In deel 1 vertelde ik in grove lijnen wat de voorbereidingen waren, nu gaan wij naar de finale van een voor mij fantastische Koishow! Die avond sprokkelde ik al m`n benodigdheden bij elkaar om het showweekend in het hotel te verblijven samen met m`n teamgenoten van KoiQuestion. Dit jaar hadden we voor het eerst een stand, deze werd ons door Koiclub Nederland aangeboden, zonder dat daarvoor een tegenprestatie werd verlangd. Namens Koiquestion wil ik hier de organisatie hartelijk voor bedanken. Dit illustreert weer eens de Twentse gastvrijheid van de organisatie en de wil om de hobby naar een hoger niveau te tillen in Tukkerland.
]Gewapend met kledij om de meest woeste weersomstandigheden te trotseren stapte ik vrijdag voor het laatst bij Olaf in de auto. Aangekomen op de show richtte ik de door mij verlangde ‘watertafel’ in. Het klaarzetten van alle testbenodigdheden is voor mij altijd een speciaal momentje. Een moment waarop ik alle mogelijke scenario`s in m`n hoofd doorneem en hoe we hierop zo correct mogelijk kunnen reageren.
Zo ontstaat het idee om een extra vat gevuld met leidingwater in het middenterrein neer te zetten. Zeker bij de zomerse temperaturen zoals het dat weekend het geval was, kunnen de vissen bij het paaien of uit algemene onrust gaan springen. Mocht er een exemplaar buiten zijn of haar vat belanden, kun je deze meteen naar het noodvat op het middenterrein kwijt. Zo kun je rustig het oorspronkelijke vat waar deze vandaan komt herleiden. Het vatenaantal is inmiddels dusdanig, dat ik niet meteen uit m`n hoofd kan zeggen uit welk vat een bepaalde vis afkomstig is. Op deze wijze voorkom je foute beslissingen. Het zal je maar gebeuren dat je een Koi in het verkeerde vat terugzet.
Als m`n waterdragers volgepakt zijn met cuvettes en m`n lijsten en testsets strak uitgelijnd op de tafel liggen, komen de eerste vissen al binnen. Laat het speculeren beginnen. Wel valt al meteen op dat over het topsegment de concurrentie breder is dan ooit tevoren, hetgeen het wedstrijdelement enkel ten goede komt. Sommige zakken bevatten bloed, dat is altijd een beetje een naar gezicht, maar geen paniek.
De eigenaar vraagt mij de vissen te verwijderen. Aangezien het vissen van substantieel formaat betreffen, doe ik dit samen met Barry. Ik doe een greep in de zak, terwijl Barry voorkomt dat het verontreinigde water in het vat beland. De zak wordt gezamenlijk in een kruiwagen met meetbak getild. De meetbak is voorzien van een drain die we via een open rioolaansluiting netjes kunnen lozen. In al mijn enthousiasme vergat ik wel eens de slang in de rioolpijp te drukken, waardoor ik dit pas doorhad wanneer het water me door de sokken heen trok. Achjah, het hoort er allemaal bij, ofnie dan?!
De hele opbouw van de show verloopt eigenlijk vlekkeloos, een beetje te vlekkeloos. Dit bleek ook te kloppen want tegen het einde van de middag ging het goed mis. Han, onze diehard vrijwilligers coördinator bleek te zijn doorgeschoten met een stanleymes, met als gevolg dat hij door zijn pols heeft gesneden. Gelukkig was Emiel snel ter plaatste om de arm af te binden met zijn riem. Die zelfde dag werd Han nog geopereerd. Anderhalve pees bleek doorgesneden en het is nog maar afwachten hoe het zal gaan helen. Een bikkel als dat hij is, was Han de volgende dag alweer aanwezig om het een en ander weer in goede banen de leiden. Het leven van een vrijwilliger gaat soms niet over rozen.
Het kost soms bloed, zweet en pezen.
