In Japan; een zure pruim

Wauw, dit ligt een stuk fijner dan die vliegtuigstoel waarbij ik er tijdens het dalen achterkwam dat er een relaxmodus op zat. Ik lig nu heerlijk op een typisch Japans bed, opgemaakt op de grond dat we aantroffen compleet met een toilettasje en toebehoren naast het hoofdkussen. De typische schuifdeur sluit zich en met deze mijn ogen. We zijn in Japan!
�
Het was een lange reis om hier te geraken. Niet minder dan 36 uren hebben we nodig gehad. Treinen in Nederland naar Schiphol en vliegen via London naar Tokio alwaar we ook weer verder treinden naar Nagaoka. Dat was het in een notendop. Aan boord van het vliegtuig van een Japanse maatschappij waren we helemaal vooraan geplaatst. Ze zullen zeker gedacht hebben; ‘die lange Hollanders’ moeten we de nodige beenruimte geven. Dankbaar knikten we onze hoofden toen we op hen neerkeken vanaf maar liefst 170 centimeter…

Als we dan nog een stoelendansje houden zodat een Japanse naast haar vriendin kan zitten, gaat deze dankbaar met ons op de foto. Onze dag kon al niet meer stuk. 

�
Aangekomen in Japan blijkt alles, daar het tijdsverschil zeven uren is met Nederland, al gehuld te zijn in het donker en zijn we dus sinds ons vertrek eigenlijk twee dagen verder. Wat ik dus eerst zie van Japan zijn de treinstations. De eerste indruk is die van vriendelijkheid. Hajime mashite, of woorden van gelijke strekking, wordt ons toegejuichd en sinds Bram mij daarna heeft verteld wat dit betekent, namelijk aangenaam kennis te maken, heb ik het zelf zo’n 25 keer gebruikt. Op die manier leer je de taal wel.

Tijdens het treinen komt er af en toe een vrouw met een kar vol etenswaren langs. We maken gretig gebruik van de mogelijkheid om aan ons eerste Japanse rijst te beginnen en slaan enkele Onigiri in. Onigiri zijn rijsteballen omhult met nori (zeewier) en gevuld met onder andere zalm of viseitjes, maar ook met Umeboshi (zure pruim)! Bram had dit al snel door en gaf mij de eer om de eerste hap te nemen…  Voor mij geen umeboshi-smaak meer! De rest van de rijsteballen waren overigens wel erg smakelijk.

Lonney, werknemer van Dainichi en waar Bram al eerder over schreef de afgelopen zomer, pikt ons op vanaf het treinstation. Omdat Bram in de vele gesprekken met Shigeru Mano, een goede band heeft opgebouwd met Dainichi en zij de visie van KoiQuest omarmen, hebben zij ons aangeboden bij hun te overnachten op de farm; én dat is echt uniek. Dat kan niet zomaar en anders dan staff maakt eigenlijk niemand dat mee. We worden dan ook zeer hartelijk ontvangen en de hoeksteen van de familie, de moeder van de gebroeders Dainichi verwelkomt ons terwijl ze ons voorgaat in de bereiding van o-cha, oftewel groene thee. Op dat moment besefte ik echt dat ik in Japan ben. In Japanse familiesferen in kleermakerszit aan een lage lange tafel Japanse thee te drinken…

Na het uitten van onze waardering en dank besluiten we nog even naar Ojiya te gaan om te kijken of we er een dealer kunnen treffen. Met Shigeru, die tot vrijdagavond in Thailand zal zijn en een roostervrije dag voor de werknemers, hebben we nog geen planning voor morgen. Naast Lonney gaat ook Sakamaki, tevens behorende tot de negenkoppige Dainichi staff, mee. In de bar wordt je verwelkomt met een warm en vochtig handdoekje om je handen te reinigen, wat ik wel heel erg prettig vind. We proosten op een goed verblijf en maken wat nader kennis. Later maken we met Jeroen van Keulen de afspraak morgen (vandaag) met hem mee te gaan naar onder andere de gebroeders Yagenji, Aoki en Marudo. En zo wordt het plots nog een heel interessante dag! Voordat we naar bed gaan, hebben we nog een wel zeer bijzondere ontmoeting met Futoshi mano, het hoofd van de Dainichi Koi farm… Wat een dag al.

Oyasumi nasai! (welterusten)