Met Yagenji van’t padje af…

Nu we de Mudpound hebben afgevist, moeten deze ook terug naar het koihuis worden gebracht natuurlijk. Ze hebben het handig gedaan zo zien we. De hoogte van de vloer in de kas komt overeen met die van de laadbak van de kleine pick ups. Zo kun je zonder halsbrekende toeren de Koi rustig overzetten. Het voertuig wordt zo dicht mogelijk langs de kant gereden zodat het maar een stap is. Dit kun je heel mooi zien op de volgende foto waar Yagenji een tancho sanke overheveld. Rustig staat hij dan naar de vis te kijken terwijl hij de koi boven de geul houdt tussen wal en schip. Deze mannen doen dit dagelijks en al jarenlang. Ze staan er niet meer bij stil. Prachtig om te zien, Ondanks hun ervaring zijn ze zeker nog volop geconcentreerd en je leest het van hun gezichten af dat ook zij het nog behoorlijk spannend vinden om hun oogst te bekijken. Dit verveelt nooit!

Wanneer de vissen ondergebracht zijn in hun nieuwe onderkomen en Jeroen van Keulen zijn oog heeft laten vallen op een ginrin kohaku, vertrekken we snel weer voor een volgende ikeage. Het zal gaan om 14 yonsai (in het vierde levensjaar) Shiro Utsuri. Los van het feit dat dit natuurlijk geweldig is vond ik deze keer de reis er naartoe veel indrukwekkender. Man man man, wat een geweldige bergen en omgeving hebben ze daar. Eenmaal de verharde paden verlaten stopt plots ook het pad dat op onze navigatiesysteem wordt weergegeven we zullen er dus wel bijna zijn…

Niets was minder waar. We gingen hoger en hoger met nog een bochtje hier en eentje daar. Met zes man in de auto hoorden we af en toe de uitlaat even gegrintstraald worden en onderweg maken we een grap over een shiro utsuri die er misschien wel als kanoko showa uit zal komen.

Eenmaal aangekomen bij de betreffende mudpound, ongeveer zo hoog als je maar gaan kunt, zien we ook de vader van de broers yagenji die komt kijken hoe het alles reilt en zeilt. Wanneer het begroeten is geschied mag zowel Bram als ik het waadpak aan om de vissen af te vangen.

 

Na afloop keren we niet meteen terug naar de yagenji koi farm, maar gaan we eerst lunchen, dat hebben we wel verdient dacht ik. Dit is de eerste keer dat ik zal eten in een ‘ramentent’, waar je dus een kom japanse noedelsoep krijgt voorgeschoteld en verder was er nog wat onigiri, zonder zure prui, dit keer. Het was echt bijzonder om daar aan zo een lange tafel te zitten met kwekers die je al jaren benijd. De yagenji broers waren echt heel open en oprecht geinteresseerd in ons initiatief ook.

‘Wat een sympathieke lui, de Yagenji broers’

Wanneer Jeroen de Japanners heeft verslagen en echt zo’n hele kom ramen heeft weten op te eten, besluiten we de vissen naar de farm te brengen. Daar eenmaal aangekomen worden de shiro utsuri weer overgezet, waarna Jeroen nog even tijd ziet om een tweetal hele mooie Ginrin Kohaku uit te zoeken. Ook zijn er wat andere klanten die enkele vissen bowlen.

Als we dan vertrekken willen de heren kwekers zeker nog even met ons op de foto. Wat een sympathieke lui, die Yagenji broers…