Aangekochte Koi van Pieter komt aan in ons kikkerlandje
Op het moment van schrijven is januari al weer bijna voorbij, maakt de Koiwereld zich weer op voor de tosai hunt en het komende showgeweld. Er is een kleine, maar toch zeer vervelende KHV uitbraak geweest in Japan, waardoor de gehele Koiwereld weer even op zijn kop stond. En ik heb mijn meest stressvolle dag van het Koi-jaar 2019 gehad, de aankomst van mijn aangekochte vissen.
Het is woensdag 15 november 2018, ja u leest het goed, 2018. Dit terwijl ik net 2019 schrijf. Maar na mijn Japanreis is mijn Koi-jaar 2019 al begonnen, het dromen over mijn vissen, de showkriebels en de bezigheden voor mijn artikelen voor KoiQuestion en ook voor de NVN. Maar terug naar woensdag 15 november 2018. Het is laat in de avond als ik wil gaan slapen, maar slapen kan ik niet echt. Morgen komt namelijk het shipment aan op Schiphol en ik weet gewoon dat mijn vissen nu ergens onderweg zijn met de ruim 30 uur durende reis.
Gelukkig heb ik vandaag, donderdag 16 november 2018, niet veel gepland en hoef ik dit keer ook niet naar Schiphol te rijden. Ik kan rustig naar mijn dealer in Oosterhout toe en daar met een kop koffie kan wachten op de aankomst. Een kleine twintig dozen komen naar Oosterhout toe en zoals gewoonlijk help ik mee met het uitpakken van de vissen. Maar dit keer heb ik toch een zenuwachtig gevoel, mijn vissen zitten hier namelijk bij.
Bij het laden van de dozen is het belangrijk dat ze natuurlijk vlak staan, zodat de dozen heel blijven en het water ook gelijk in de zak blijft. Dan is er de minste kans dat de vissen droog liggen. Daarnaast zet je de dozen dwars op de rijrichting, zoals hierboven is te zien. Als je dan moet remmen stoot de vis zijn neus niet, maar is de kans op het breken van de rug ook nihil.
En dan is het moment daar, de doos gaat uit de auto en naar de bijhorende bak. De vissen zitten al heel lang donker, dus het open van de doos en ineens in het licht geeft veel stress bij de vissen.
Wij kiezen er daarom altijd voor om zo kort mogelijk de vis in de zak te laten als ze uit de doos worden gehaald.
Wij pakken ze doos voor doos uit. Zetten de zak in een bowl met schoon water, doen de zak open en zetten de vissen meteen met de hand over in een bowl. Zo mengen wij geen schoon water met water uit de zak. Hierdoor zou het zeer vervuilde water een negatieve invloed kunnen hebben op de vis. Vanaf het moment de zak opengaat en er zuurstof bij het water komt start er een heel chemisch proces, waardoor het water giftig wordt voor de vissen. We nemen het temperatuurverschil voor lief en zetten de vis meteen over in het schone water. Hoe het precies zit weet ik niet, maar dat kan Marco jullie haarfijn uitleggen!*
*Als vissen lang in een zak hebben gezeten zit er veel koolstofdioxide in de zak. Bij het openen vervliegt dit. Ook zit er veel ammonium in het water, dit zal bij het openen van de zak en het vervliegen van de koolstofdioxide omgezet worden in giftig ammoniak. Het water wordt dus giftig direct na het openen. Dus als de zak open is, moet de vis er direct uit (bij een lange reis)!
Als de vissen eenmaal in de bowl zwemmen worden ze direct gecontroleerd: heeft de vis stootplekjes, zijn er beschadigde schubben en is de vis helemaal gezond? Als de vis in slechte conditie is wordt er besloten of er direct een behandeling nodig is of dat we het even aankijken. Nadat we eerst een heel stel andere dozen uitpakken lopen we naar achteren. Daar staat ‘DE’ doos al klaar.
Doordat wij, Arie en ik, dit al regelmatig samen hebben gedaan hebben wij een bepaalde handigheid erin gekregen en zijn we op elkaar ingespeeld. Het lijkt voor buitenstaanders dan soms lopende band werk, maar dat is het zeker niet! Elke keer is het afwachten hoe dat de zak eruit ziet als de doos open gaat. Elke keer krijg ik een kleine stoot adrenaline als ik een doos open, zeker als ik er een zak slecht uit vind zien. Gelukkig krijg ik dit bij het openen van de doos met mijn vis niet. Ik zie een schitterende zak, nog volledig onder druk die brandschoon is.
Als Arie zijn vis eruit pakt ben ik aan de buurt, de grootste vis die wij tot nu toe hebben uitgepakt, en dat merk ik met het oppakken ervan. Als ze beide in de bowl zwemmen begint de eerste check. Ik controleer meteen of Murata San zich aan zijn woord heeft gehouden. En ja hoor, het stukje beni is weggehaald en het oogt fris! Dit is al snel gedaan na de aanschaf en niks meer van te zien.
Nadat ik haar goed heb bekeken laat ik haar nog even in de bowl zwemmen en geniet ik van mijn aankoop. Ik kan zo wel uren blijven zitten. Helaas hebben we daar geen tijd voor. Ik laat haar los in haar tijdelijke onderkomen. Dit gebeurt ietwat lomper dan ik had gepland, maar je kan niet alles plannen. Daarbij heb ik tijdens mijn reis wel gezien hoe kwekers ermee omgaan en dat is soms nog iets minder lief als ik hier doe. Als de dozen langs de rand staan maak ik nog snel een foto en gaan we door naar de andere locatie om daar de laatste vissen los te laten. De druk is er voor mij vanaf, mijn vissen zijn goed aangekomen.
Aan het einde van de avond bespreek ik alles nog een keer met Arie. Wij zijn beide zeer content met de aankomst van de vissen. Eén vis had het zwaar, maar deze komt er wel doorheen is onze verwachting. Het enige wat nu nog rest is het in de gaten houden van de vissen en ze een gedegen quarantaine periode geven waarbij ze voldoende rust krijgen.
Op het moment van schrijven weet ik dat ook deze vis volledig is bekomen van de lange reis, zoals wij verwachtte. Er is geen uitval geweest, alle vissen maken het goed en zijn onlangs gekeurd door Maarten Lammens, wat mij weer extra gerust stelt. Fijn als je weet dat alles gezond is.
Ik kan niet wachten op het voorjaar, als het warm genoeg om eindelijk mijn Kohaku naar huis te halen. Als dat moment daar is kan er een streep onder de reis voor mij, dan is de cirkel weer rond. Wie weet verblijd ik jullie dan met wat foto’s en een filmpje.
Tekst&foto’s: Pieter Heurter
