Waarom de X-Junior Kohaku nu wèl Grand Champion werd

Hoe kleine dingen vermenigvuldigen tot een groot verschil

Het etiket Grand Champion is een mooie, doch zelden krijgt men een degelijke uitleg over waarom een bepaalde prijs nu is gewonnen. Alhoewel ik beslist geen jurylid ben en de kennis en ervaring die wij hebben niet kan tippen aan dat van zij die het daadwerkelijke oordeel vellen, zullen we uitleggen waarom die kampioen nu de kampioen was op de Holland Koi Show 2015. De show in Arcen werd gewonnen door Richard en Mathijs van Hulst van MAKOI. Vanuit Hattemerbroek werd deze Kohaku ingezet:

voor de broers Van Hulst was het een prikkel om nog meer uit deze Kohaku te halen

De Kohaku was geen vreemde, ze zwom namelijk ook vorig jaar al in hetzelfde wedstrijdvat of toch zeker opdezelfde plaats in de wedstrijdring. Toen was ze door mij eigenlijk ook al getipt als Grand Champion, vooral vanwege de body, maar de jury vond een andere Kohaku waarmee ze het vat deelde beter en de beul van Ma-Koi, zoals ik haar destijds reeds gekscherende noemde, was goed voor zilver. Zo zag de Koi er toen uit:

Daar is helemaal niets mis mee zou je denken, maar ze redde het toch niet in de strijd tot Grand Champion van die andere ook zeer appetijtelijke Myiashi Kohaku, een sandan met een mooie grote kop en een zeer goede lengtebouw. Toch is het een zeer mooie prestatie, maar voor de broers Van Hulst was het een prikkel om nog meer uit deze Kohaku te halen. Zij zagen toen al dat er nog veel meer in zat en gingen er mee aan de slag. Goed voeren en geduldig watermanagement betalen zich dan uit. Ik hoop hen nog te spreken over de finesse die hierbij om de hoek komt kijken want Koi houden en verbeteren op dit niveau is toch het summum en kunnen we allemaal van leren. Hieronder de wedstrijdfoto van haar tijdens de laatste Holland Koi Show alwaar de Grand Champion wel in de wacht werd gesleept. Zie je de evolutie?

Was er met haar in 2014 al beslist niets mis, nu is haar uitstraling overweldigend. Misschien zie je niet meteen grote verschillen met haar vorm van vorig jaar en misschien ook wel. Om het enigszins inzichtelijk te maken heb ik een foto van beide versies naast elkaar gezet. Links 2014, rechts 2015.

Hadden we vorig jaar reeds het koosnaampje ‘de beul van Makoi’ verzonnen; nu is het helemaal een kanon te noemen. Alhoewel de 2015 foto wellicht iets verder van voren is genomen, is het duidelijk te stellen dat de body in omvang is toegenomen. Zo mooi breed zag ik een Kohaku in Nederland nog niet, of zeker niet veel vaker. Zo was de Kohaku van de Belgische hobbyisten Hilde en Michel, zij werd al twee keer Grand Champion op de Interkoi en in Rijswijk vorig jaar, ook een bodybuilder, en terwijl deze vis nog breder is naar ik vermoed is toch de balans in verhouding meer aanwezig. Maar dat is niet het belangrijkste. Dat is namelijk het vloeiende verloop. Zag je in 2014 nog enigszins een knikje in de versmalling naar het staartstuk; nu is dat een geheel vloeiende lijn; het staartstuk, ook wel ozutsu genoemd is dus fermer geworden. Hoe zullen ze dat hebben gedaan?

Nog geen indicatie van een hangbuikje is aanwezig en dat bij zo een watervarken

Is het gewoon en kwestie van voeren en de bloedlijn zorgt voor de rest? Ja, natuurlijk spelen de genen een belangrijke rol, maar deze vis heeft wel de ruimte en omstandigheden gekregen om dusdanig te ontwikkelen. Dit is namelijk alleen mogelijk wanneer er ook gedegen ontwikkelde spiermassa aanwezig is. Anders zakt die buik gewoon in. Bekijk de video nog ens en dan vooral de foto waar je er van achteren op toe kijkt. Nog geen indicatie van een hangbuikje is aanwezig en dat bij zo een watervarken. Het hoofd is voldoende proportioneel en zit er mooi op.

De huidkwaliteit hadden we al benoemd als zeer goed. De glans zat en zit er nog steeds op, maar de pigmentatie is een heel ander verhaal. Tijd voor een Close-up.

De leek ziet wellicht twee keer hetzelfde, maar een goed opgeleide jurylid beslist niet. De pigmentatie is in de eerste plaats helderder dan dat zij vorig jaar was. Het is voller en zachter, kortweg in topconditie!

Wat echt het verschil maakt is de ontwikkeling van de huid. We zien dat de vis meer af is, dat wordt verraden door het mooi ontwikkelde fukurin. Dit is het fenomeen waarbij de huis rondom de schubben meer aan de oppervlak ligt als de schub zelf, die verzonken lijkt in de huid. Dit geeft een heel mooi zijdeglans effect en de kleur lijkt meer effen en glanzend. Fukurin wordt vaak vooral geassocieerd met grote Chagoi of een Yamabuki, maar ook Gosanke hebben zeker profijt van dit fenomeen binnen het spectrum huidkwaliteit.

Maar daarmee zijn we er nog steeds niet wanneer we de evolutie van de huidkwaliteit bespreken die deze vis het afgelopen jaar heeft doorgemaakt. Zowel het kiwa, de achterster aftekening van het rode patroon, maar vooral het sashi, de voorzijde van het rode patroon zijn verder ingeklaard. Zag je vorig jaar al een leuke scheiding tussen het wit en rood, nu is dat zoveel scherper! je ziet minder roze vlak voor het patroon begint. Dit komt omdat de huid dikker is geworden waarbij ok het fukurin weer een rol speelt.

Kritisch moet je desalniettemin ook zjjn op een kampioen als deze.

Al deze factoren bij elkaar opgeteld maken deze vis vele malen beter dan hoe ze er vorig jaar bij zwom, niet alleen op de gebieden body en huidkwaliteit, maar dat heeft ook zijn weerslag op de algehele uitstraling en begrijp me niet verkeerd, in 2014 was het ook al een droomvis, maar de kwaliteit die zij nu heeft vind ik majestueus. Zoals al eens benoemd was dit een van de eerste nakomelingen van de veel vertrouwde bloedlijn X-Junior van Dainichi. En daarom zijn de resultaten van diens genen nog weinig bekend. Deze beul is iedereen de baas en geeft ns een aardige inkijk van haar mogelijkheden. Het patroon wil ik in dit artikel niet bespreken, maar niet onbenoemd wil ik de odome laten, die maakt het wel af!

De manier waarop deze vis haar finishing nu in heeft gezet is benijdenswaardig. Kritisch moet je desalniettemin ook zjjn op een kampioen als deze. Ze miste her en der enkele schubben en op haar flank heeft ze zoals ook vorig jaar enkel zwakker gekleurde schubben, vermoedelijk overgehouden aan een eerdere verwonding. Het shiroji kan nog beter; of dit haalbaar is weet ik niet, doch dat zou en mooie uitdaging zijn voor de broers uit Hattemerbroek, maar laten we niet alleen bezig zijn met wat er nog allemaal beter kan; dat is sowieso al een bloedirritante eigenschap van ons Neerlands volkje. Tevredenheid en verwondering is voor nu wat telt; deze vis is de terechte kampioen van Arcen voor een heel jaar lang!