Ik had vroeger een ome Dirk, geen echte oom in de zin van familie maar ik zei vanwege het grote leeftijdsverschil -40 jaar- ome Dirk tegen hem, want dat sprak wat makkelijker. Ome Dirk woonde eerst tegenover mij en nadat zijn vrouw was overleden ging hij kort er op naar een aanleunwoning. Daar werd mijn tijd met hem inniger. Ik hing aan zijn lippen wanneer hij vertelde over de oorlog.
Ome Dirk was reeds enkele maanden getrouwd toen de 2e wereldoorlog uitbrak en zijn vrouw was in verwachting. Hij vertrok naar Engeland om daar iets aan de oorlog te doen. Hij was kapitein op de koopvaardij en voer in de oorlog de beruchte Moermansk route over de Barentszzee. De ouderen onder jullie zullen weten wat dat betekende. Ja zult u zeggen wat heb ik met Ome Dirk te maken, ik wil wat over Koi lezen, wacht maar en lees.
Ik moest allerlei klusjes bij hem aan huis verrichten zoals een schilderijtje ophangen of de bloembakken vullen. En s`avonds dronken wij dan soms een borreltje. Dat deed hij graag. En ik ook! Na verloop van tijd nam hij mij vaker in vertrouwen en vertelde hij mij dingen die niet voor iedereen bestemd waren.
Op een zaterdagmorgen, het zal zo rond tien uur geweest zijn, belde hij mij op en ik moest meteen komen want hij had weer eens gedroomd. Ik begreep hem niet en omdat hij zo in paniek klonk ging ik meteen naar hem toe. Daar aangekomen en ik trof een totaal in elkaar gezakte Ome Dirk, die als een zielig musje in zijn stoel zat te huilen. Wat te doen? Wel Ome Dirk zei (commandeerde) pak de fles en twee glazen. Ik probeerde nog, man het is half elf in de ochtend, hij schreeuwde bijna “IK ben hier de schipper!!! Dus de fles en twee glazen op tafel. En vullen, meteen!” Ik deed het maar, in de hoop dat hij wat kalmeerde.
Hierna kwam het verhaal; ja zeun (hij noemde mij vaak zo) ik heb weer zo gedroomd ze lagen allemaal weer te gillen. Wie, vroeg ik? Ome Dirk antwoordde: “wanneer wij in konvooi naar Rusland voeren over de Barentszzee dan mochten we nooit stoppen om wat voor reden dan ook. Want dan waren wij zoals hij dan beschreef “Sitting Ducks” voor de gevreesde U-boten. En nu komt het; wanneer zo’n U-boot dan toch een van de schepen geraakt had met zijn bommen, dan sprong de bemanning meestal meteen van boord.” Hij nam nog een slokje en ging verder met zijn relaas die bij mij toch wel koude rillingen deed krijgen. “Dus zoals ik zei wij mochten niet stoppen met varen, en dan hoorde ik de arme mensen schreeuwen, gillen en huilen, help red ons, en wij konden niets, niets, maar dan ook niets, want anders gingen wij ook naar de kelder.” En daar kreeg ome Dirk weer nachtmerries van, meer dan 50 jaar na de oorlog.
En hier kom ik dan terug in de hedendaagse Koi-wereld waar voermerken en filterproducenten elkaar kapot concurreren en ook voor de Koi om hoofdprijzen gevraagd wordt. Dan denk ik wel eens terug aan ome Dirk, en zijn dromen over de oorlog. Zou het niet beter zijn als de Koiwereld zich meer zou verenigen om zo in de hobby meer voor en met elkaar te bereiken? Anders zwemmen wij voor we het weten ook met de vissen!
De Kerst-Engel wenst u prettige Feestdagen toe!
3 reacties
Een mooi verhaal en ik kan mij helemaal aansluiten bij het laatste gedeelte. Net toevallig bij de film het bombardement geweest dat sluit wel aan bij jou verhaal Engel
mooi verhaal engel
maar je hebt gelijk
Piet
Weer klasse geschreven Engel,
en ja als dat eens zou kunnen dat iedereen in de koi wereld
de hobby als hobby zag en niet als winstgejag.
en vooral raad en daad ipv commercieel advies.
😉