Subarashi; ichiban ikeage

Wanneer ik weer eens zonder meelij wordt gewekt doot het ingestelde alarm, schuif ik in kleermakerszit de schuifdeur open naar buiten. Dit is het eerste moment van daglicht dat ik zie van Japan. Hieronder dat uitzicht;

Na een korte douche doen we onze schoenen uit om de tatami (rijstmat) te betreden voor het ontbijt. De moeder van de gebroeders Dainichi is al wakker en heeft het ontbijt al gereed. Een heerlijke kommetje met warme rijst, echt niet verkeerd hoor. Verder heeft ze een ei voor ons gebakken en groente gefrituurd. Het rijst gaat inmiddels, maar een gebakken ei met stokjes te eten, dat was weer nieuw. Als we zeer vriendelijk bedanken voor de goede zorgen ontmoeten we bij een lokale supermarkt Jeroen van Keulen en enkele hobbyisten met wie we vandaag de dag zullen doorbrengen. Bijzonder is het dat Jeroen van Keulen helemaal zelfstandig in Japan rondrijd. Hij is zelfvoorzienig met een auto en rijdt aan de linkerzijde van de weg alsof hij nooit anders heeft gedaan (de wegpiraat ;)).

Aangekomen bij Yagenji is het eerst een vluchtige buiging van afstand, de dag is nu nog jong en de heren willen wat werk verzet hebben. In de middag staan er immers weer klanten te trappelen. Dus hup en onderweg naar de mudpound. Oke dan. Nog ietwat ondersteboven van al die omgevingsindrukken, brn ik toch iets beteuterd, want ik wilde nu wel eens een vis zien hier in Japan. Toch ben ik dat gevoel al vlug kwijt wanneer we het verharde pad verlaten en na enige grintheuveltjes, de laatste niet halen. Een stukje lopen dan maar om vervolgens aan te komen bij de af te vissen mudpound. Go-sanke van nog geen twee jaren oud (nisai) huizen in deze groene soep. Met de camera in de aanslag dacht ik eens even rustig wat mooie beelden te gaan maken, maar niets was minder waar zo zou ik ervaren.

Plots wordt mij een waadpak in de handen geduwd?! Wie? Ik? Ik kon het bijna niet geloven. Ik was er immers net, welke rechten had ik nu verworven om deze verantwoordelijke taak en eer te mogen uitvoeren. Toch was het zo en nadat ik mijn schoenen had uitgedaan zette ik mijn voeten op een Japanse krant, die Daisuke, de oudste broer, voor me op de grond legde zodat ik geen natte voeten zou krijgen, waarna ik in het waadpak kon stappen. En waarempel, die zat als gegegoten, alsof voor mij gemaakt. En met het herrijzen van mijn hurksstand kwamen ook mijn superkrachten op zo voelde het en ik voelde me euforisch nog voordat ik het water had aangeraakt. Hier te staan, klaar voor het echte werk, ergens in Japan in de bergen met een waadpak aan bij de yag… ‘hey dromer!’ O, ja. Ik kom al.

Bij het beetpakken van het net weet ik ineens ook weer hoe het moet. Loodlijn omhoog en met de voet achter de loodlijn het net achter je aan trekken. Toshiyori vertelt me nog even hoe ik het beste mijn voet neer kan zetten en daar gaat ie dan… De rest lijkt niet zo spannend en alhoewel het gewicht van het net toch wel voor de nodige inspanning zorgt, kan ik je vertellen dat dit voor een koi liefhebber toch echt wel spannend is. Wat er allemaal bij komt kijken kon je al eens eerder lezen in ‘wat nou pindakaas’. Zullen ze goed gegroeid zijn? En de kwaliteit? Zal die naar verwachting zijn. Dan sluit het net zich en is het tijd om Koi te liften….

Dit is wel het allerfijnste gevoel dat je als hobbyist moet kunnen ervaren, het liften van een Koi uit de mudpound! Voorzichtig betreed je het net dat je natuurlijk niet wilt beschadigen, maar vooral ook omdat je de Koi niet wilt vertrappen. Dit heeft een zeker persoon als eens de name koikiller opgeleverd… Met mijn handen in het water water op de tast zoekende naar een gevinde vriend. Het krioelde behoorlijk dus het zoeken bleek niet zo een probleem. jeroen, die dit al aardig onder de knie heeft en oa de kweker Masaki dit jaar ook hielp met zijn ikeage (herfstoogst), laat de eer aan mij om de eerste Koi uit de modder te trekken… Als ik een vis voel draai ik deze met twee handen met het hoofd naar mezelf toe. Met een hand onder de buik en de andere onder het hoofd, til ik de vis het water uit. Het is de eerste koi die ik zie in Japan en het is de eerste vis die ik zelf mag oogsten meteen! Wauw.