Het is een tweeling?!

Marion, columniste hier op KQ en tevens mijn gevierde betere helft, is in verwachting van ons kindje! Het is voor ons een groot geluk waar we niet meer zo spontaan op hadden durven hopen, maar toch is bewaarheid. Trots en gezonde spanning overspoeld; zal het wel goed gaan, hoe zal het kindje er uit gaan zien en met welke streken en boevengedrag zullen we te kampen krijgen? Hetgeen buiten kijf staat is dat het kindje koi-hobbyist wordt natuurlijk. :p

Maar naast alle voorpret bestaan er soms ook minder leuke verassingen zoals uitdroging ten gevolge van misselijkheid en braken. Een ziekenhuisopname was onvermijdelijk. Heel erg vervelend, maar wel in goede handen kregen we ook een echo. Alhoewel er wel twee figuren voor de leek zichtbaar waren, werd het tweede toch onderkent als het vruchtzakje. Alles ziet er uitstekend uit, met kloppend hartje bovendien…

Terug op de afdeling is de glunderring onmiskenbaar. Met een kleine foto van de echo opzichtelijk rondzwaaiend delen we graag ons geluk met de andere zwangere patiënten. Hieronder Simone, 33 weken zwanger en steevast gesteund door haar man Heino Harks aan het bed. Het klikt spontaan en de dames weten het goed te vinden. Nu is dat sowieso wel handig wanneer je voor een halve week met elkaar ligt opgescheept in een kamer, maar deze dames spanden zelfs al samen tegen ‘de mannen’ en sarcasme toont dan een helende werking.

Als ik op een dag de afdeling op kom lopen zit Heino reeds aan het bed bij Simone en in het voorbijgaan zie ik hen samen kijkend in een boekje. ‘Dat zal wel een namenboekje zijn’, zo dacht ik nog. Enige minuten later bedenk ik mij dat als het daadwerkelijk een namenboekje zou zijn geweest er wel meer discussie op gang moest zijn gekomen, maar Heino en Simone bladerden sereen voort. Uiteindelijk blijkt toch om een namen boekje te gaan; Japanse namen bovendien; als Kohaku, Showa en Kujaku…

‘Precies die blik waarvan wij weten dat er geen weg meer terug is’

 

Heino blijkt te overwegen om ook een Koi vijver te gaan maken in hun tuin. Als Heino die ook handig is, laat hij me trots wat foto’s zien van een mooie strakke vijver die hij heeft aangelegd bij zijn ouders en nu hij daar de Koi heeft zien zwemmen is het toch echt iets dat hem lonkt. Omdat zo’n hele dag ziekenhuis ook niet alles is en de dames het ook wel even zonder ons kunnen, besluit ik Heino mee te vragen naar de vijver van Remy Doekhi en Janine Doorduin. Met goedvinden van Remy kijkt Heino er zn ogen uit. Hij zag ze nog niet eerder in dit formaat. Precies die blik waarvan wij weten dat er geen weg meer terug is. De hele middag hebben we ons verwonderd aan de vijverrand, wat gesproken, gevoerd en genoten zoals hobbyisten dat nu eenmaal kunnen. En dat terwijl we elkaar pas twee dagen kennen; de essentie van de hobby bij zijn lurven…

Als de vrouwen ons dan reeds gewhatsapped hebben over waar wij wel niet blijven, besluiten we terug te gaan naar die andere ‘kweekvijvers’ en hen maken we blij met een raspatatje pinda, een welkome afwisseling in het ziekenhuis.  Simone, die Heino toch het beste kent, herkent meteen die glunderring in zijn ogen; nagenoeg dezelfde als toen Marion en ik van de echo kwamen.

Marion is nu thuis en alhoewel een lummeltje in de buik, houdt ze zich relatief goed. Eer onze hobbyist zal worden geoogst is het maart 2013; maar rond dezelfde tijd zal er in de tuin van Heino een vijver herrijzen. Dat staat buiten kijf zoals de hobbyist op onze echo. En zo zag ik op dezelfde dag twee hobbyisten ontstaan; een tweeling…