwemmen, wat niet echt geschikt is voor een foto. De ene Koi heeft ook wat meer fotomodel kwaliteiten dan de ander. En dan moet je als fotograaf ook nog enig talent bezitten…
Voorbeeld van een aantal foto’s. Hoe het dus niet moet.
De foto’s hierboven zijn van mijn hand en geven mooi aan hoe het (net) niet moet. De Grand Champion helemaal links is te veel van voren gefotografeerd. De Supreme Champion in het midden is redelijk gelukt – al zeg ik het zelf-, maar heeft eigenlijk haar borstvinnen te ver naar voren staan waardoor het er niet uitziet alsof ze zwemt. Op de foto rechts zie je Jumbo Champion en ik wilde even laten zien hoe lastig het soms is wanneer er ook andere Koi in het vat zwemmen. Om even een idee te geven, je kunt soms wel een uur zoet zijn bij een vat en dan nog niet de perfecte foto hebben. Het meest eenvoudige zou zijn om de Koi even te bowlen en dan te fotograferen, maar dat is bij de grote dames geen optie. Bij de kleinere Koi, gebeurd dat wel eens. Die zwemmen namelijk vaak zo snel en verbergen zich in groepen, waardoor het vrijwel onmogelijk is deze in het vat te fotograferen.
“Maar er zijn gelukkig, voor zover ik weet, nog geen camera’s in het vat verdwenen of venijnige ellebogen uitgedeeld”
Vaak staan er meerdere fotografen om een vat om de Koi te kunnen vastleggen. Dat is vaak wel handig omdat dan het zuurstof er maar 1 keer hoeft worden uitgehaald en niet voor alle fotografen opnieuw. Het beperkt wel je bewegingsruimte, want soms wil je wel snel om het vat heen kunnen lopen om de Koi te fotograferen. Maar er zijn gelukkig, voor zover ik weet, nog geen camera’s in het vat verdwenen of venijnige ellebogen uitgedeeld.
Om een foto van de kleinere winnaars te maken, worden ze vaak even gebowld Een populaire kampioen, tijdens de HKS in 2012
Tijdens een show ben je dus veel tijd kwijt met het fotograferen van de winnaars. En dan heb je een perfect shot…. zijn de batterijen van je flitser leeg. ‘Nou Moe’. Toch doe ik het graag, want het is een dankbaar stukje geschiedschrijving en als het dan toch gelukt is ben je best wel trots. Afgelopen BKS was dus voor mij weer een mooi moment om te oefenen. Aan mijn 10,000 foto’s zit ik nog niet, maar ik ben al een eind onderweg. Op naar het volgende oefenmoment.
Een impressie van de BKS, iets eenvoudiger te fotograferen
1 reactie
Leuk artikel Janine!