“Eerste kievitsei gevonden in Ede.” Hiermee kopte een grote ochtend krant deze maand. Het eerste Kievitsei is gevonden, en dan in Ede, het zal de Friezen wel een doorn in het oog geweest zijn. Maar ja het is niet anders, gelukkig er is weer een kievit zonder ei. Ik zie dit zo voor mij, een aanstaand mama-Kievit is bijna klaar met het leggen van een ei. Iets wat toch echt zomaar 1 á 2 uur kan duren, persen, pijn, piepen naar lucht, en ja eindelijk PLOEP daar is mijn ei. Dan volgt er een lichte vreugderoep, vrij vertaald: joepie eindelijk wat een bevalling, maar ik heb het geflikt ik heb een ei gelegd.
Terwijl mama-Kievit dit al dansend roept, is zij blijer dan ooit. Hierna gaat zij weer zitten op haar ei om het verder uit te broeden, vrolijk loopt zij weer naar het nest met HAAR ei, maar, maar wat is dat, weg ei, WAT? Ja weg ei, de heer H. Dekker heeft het ei gestolen van de arme aanstaande mama-Kievit, treurnis is haar lot!
Dit hele ritueel mag volgens de cijfers van diezelfde ochtendkrant nog 6307 keer herhaald worden in Friesland. Want (vraag mij niet hoe zij aan dit getal komen) zoveel keer mag er in Friesland Kievitseieren geraapt worden. En verder in heel Europa mag dit gewoon niet, alleen dus in Friesland, daar mag dit omdat het een “traditie” heet te zijn en omdat men het al eeuwen doet, daarom mag dit. Leuk hé?
Wat ook leuk is, dat is stierenvechten, ja dat noemt men ook traditie of folklore. Deze o zo leuke “traditie” van op een tergend langzame meest pijnvolle manier een stier dood martelen onder het toeziend ook van pakweg 10.000 man publiek in een verzengende hitte noemt men dus ook traditie. Deze traditie ouder dan de middeleeuwen wordt nog steeds uitgevoerd in Spaanstalige landen.
Eigenlijk noem ik dit soort tradities moord onder het mom van ja maar wij doen het al eeuwen. Ja en wat dan nog! Eeuwen geleden renden wij ook met een knuppel in een lendendoek achter de konijnen aan om ze even later op de bbq te leggen. Dit doe je vandaag de dag toch ook niet meer!
Wat ook niet leuk is, is dat de winter maar niet weg gaat in maart, onvoorstelbaar wat een verschrikkelijke winter. Er zijn bij mij twee Sankes het water uit gesprongen en zij liepen rechtsreeks met hunner “Samsoniteje for Koi” het Noordzee kanaal in, omdat het daar warmer is dan in mijn vijver. Op dit moment heb ik dus 2 van mijn mooiste Koi minder. Maar (beetje hekel aan het woord “maar”) ik heb nu wel tien Pinguïns in mijn vijver zwemmen. Het ziet er wel leuk uit, hoewel ik blij zal zijn wanneer zij al waggelend weer naar de Galapogos eilanden vertrekken met de Galapogos-eilanden-express, Koffertje erbij stempel er op en weg met die grote kanariepieten.
Toch zal het warmer worden, echt. Dit zal nog even duren. En wanneer het dan warmer geworden is, en dat zal 13 april zijn, dan mag ik mijn Kika-Koi ophalen. En met mij nog 99 Koikichi. Laat dat maar een mooie traditie worden.
1 reactie
Ik krijg een beetje een dubbel gevoel bij het artikel van Engel. Met name daar waar het de kievit betreft. We weten toch ook wat er gebeurd met die honderdduizenden babykoi die uitgeselecteerd worden….die praktijk houden wij als hobbyist in stand Engel. En de kievit doet het nog goed in Nederland hoor.