Een beetje Brexit houdt R & R Koi Travel niet tegen
Zaterdagmorgen rond half negen was het verzamelen geblazen voor een iets kleiner groepje dan gebruikelijk. Dit kwam deels door er wat mensen mee gingen die pas later in zouden stappen en deels door een aantal deelnemers die helaas door ziekte af moesten haken.
Vanuit verzamelplaats Breda, waar NAC speelt en ik als Feyenoord fan dus zo snel mogelijk weg wilde gingen we naar de vijver kijken van Theo. Theo woont vlakbij de bakker van award winning worstenbroodjes dus we hadden er al meteen zin in. Het gaspedaal ging door de vloer want we hadden niet alleen een vol programma maar ook hongerrrrrr.
Na een kort ritje parkeerden we in het park van Theo. Wat een heerlijk locatie, tuin en vooral vijver. Ruim 80 m³ vijver met een nu nog lage bezetting. Deels vanwege het nog opstarten van het filter, deels door het feit dat Theo’s beste koi nog in Japan zwemmen. De wijze van filteren is op zijn “Engels”. Theo is een groot fan van Raad Hassan, jullie weten wel die man die al minimaal twee keer de All England won met zijn majestueuze Sanke. Theo gebruikt dan ook osmose en een heuse zuurstof generator. Na een rondje vijver, filterkamer en worstenbroodjes trokken we, helaas zonder Theo omdat zijn vader onverwachts opgenomen was in het ziekenhuis, naar België.
In België werden we verwacht door Els en Filip, de winnaars van menig Grand en Supreme Champion. Hoe mooi is het toch om een Grand Champion in haar eigen vijver te zien zwemmen. Prachtig in een echte vijver in plaats van in zo’n klinisch blauwe bak. Bij Els en Filip werden we gastvrij ontvangen met koffie, broodjes en koek.
Honger hoefden we niet te hebben. Niet qua eten en zeker ook niet qua “Eye Candy”. Els en Filip hebben prachtige vissen zwemmen maar dat wisten we natuurlijk al. Want de awards van bijvoorbeeld Koi Show Goes en de Belgische Koi Show werden door deze top hobbyisten mee naar huis genomen.
Gelukkig gingen Els en Filip wel mee naar Engeland en daarmee was ons gezelschap dan ook compleet. We willen nog wel even melden dat we het ontzettend jammer vinden dat Theo, Louis, Anton (en daarmee Joe) niet mee konden. We hopen dat jullie volgende keer weer gewoon mee kunnen. Van deze vijver reden we nog even een stukje terug omdat we nog een lunchafspraak hadden staan, er moet tenslotte wel regelmatig gegeten worden toch?
De lunch werd geserveerd bij Kim’s Koi. Kim was verhindert maar dat mocht volgens hem en ons de pret niet drukken. We werden meer dan hartelijk met drankjes en hapjes ontvangen door Danny. Danny gaf ons uitleg waar nodig en vertelde wat we maar wilden weten. Na een ruim uurtje rond kijken reden we nog even achter Danny aan naar de kas van Kim om ook daar nog even een kijkje te nemen. Vervolgens moesten we toch echt richting de Eurotunnel want uiteindelijk wilden we tenslotte naar het Verenigd Koninkrijk.
We kwamen mooi op tijd aan bij de terminal dat is wel eens anders geweest maar ouderwets analoog navigeren blijkt best goed te werken, vooral wanneer je een navigator als Paul bij je hebt. We namen een fastfood maaltje tot ons en gingen de trein in. Aan de overzijde van het kanaal was het nog maar een goed half uurtje voor we aan het bier konden.
In de bar vloeide het Engelse bier rijkelijk en vlogen de sterke koi-verhalen over tafel. In de kleine uurtjes spraken we de ontbijt tijd af zocht iedereen zijn kamer op. Mooi op tijd zat iedereen klaar voor het Full English Breakfast en konden we op naar de show. De spreekwoordelijke poorten waren nog maar net open toen wij aankwamen. We hadden dus mooi vanaf half tien tot ongeveer vier uur ’s middags de tijd om van de zwemmende schoonheden te genieten.
Ronald en ik meldden ons even bij Terry Wells en zijn altijd goedlachse vrouw Lynn. We hopen dat Terry’s enkel inmiddels weer genezen is. Het valt ons ook elk jaar weer op dat de gemiddelde leeftijd van de vrijwilligers in Engeland hoog ligt, erg hoog. De werklust, energie en inzet is er echter niet minder om. De, dankzij onze deels gesponsorde poloshirts, goed herkenbare groep R & R Koi trekkers had zich al rap verspreid over de showground. Ronald en ik zochten Bernie Woollands op om de formele toestemming te krijgen om aan de binnenkant van het wedstrijd te mogen komen zodat we iets betere foto’s konden maken. De foto’s waren wat minder goed dan anders omdat ik helaas niet mijn eigen camera kon gebruiken.
Een rondje langs de vats bevestigde eigenlijk meteen al dat de Grand Champion voor de DERDE KEER OP RIJ terecht gewonnen werd door de inmiddels TIEN jaar oude Sanke van Raad Hassan. Ik heb het afgelopen jaar met Franse en Italiaanse Koi Shows zowat alle shows in Europa bezocht en kan zonder meer zeggen dat de Sanke niet alleen de beste koi van de All England was maar dat zij ook probleemloos de All European koi show gewonnen zou hebben. Wat een adembenemende schoonheid is het toch. Helaas hadden we niet voldoende tijd over om Raad uitgebreid te interviewen maar jullie begrijpen dat hij wel een “klein beetje apetrots was”. Terecht ook want het Shiroji, Beni en Sumi was allemaal in super staat, de bouw van de koi blijft fenomenaal. Alle elementen die een Sanke behoort te bezitten zijn in deze adembenemende koi vertegenwoordigd.
Ook de overige award winnende koi zijn van uitmuntende kwaliteit en ik wil nog maar weer eens benadrukken dat we niet moeten vergeten dat in Engeland GEEN dealers deelnemen aan de show. Alle ingezette koi zijn hobbyisten vissen. Het is niet leuk maar wel realistisch om aan te geven dat we op het vasteland nog altijd een achterstand hebben op het gebied van kwaliteit.
Na ons traditionele rondje langs de verkoop vats met Gerard en Paul werden er een stuk of 20 kohaku aangekocht. Hiermee gaan Gerard en Paul zich deze winter vermaken. Langzamerhand zochten we alle deelnemers bij elkaar en reden we richting tunnel en belangrijker richting ons Stam Restaurant Moeder Lambik. Hier aten we met de groep het “laatste avondmaal” de tafel stond in no time vol met overheerlijke Steaks en Côte de l’os. Het is elk jaar weer een feestje om hier de trip af te sluiten. De eerste plekjes voor volgend jaar zijn alweer gereserveerd.
Ronald en ik willen even alle deelnemers bedanken voor het lachen, Hier gaat ie dus:
Els de Decker en Filip Poppe onze vers geadopteerde Belgische vrienden, Paul van Mierlo, onze top navigator, Gerard de Greef, ons wandelende alarm en roeptoetertje, Ronny Hartkamp onze regisseur, Pieter Heurter als psychisch begeleider in bus 1, Leo Gloudemans onze stille kracht, Leo de Bruijn voor de heerlijke koi verhalen, Peter Velzel onze “achterhoekert” ? en Dennie Landkroon onze newbie die best nog een keer mee mag! Allemaal bedankt en tot volgend jaar!!
Als laatste wil ik nog even van de gelegenheid gebruik maken om onze sponsoren te bedanken in willekeurige volgorde noemen we even:
Vivani Fishfood, Deshima koi farm Harmelen, Koi Kiyoubai/Izumo koifood, Trital Safety B.V., Mr Nishikigoi en Profidrum.
Tekst: Ruud Besems
Foto’s: Ronny Hartkamp, Ruud Besems en Ronald Stam
