`Daaaag papa, papa trein!` en toen de trein dan ook daadwerkelijk weg reed en papa’s laatste blik de onze kruiste kwamen de tranen en het verdriet van de kleine Sem; ‘ waar is papa nou? Papaaaa!! Papa terug komen…..’ En ook bij mama biggelende de traantjes over haar wangen; ‘Papa gaat 2 week naar Japan’. JAPAN… je weet wel dat is hier heel ver vandaan!! Sushi, karaoke, land van de rijzende zon….. het land van koi!!
Dan toch maar wikipedia om hulp vragen om wat meer kennis te krijgen over het land waar mijn vriend 12 dagen gaat doorbrengen. 20 Oktober 2010 was het dan zover, de droom van mijn vriend werd waar gemaakt, hij ging naar Japan!! Tiebo mocht bijna 2 weken, samen met Bram, vertoeven op de Dainichi koi farm. Jawel, zelfs ik weet al wie de befaamde Dainichi is. ‘Werken’, ‘leren’ & ‘genieten’ waren woorden die veel terug kwamen in elke mail & sms. Net zo vaak passeerden de woorden ‘koi’ & ‘droom’ de revue. Maar de afsluitende zin was gelukkig altijd het gemis van hem naar ons, zijn gezinnetje.
Stiekem, heel stiekem was ik graag mee gegaan naar Japan. Genieten van de Japanse landschappen, wat cultuur snuiven en wat mij dan super lijkt is de hoofdstad van Japan te bezoeken, Tokio. Want laten we wel wezen, het hardnekkige koivirus die door de aderen van mijn ega vloeit, heeft hij (nog) niet overgebracht naar mij. Al lijkt het me geweldig om in een mud pound, al die prachtige ( en vooral grote ) koi er uit te vissen. Alleen daar mis ik dan net de spierkracht voor. Maar ik ben altijd al wel gefascineerd van de grote Koi en helemaal als je ze ook nog mag vastpakken/ voelen/ voeren enz. en eet ie uit mijn hand dan ben ik verkocht. Ik genoot met volle teugen van de blogs die Tiebo & Bram schreven over hun ervaringen en verblijf in Japan. Ook de emails met verhalen en foto`s, heerlijk! Super fijn om je vriend zo te zien genieten van zijn grote passie, maar ook vreemd in zo een totaal andere cultuur.
‘…met het make-up van een Geisha nog om zijn snoet”
Maar ondanks de blijdschap die je voelt voor je man, bestaat er ook een klein beetje die zorg. Er zal toch niets gebeuren. Het is wel aan de andere zijde van de wereld. Zelf ben ik geen vogel en durf eigenlijk niet te vliegen, laat staan 12 uren achtereen. Brrrrrrrr. Of een aardbeving in Japan en zal hij zich wel gedragen of terugkomen met het make-up van een Geisha nog om zijn snoet? Â Ach, Afghanistan hebben we samen ook overleefd en weer viel ik een avond in slaap terwijl mijn Iphone nog een video afspeelt waarop Tiebo tot zijn knieen in de klei de mooiste kleuren tovert.
De dagen vlogen voorbij en voor dat we het wisten was het zover dat ik Tiebo weer van Schiphol kon halen. Ik ging alleen, zodat we heerlijk samen konden genieten van een hotelletje nabij Amsterdam. Heerlijk om weer samen te zijn, het gemis is een goed teken! Allemaal cadeautjes uit Japan kwamen er voorbij voor familie en vrienden en tevens prachtige geisha poppetjes voor de neefjes en nichtjes. Bij navraag of hij nog een had voor mij, was zijn antwoord nee… maar hij nam de volgende keer snel 1 voor mij mee.
` Nee lieve Tiebo, ik neem ze dan zelf wel mee vanuit Japan…`
