Mijn eerste ervaringen in het Japanse – een trip om nooit te vergeten

Aangekomen op Narita Airport hebben we gelijk de doorreis per trein ingezet richting Ojiya. En dat is toch net even anders dan in Nederland, waar je bijna moet dringen om de trein binnen te komen. Hier gaat alles heel netjes, iedereen staat keurig klaar en wacht rustig af op het sein tot er ingestapt mag worden. Maar dat is niet eens het enige. Je wordt hier behandeld als koning. Tijdens de treinreis buigen de personeelsleden namelijk telkens aan het einde van iedere wagon, kun je het je voorstellen in Nederland?

Afgelopen jaar kreeg ik een aanbod om mee te gaan naar Japan. Dat is toch wel iets wat ik al heel graag eens zou willen doen. Eind oktober was het zover. Gezamenlijk met drie andere reisgenoten stapten we in Schiphol op het vliegtuig naar Japan.

“Toen ik 1,5 jaar oud was, moest mijn moeder me al uit de vijver vissen…”

Ik zal mezelf eerst even kort introduceren om jullie een idee te geven wie ik ben en wat ik doe. Mijn naam is Antheny Noorloos, ik ben 20 jaar en volg een HBO-opleiding Business IT & Management. Sinds kleins af aan ben ik al bezig met vissen, in alle soorten en maten. Al vroeg had ik de interesse om vissen van dichtbij te bekijken. Toen ik 1,5 jaar oud was, moest mijn moeder me al uit de vijver vissen… Later ben ik begonnen met sportvissen, wat ik nog altijd doe als ik wat vrije tijd heb. In de tussentijd ben ik ook al enige jaren met Koi bezig. Zo help ik regelmatig bij allerlei activiteiten welke plaatsvinden bij een Koi dealer in de buurt.

Aangekomen nabij Ojiya (Japan) stond Macho (Masahito Kataoka van de Oya Koi Farm) ons al op te wachten. Macho zal de komende dagen met ons meereizen naar de kwekers in de regio van Niigata. Direct bij aankomst zijn we namelijk gelijk doorgereden om een kijkje te nemen op de Marudo Koi Farm. Best indrukwekkend als je voor de eerste keer in Japan bent, ondanks dat ik natuurlijk al honderden filmpjes en foto’s heb gezien op het internet. De gemiddelde Karashigoi die ik mijn netvlies zie passeren in het eerste bassin wat ik tegenkom is zeker 80cm. En er zwemmen er nogal wat!

Hierna zijn we gelijk doorgereden naar Dainichi. Daar krijg je als liefhebber natuurlijk direct heel wat over je heen. Futoshi Mano bowlt voor ons een indrukwekkende Marin Jr. Kohaku en verteld ons het één en ander over de toekomst van deze Kohaku. Erg mooi en leerzaam om aan te horen hoe deze man over zijn Koi praat.

Helaas is het hier in Japan redelijk vroeg donker. Daarom zijn we na het bezoek doorgereden naar het hotel waar we zullen overnachten voor de komende dagen, het Ojiya Park Hotel. En wie kom je dan hier tegen? Juist, Bram Rohaan. Even wat gepraat en de Dainichi kalender doorgenomen. Hierna was het tijd om wat te gaan eten in Ojiya. Al is de houding wel wat ongemakkelijk onder zo’n klein tafeltje, weten de Japanners wel wat lekker eten is. Na de maaltijd zijn we terug naar het hotel gegaan om wat energie voor de volgende dag bij te tanken. Want die beloofd namelijk ook heel interessant te worden.

Rond 8:00 uur vertrekken we alweer richting de eerste kwekers van vandaag, onder andere Shinoda en Sakazume. Macho neemt ons in de middag mee naar de Oya Koi Farm. Vandaag gaan Macho en zijn oudere broer Taro een mudpond leegvissen waarin 60 nisai Sanke verblijven en dit gaan wij bijwonen. Macho vertelt dat er gestart is met 1,2 miljoen Koi welke meerdere malen geselecteerd zijn. De betere Koi uit deze selecties, op de 60 Koi na welke een plekje kregen in deze mudpond, zijn al eerder verkocht als tosai.

Na een kort tochtje de berg omhoog, waar die 4×4 wagentjes echt van pas komen, zijn we aangekomen bij de mudpond waar alles zal moeten gebeuren. Binnen no-time slepen Macho en Taro het sleepnet door de vijver heen. Vervolgens maken ze nuttig gebruik van de stokken, skistokken welteverstaan, om het sleepnet omhoog te zetten om de Koi makkelijker te kunnen pakken. Hierna worden ze in een zwembadje geplaatst en per 2 à 3 in een plastic zak naar de wagen gedragen. Heel erg mooi om dit alles met je eigen ogen van dichtbij te kunnen bewonderen. Nadat de Sanke naar de farm gebracht zijn laat Macho ons de ouderdieren en prijswinnaars zien. Hij vertelt hierbij nog een aantal interessante punten. Zo wordt er bijvoorbeeld 3 tot 4 ton (3.000 tot 4.000 kilo) aan voer verbruikt in de zomermaanden om de mudponds van extra voeding te voorzien.

Op de weg in de auto terug naar het hotel krijgt Macho een telefoontje van Hisashi van de Marudo Koi Farm met de vraag of ik de volgende dag een dag wil komen werken. De grootste mudpond van Marudo moet namelijk worden afgevist. Na de ervaring van vanmiddag wil ik dit zeker wel eens zelf doen. Deze unieke kans heb ik dus niet afgeslagen. Hier zal ik in een volgende blog op terugkomen.

Na nog heel wat andere bezoekjes aan kwekers zijn we alweer op de laatste dag aangekomen in Niigata. Deze dag zijn we uitgenodigd om een bullfight bij te wonen in Ojiya. Aan deze bullfights nemen ook veel kwekers deel. Waaronder de jongere broer van Macho en Taro zelf. Heel speciaal om dit eens mee te maken. Het stierenvechten hier kent een heel andere kant dan hoe wij deze kennen met de Spaanse stieren. Hier worden de stieren namelijk puur tegenover elkaar gezet voor een krachtmeting. De stieren duwen elkaar als het ware uit de ring. Er komt duidelijk geen echt geweld voor tussen de stieren en de begeleiders. Grappig om te zien hier is dat de begeleiders van de stieren niet op schoenen lopen, maar op een soort van ‘sokken’ waarbij de teentjes samen in een vak zit, en de grote teen los hiervan is. Een soort van want dus eigenlijk. Hiermee kunnen ze zich sneller door het zand in de ring bewegen.

Macho zet ons na het stierengevecht af op het station, waar we moeten rennen om nog op tijd in de trein te springen. De treinen rijden hier namelijk echt stipt op tijd. Maar goed, we zijn op weg naar Omiya. We gaan namelijk voor de komende paar dagen rondtrekken in het Bonsai gebied. Het is al avond wanneer we aankomen in Omiya, tijd dus om een restaurantje op te zoeken en wat te eten. Na een speurtocht door Omiya, de weg vragen in het Engels valt namelijk niet mee, zijn we aangekomen in een restaurant. Alleen valt eten bestellen dus ook niet echt mee. Geen woord Engels is er te communiceren met de bediening hier. Macho maar even opgebeld en de telefoon aan de bediening gegeven. Op die manier hebben we vandaag toch nog wat kunnen eten.

Over eten gesproken, een aantal dagen later zijn we uitgenodigd door een bonsai kweker om wat te gaan eten in een nabij restaurant. Een etentje welke ik nooit van mijn leven meer zal vergeten. Het eten bleef hier namelijk maar komen. Letterlijk! Voordat de schalen leeg waren, werden de volgende schalen alweer gebracht. En dan praten we over schalen waarvan nog geen 1/3 van het eten opgegeten was. Waarschijnlijk hadden we een weeshuis kunnen voeden met al het eten wat er deze avond weggegooid is. Al was het gelukkig wel erg smakelijk en gezellig.

Dit is in een vogelvlucht zo’n beetje wat ik heb meegemaakt in Japan. Hopelijk heb ik jullie een goed beeld gegeven over mijn belevenissen in dit land. Het is haast niet mogelijk om mijn ervaringen van aldaar eventjes in een blog met jullie te delen, daarvoor zul je echt zelf een keer naar Japan moeten gaan. Ik hoop jullie in de toekomst nog een aantal interessante artikelen te kunnen brengen. Binnenkort kun je dus een blog verwachten van mijn ervaringen op de Marudo Koi Farm.