Tancho Show… eh… Shiro Utsuri
Ik vind Bas en Tiebo toffe gasten… Ik ken ze eigenlijk al een hele poos. Met Bas vorig jaar in Japan een dagje opgetrokken, met Tiebo regelmatig naast de vaten om de wedstrijdvissen op plaat te zetten. Genoeg momenten om elkaar te leren kennen! En ook KoiQuestion vind ik een leuk initiatief… Dus toen beide heren een paar weken geleden afkwamen met de vraag of ik voor KoiQuestion enkele berichtjes kon maken over de belevenissen dit jaar in de bergen, kon ik geen neen zeggen. Te meer, regelmatig schrijven beide heren ook voor Koi, het blad van de NVN en eigenlijk heel eerlijk zijn: “voor wat, hoort wat…”.
I love it when a plan comes together!
Ik noem deze korte reeks “I love it when a plan comes together” naar aloude “The A-Team”-traditie in de veronderstelling dat alles wel zal lukken, Verwacht echter geen ellenlange stukken, want het is moeilijk om hier in Japan ook maar een gaatje te vinden. So be it!
Het verhaal van vandaag begint eigenlijk gisteren. Direct na aankomst ging het richting NND, of ‘direction’ Nishikigoi Niigata Direct, geleidt door de minder bekende Kobayashi San (was laatst nog Jurylid op de Shinkokai In Villingen, Duitsland), Marusho San en Oomo San. Marusho is natuurlijk gekend omwille van zijn fenomenale Sanke. Oomo moet echter met zijn Showa vaak niet onder doen. De NND-ers hadden afgelopen voorjaar nieuwe promo jassen besteld en die moesten meteen na aankomst in Nagaoka afgeleverd worden. Moesten? Jawel met één koffertje, big size extra, reis je nu eenmaal niet graag naar Japan. De heren vonden de bodywarmers fenomenaal, maar wilden nog niet poseren omdat ze pas hun vuurdoop zouden krijgen tijdens de viering van hun 10-jarig bestaan over enkele dagen.
Natuurlijk hingen onze hoofden gelijk in de verkoopbakken, maar daar werd een abrupt einde aan gemaakt toen Makoto San vroeg of we soms zin hadden om de volgende dag samen gaan te harvesten. Een van zijn eigen vijvers uit de tijd dat het nog geen samenwerkingsverband was, bezet met negen stuks high class materiaal. Dat laat je je natuurlijk geen tweede keer vragen. Een dag later waren we meteen present. Dezelfde dag als de harvest van Yagenji’s beste vijver, maar “hell”… Die hadden we de laatste drie jaren reeds gedaan.
Dat laat je je natuurlijk geen tweede keer vragen!
De rit richting vijver hoog in de bergen wil ik jullie besparen. Het was zweten… zweten om het autootje netjes op de voorziene baan te houden. Baan? Waar ziet u in hemelsnaam een baan? Het kronkelende weggetje leek wel niet meer gebruikt sinds de aardbeving van 2004. Was hier überhaupt ooit iemand geweest? Een kwartiertje later wisten we dat we die vraag positief moesten beantwoorden.
Er zwommen vissen in deze plas. Vissen moeten eten… Dus iemand moet hier wel dagelijks geraken voor de controle. Op mijn vraag aan Makoto hoe groot de vijver eigenlijk was/is moest hij wel schouderophalend antwoorden. Het konden 3 miljoen liter water zijn, maar net zo goed 10 miljoen. Tien miljoen liter water, stel je voor… En dat voor welgeteld 9 visjes!
Hier zwom goed tot zeer goed materiaal. Niet het beste materiaal van NND Japan want de vijver in Yomoghiro, genaamd Angel Fountain moet nog geharvest worden de 20ste oktober, maar laat me u vertellen wat nu hier uitkwam was al fenomenaal te noemen. Graag toon ik jullie een aantal foto’s van de Harvest.
Leuke anekdotes… Er werd één Shiro Utsuri geoogst. Toen ik Oomo zei dat het misschien wel een Showa was moest hij lachen. “Good eye, Johan San”. Later op de dag, tijdens een sushi dineetje, vertelde Makoto dat de bewuste vis eigenlijk een Tancho Showa was, waarbij de rode vlek helemaal verdwenen was toen de vis sansai werd.
De vis werd aangekocht door een Duitser die haar lekker een jaar in azukari zette. Maar zoals gezegd; een jaar later en de rode spot was helemaal verdwenen. Paniek bij de hobbyist of kweker? Eigenlijk niet, want wat er overbleef was een fenomenale Shiro Utsuri. Klaar voor een Koi-show in Europa? Ongetwijfeld niet. Weinigen tot niemand die deze kwaliteit zou erkennen of weten te klasseren. Weinigen zei ik, niet niemand!
Verder dus nog 8 af te vangen vissen. Een aantal traditionele Showa, een aantal Sanke en een best wel in het oog springende Showa. Op shows in Europa zou deze vis ongetwijfeld het etiket Boke showa krijgen opgeplakt, maar daar zit nou net dat verschil in zien en het verschil in ervaring. Dit is kwaliteit van de hoogste orde, stelt Oomo. Een vis waarbij je nu, als Yonsai, nog steeds niet weet waar zij naartoe gaat.
Later op de dag bij het uitladen doet Makoto er nog een schepje bovenop. Deze vis (mogen we het Kindai Showa noemen?) is in zijn ogen de allerbeste van de 9. Fantastische body, en laat ons gelijk even de reglementen van het jureren erbij nemen, goed voor 50% van de punten, een fantastische huidkwaliteit en… een verwachtingspatroon welk je nu echter nog niet kan invullen. Wat groei echter wel… Deze vis zal in twee jaar de 85cm overschrijden, zegt Makoto. Waar de andere zullen afhaken bij 80cm, zal deze vis blijven doorgroeien. Wie zijn wij om hem ongelijk te geven!
Wanneer we de vissen later die dag stuk voor stuk bekijken en bewonderen, valt ons één ding op. Deze drie heren zijn best wel geobsedeerd door Koi. En ze weten verdomd goed waar ze staan. Ik heb het nog even met Oomo over de bloedlijnen en hij vertelt me dat de Kindai Showa stamt uit een kruising tussen Oomo Showa-lijn mannelijk en Dainichi vrouwelijk. We bestuderen elke vis in detail.
Eén Sanke heeft een probleempje. (Waarschijnlijk) opkomende Hikui, nu reeds op drie plaatsen visueel merkbaar. “Kan gebeuren”, zegt Oomo, “maar het kan net zo goed een mudpond-letsel zijn”. De “aantasting” is nog zo klein, dat je niet met zekerheid kan zeggen waar het naartoe gaat. Ik bekijk Fujio en zeg hem dat ik twijfel aan zijn vaststelling. Hij springt gelijk op de wagen. Wanneer het werkelijk Hikui zou blijken te zijn, zegt hij, zal deze dame straks ingebouwd worden in een nieuwe bloedlijn, want huid, beni en sumi zijn van grote klasse. Wie ben ik om hem ongelijk te geven?
Uiteindelijk werden er 9 Koi geoogst en we hebben er misschien 3 uur over zitten praten. Ongelooflijk dat deze jongens zo’n tijd voor ons uittrekken. Uiteindelijk bleken er 7 azukari Koi rond te zwemmen en twee die nog steeds eigendom zijn van de heren zelf. Oomo geeft Kobayashi san de opdracht de laatst genoemde Sanke in een ander vishuis onder te brengen. Dit wordt straks een van de dames in onze nieuwe bloedlijn, zegt hij met een zekere stem. Dus toch Hikui?, neem ik aan… Ik lach fijntjes, omdat ik ongewild toch mijn gelijk haal. Ik bekijk nog eens de Kindai Showa en weet een ding zeker. Indien deze vis nog een jaar langer op de farm blijft, staan we hier volgend jaar weer.
Misschien niet opnieuw promo-jassen leveren, maar wel om opnieuw deze fenomenale vijver van Makoto af te vangen. Of misschien wie weet… Misschien zwemt ze dan wel rond in… Angel Fountain, in Yomoghira.
Misschien zwemt ze dan wel rond in… Angel Fountain, in Yomoghira.
We trekken verder, ontmoeten vele bekende gezichten en doen ook nog eens Isa, Torazo, Yagenji en Matsunosuke aan. Nog nooit zoveel goede vissen gezien in één dag, en neem het van me aan… Ik heb al een aantal vissen gezien! Eenmaal terug op de hotelkamer bekijk ik voor de eerste keer de beelden op mijn nieuw speelgoed. Een zelf gekocht cadeautje met de naam Tom Tom Bandit. Ik zie de bewuste vissen op mijn scherm voor me zwemmen… Boven en onder water en besef dan dat ik helemaal goed zit met mijn titel: I LOVE IT WHEN A PLAN COMES TOGETHER!
Mocht u onze bijdrages aan KoiQuestion interessant vinden, gelieve ook eens een kijkje te nemen op Facebook, onder de naam KoiZanmai. Domi en Johan heten u welkom! Arigato Gozaimasu!
