Een avontuurlijke reis naar de All England Koi Show
De rit naar Calais en grenscontrole
De rit naar Calais verloopt soepel, maar bij aankomst worden we verrast door een uitgebreide grenscontrole. We worden geacht uit te stappen, onze tassen mee te nemen voor een douanecontrole, en onze paspoorten te tonen aan de lokale marechaussee. Terwijl wij door de controle gaan, loopt er een speurhond om het voertuig om te controleren of we misschien drugs bij ons hebben. Of nou ja, controleren? De hond snuffelt natuurlijk vooral.
Gelukkig verloopt alles vlekkeloos, en mogen we onze weg vervolgen richting de ferry. Voor Sem is dit zijn eerste keer aan boord van een schip, en samen staan we even op het dek om van het uitzicht te genieten. Daarna schuiven we aan voor een warme maaltijd, vers bereid door de kombuis van DFD Seaways. De overtocht duurt ongeveer anderhalf uur, en voordat we het weten – maar niet voordat Sem ongeveer ieder geurtje in de shop heeft geprobeerd en zijn vader een whisky tasting met volle tegenzin heeft moeten ondergaan – meren we aan in Dover.
De aankomst in Engeland en het hotel
Bij aankomst in Dover valt meteen op dat Engeland niet zo plat is als Nederland. In slechts een half uur rijden we naar ons hotel: het Hampton Hotel van de Hilton-keten. Het is een goed hotel, een luxe hotel, maar bovenal een gezellig hotel. Tijdens het inchecken krijgen we eindelijk de langverwachte polo’s uitgereikt door de organisatie. Ze zijn werkelijk prachtig, en we zullen ze met trots dragen op de Koi Show.
Niet wetende dat de vrijwilligers op het showterrein precies dezelfde kleur polo’s dragen, mét dezelfde sponsor erop! Dit zorgt voor enige verwarring, en al snel denkt men dat een aantal van ons bij de organisatie van de show hoort. Maar dat leidt gelukkig niet tot problemen.
Het is een gezellige avond in het hotel met als centraal punt Ruud en Ronald die in het zonnetje worden gezet wegens hun jubileumreis. Je moet toch maar gekken hebben die zoiets in elkaar zetten, de moeite er toe nemen om het te organiseren, de busjes te rijden etc. De deelnemers, maar ook de hele Koi community, want ook in Engeland zijn ze erg blij met de internationale vriendschappen en bezoeken die hieruit voorkomen, zijn hen dan ook enorm dankbaar. Het draagt bij aan meer vreugde en verbondenheid in de hobby. Ware ambassadeurs van de hobby!
De eerste indruk van de Koi Show
Bij binnenkomst op de show zien we meteen mensen rondlopen met vissen. De hele dag door sjouwen mensen met vissen rond; er wordt in Engeland dus behoorlijk veel Koi verkocht op de show. Terwijl ik langs de diverse dealers wandel en een praatje maak, merk ik dat de kwaliteit van de aangeboden Koi uitstekend is. Terwijl ik op mijn lunch wacht bij de lokale snackwagen, vertelt iemand trots dat hij net een vis heeft verkocht voor 1200 pond. Dat zijn nog eens bedragen voor Koi die verkocht worden op een show. In veel opzichten gaat het er gewoon net even anders aan toe in Engeland en dat komt vooral door een verschil in mentaliteit van de hobby beleving; interessant om eens verder in te verdiepen.
Gesprekken met bijzondere mensen
Ik spreek ook de eigenaar en zijn dochter, een gedreven dealer die ik erop attent maakte dat ik het lettertype van zijn logo herkende van een voormalig magazine in Engeland. Hij bevestigde dit en vertelde dat ze enkele tweaks hadden toegepast voor hun bedrijfsnaam. Leuk om te horen dat zijn 15-jarige dochter actief meehielp op de stand. Blijkbaar was ik niet de enige die zijn kind van 15 bij zich had, iets wat ik bijzonder verheugend vind om te zien.
Een stand die echt indruk op me maakte, was die van “Beautiful Koi,” gerund door een goed uitziend echtpaar. Ze hadden hun stand perfect ingericht met een drietal tv’s, banden, bartafels en alles in hun eigen branding. Ik raakte in gesprek met hen over hoe ze de lat net even wat hoger leggen op het gebied van Koi en alles eromheen. Het was een inspirerend gesprek!
Ontmoetingen en herkenning
Wanneer ik me omdraai om bij de vissen van Queenie Koi te kijken, zie ik Jasmin Ryan, een bekende dame uit de Engelse Koi-scene die ik al zeker een decennium ken en voor de dealer wel eens actief. We spreken over de Koi-scene, de grappen en de grillen in deze wereld, en hoe het niet altijd makkelijk is voor vrouwen om serieus genomen te worden in deze hobby.
Ondertussen zie ik overal mensen rondlopen in de mooie blauwe polo’s die we zojuist hebben gekregen. Het lijkt wel alsof de Engelse show is geïnfecteerd met het Nederlandse virus! Overal worden vragen gesteld en vissen geprezen. Ik wandel rustig verder langs de filters en Koi om uiteindelijk in de tweede hal uit te komen, waar meer ruimte is voor artistieke expressies rondom de Koi.
Een ontmoeting met Keith Siddell
In deze hal ontmoet ik Keith Siddell, een schilder en illustrator die gespecialiseerd is in schilderijen van Koi, maar ook van het leven in een reef, Arowana’s en aquariumvissen zoals de Betta Splendis. Zijn werk is werkelijk fantastisch, en ik houd een interview met hem dat later op onze website te zien zal zijn.
De grote kampioenen
Dan is het tijd voor actie! Samen met Sem, gewapend met onze Canon en Sony camera’s, betreden we het showterrein om de grote kampioenen vast te leggen. De Adult Champion fotograferen ging goed, maar de Grand Champion was een uitdaging. Deze opmerkelijke mannelijke Grand Champion van over de 80 centimeter had een formidabele huidkwaliteit en patroon. De vis won dan ook terecht de hoogste prijs, een unieke prestatie.
Andere kampioenen, zoals de Superior Champion, Beyond Champion en Mature Champion, waren eveneens van zeer hoge kwaliteit. Ruud en Ronald waren het erover eens dat de kwaliteit dit jaar hoger was dan het voorgaande jaar, tot hun groot genoegen.
De terugreis
Na het fotograferen van de kampioenen was er nog tijd voor een kop thee, zoals dat hoort in Engeland. Uiteindelijk breekt het moment aan om weer naar huis te gaan. Het is toch te gek om te bedenken dat we de ene dag lunchen in Frankrijk, de volgende dag dineren in België, en tussendoor een show bezoeken in Engeland. Het is bijna niet te bevatten in een weekend.
De terugreis gaat niet met de boot, maar met de shuttle door de Eurotunnel, wat ook een leuke ervaring is. De rit duurt slechts 40 minuten, en voor we het weten, zijn we weer terug in Nederland. Ik kijk terug op een prachtige reis en wil Ruud en Ronald bedanken voor de 3R’s: het reizen, rijden en regelen. Alles was tiptop verzorgd, op een paar kuren van de busjes na.
Misschien moet je de deur gewoon open en dicht doen?
Wanneer de auto plots niet meer wil starten bij het verlaten van de Eurotunnel en we er ons bij neer hadden gelegd dat we misschien wel zouden zorgen voor een enorme chaos omdat ook alle auto’s achter ons dan de wagon niet konden verlaten, had Sem nog een onschuldig briljante ingeving. “Misschien moet je de deur gewoon open en dicht doen?” Zei de enige zonder rijbewijs in de auto. Ten einde raad probeerde Ronald het gewoon eens al dacht iedereen dat het natuurlijk niet zou veranderen waarom de auto niet wilde straten, maar het tegendeel bleek waar, haha. Misschien was het elektrisch circuit verbroken. Het is al met al een avontuur geweest dat ik niet snel zal vergeten.
