Lezing mike van Zijl bij Fremabo
Moet je er om zeven of acht uur zijn, vraagt ze. Verstrooid als ik soms ben besluit ik voor de zekerheid even te checken op Facebook. Acht uur, nog afdoende tijd voor een kop koffie dus.
bekend van zijn setje overmaatse Shiro Bekko
Wie mij kent weet dat een gemiddeld Koi uitje een twee uur durend ritje oplevert. En dat zijn er nogal wat, kan ik je zeggen. Hoe fijn dan, dat er eens een lezing om de hoek plaats vind. Ook al ken ik Mike van Zijl inmiddels goed en luisterde ik reeds meermaals naar zijn levendige epistels over voeding voor je Koi, er is altijd weer iets dat je oppikt en zolang dat geen herpes is, verrijken we onszelf graag. Na afloop worden ook de nodige onderwerpen uitgediept want denk niet dat er in het noorden geen doorgewinterde hobbyisten huizen, en de manier waarop Mike het kan vertellen, levendig met veel metaforen en beeldspraak, is prettig om aan te horen. Soms doet zijn stem mij eventjes denken aan iemand die ook wel eens te gast is bij De Wereld Draait Door, zo’n typetje. Anyway, leerzaam en vermakelijk, daar heb ik wel zin in.
Als de goede vader die ik pretendeer te zijn, breng ik nog even mijn kinderen op bed voordat ik de volle 16, 14 wanneer de verkeerslichten – je weet wel die ene in heel de provincie – op groen staan, minuten in de auto ga zitten. Het is 1 minuut over 8 als ik aan kom en het is al prettig druk in de zaak van Fremabo zo van buiten af te zien. Een unieke naam overigens Fremabo. Wie er komt weet dat het een …gram is van FREd en MArianne BOr. De winkel in oud.. eh Nieuwe Pekela (sorry Fred), mag er van buiten dan wel bescheiden uitzien, ik durf te stellen dat er niet drie Koi zaken in Nederland groter zijn dan deze in termen van oppervlak. Als ik ben uitgestapt en de pui van de winkel nader, hoor ik geroezemoes, ik zie het raam lichtelijk beslagen en dan een licht, een tv. Wanneer ik het opstapje neem en de deur open, bekruipt mij het niet al te subtiele gevoel dat ik er wel eens naar heb kunnen zitten met die 20:00 uur…
Onder luid gejoel wordt ik ontvangen door 30 kennisgeile Groningers en Friezen
Onder luid gejoel wordt ik ontvangen door 30 kennisgeile Groningers en Friezen (ja hoor, sinds zij hun eigen land hebben, kunnen wij prima met elkaar en de grenzen zijn nog steeds open), die al anderhalf uur in het hart van een vocale cycloon van nutriënten verblijven. Fred dirigeert mij naar een van de weinig lege stoelen, alsof mijn naam erop stond (nee Bas en Orlando, geen kinderstoel) en Mike bedankt mij meteen cynisch voor mijn aandachtig luisteren tot dusver. Mooi, dan weet ik meteen dat hij scherp is, want ik was niet van plan het hem gemakkelijk te maken. Als ik met het schaamrood op de kaken zetel heb genomen naast Tjaard, een bevreesd hobbyist uit de regio, bekend van zijn setje overmaatse Shiro Bekko, continueert Mike zijn voordracht over waar een goed voer aan moet voldoen.
Wanneer zijn lezing, toch nog anderhalf uur na mijn binnenkomst ( ja, die Mike is echt een Efteling fontein van kennis; net als je denkt ik blijf droog, komt er toch nog een straaltje van links), valt bij het uitrekken van mijn volle 1 meter 70 mijn opmerking; “Zo dat was een lange zit”, in melancholiek verontwaardigde aarde. Tijd voor koffie en cake. Niet dat er zo’n deprimerende stemming was, maar het is gewoon lekker en Pekela gastvrij. Dat je na het volgen van zo’n lezing nog even op een doordeweekse avond Koi mag kijken zo tegen half tien, is toch een cadeautje alsof je al op dinsdagavond (worreloavnd – niet fout gespeld maar Gronings – is pas woensdag) langs je brugklasvriendinnetje mag voor een jaren negentig tongzoen. Alleen Hermes Housband ontbreekt nog. Het was dan ook net zo spannend want na even verstandig te hebben gepraat aan tafel met verstandige mensen, gingen we gewapend met een hand vol nootjes, onverstandig laat door langs de verkoopbakken.
…langs je brugklasvriendinnetje mag voor een jaren negentig tongzoen
Maar nog even naar dat verstandige deel. In mijn beste poging tot hoffelijkheid bood ik een leuke vrouw koffie aan, op mijn kosten natuurlijk… (misschien moet je de sterkte van de machine toch nog iets meer afstellen Fred) wanneer ik er achter kom dat ik oog in oog sta met Alie de Boer. Alie is bekend van Radio en TV, of in ieder geval het NVN magazine waar zij bloemrijke stukken voor schrijft over kennis en avonturen van Hollandse meiden in de modder (nee, er is (nog) geen kalender van). Erg leuk om zo eens mensen te ontmoeten waar je nog wel eens iets van opsteekt. Alie deed namelijk ook de Koi University. Zij is van dezelfde lichting als teamgenoten Marco en Janine (slim klasje dus, of Ad was in slaap gevallen tijdens het nakijken). Ook ontmoette ik overigens een enthousiast duo. Zij vielen op omdat zij geen nootjes aten, maar boillies. De karpervissers toonden zich tijdens de lezing zeer leergieriger en volgens mij was de ontmoeting van wederzijds genoegen. Ik hoop dat zij, in hun geloof ik laatste wedstrijd samen (ook karpervissers doen aan pensioen) het nodige aan de haak hebben geslagen. 
Nadat Fred van leer (uitdrukking) was getrokken over zijn escapades in het zuiden, van Japan welteverstaan (weet je wel hoever zuid Nederland rijden is?) en ons deelde in zijn ongemakkelijke stap naar een net iets hoger segment, zijn we een en al Koi. Bij Momotaro wist hij een aantal knappe tosai te selecteren in het segment dat hij eerder niet aandurfde. Hij heeft er, tot zijn eigen verbazing, nog eentje beschikbaar. Naast Showa en ook een heerlijke Kohaku, zwemmen er ook de nodige Kinrin Benigoi. Als we tussendoor geschertst hebben over de vakkundig gemetselde bakken, komen we uit bij een nieuwtje. Zo was hij bij een nieuwe kweker geweest (de kweker zelf is niet nieuw natuurlijk), maar daar had ik nog niet eerder van gehoord. Zijn naam is Masai en enkele hobbyisten waaronder Albert en Klaas Bakker stond de kwaliteit van deze vissen wel aan. Tjaard was erbij, daar in Japan en weet welke de beste is volgens de kweker. We onthouden de naam.
Fred vertelt dat hij mee zal doen aan de Euregio Koi Show, voor het eerst. Het lijkt hem een leuke show en dat kunnen wij beamen. Met alle concrete geluiden die we inmiddels hebben gehoord over deze show kan het bijna niet anders dan dat het een daverend en huiveringwekkende strijd wordt in de 71 wedstrijdvaten, daar in Oldenzaal.
Thuis had ik nog de smoes dat ik na moest blijven omdat ik te laat op school was
Als mijn oog valt op een bak met tosai Kohaku wordt ik sterk afgeleid. Van de kweker Oyama laat ik mij vertellen. Nice! Ik zou daar wel drie uit kunnen zoeken om op te laten groeien…
Als we het aan de tafel krijgen over ’t wereldje, zuid versus noord, de plannen van KoiQuestion en de verbouwingsplannen van Fred, bekruipt ons de pijn van trekkende oogleden in de vroege vrijdagochtend die zal volgen, wanneer we niet om 01:00 uur een volgend drankje afslaan. Thuis had ik nog de smoes dat ik na moest blijven omdat ik te laat op school was. Die jaren negentig tongzoen echter, bleef die avond uit…
Het is supertof dat Mike de moeite nam om ons eens te komen opzoeken in ons natuurlijk habitat, hij zal kunnen getuigen dat het zo erg niet was. Bedankt voor je kennisdeling en Fred en Marianne voor hun gastvrijheid. Het Koi café, dat standaard de laatste vrijdag wordt gehouden om 20:00 uur (dat had ik dus gezien op Facebook) heb ik uit zelfbescherming maar overgeslagen.
