Oostenrijk ist spitze!
Wakker geworden onder de rook van München en na het schrijven van het artikel van gisteren, begaven wij ons naar de grens met Oostenrijk. En zoals gisteren ons bezoek aan Koi Aqua in duigen viel, zo kwam er vandaag onverwacht een tussenstop op ons pad. Astrid, een goede vriendin en voormalig Koi dealer uit Tirol, die onze pech post had gelezen, vroeg of we langskwamen en het feit dat ze op niet meer dan drie minuten van een afslag woont die wij passeren op de route, gaf ons een goed excuus om toch wat sightseeing te doen ergens halverwege onze 16 uur durende auto-rit. En we kunnen je zeggen, dat was beslist de moeite waard.
Ondanks de massieve en imposante gebergtes heeft het een onschuldig idylle
Kijk, je reist af naar Italië, dat is het doel dus je neemt de landen die je passeert eigenlijk maar voor lief in de voorbereiding. Nu waren mijn ouders in een ver verleden al wel eens in Oostenrijk geweest, maar dat zijn verhalen. Zodra we Oostenrijk naderen begint het mij te dagen dat dit toch wel een bijzonder stukje landschap is. Natuurlijk ken ik de Oosterse gebergten van Japan, maar Oostenrijk zo heb ik ervaren, is ook beslist rijk hieraan. En ondanks de massieve en imposante gebergtes heeft het een onschuldig idylle. We tonen je een aantal foto’s, maar hier moet je gewoon echt een naar toe rijden om je te verbazen over diens schoonheid.
Muffin en Frodo
Astrid is een energieke duizendpoot, een jonge vrouw zoals ik eigenlijk nog nooit tegen ben gekomen. Hoeveel tattoo-artiesten ken jij in je vriendenkring? Hoeveel veganisten komen er op je verjaardag? Zijn er dierenactivisten bij wie je op de koffie komt? Astrid is het allemaal tegelijk. Als ze ons welkom heet blijkt dat ook meteen. Haar huis en tuin, gelegen aan een bergvoet in een vallei van Tirol, werd aanvankelijk ‘bezet’ door ‘verzamelaars’ en is nu omgetoverd tot kinderboerderij. We worden dan ook verwelkomd door niemand minder dan de roze Muffin en diens soortgenoot Frodo en dat zijn geen gezellige schoothondjes, maar nog veel gezelligere zwijntjes. Vooral Remy begon te schuddebuiken bij het aanzien van het duo dat zich zo nu en dan even moest schuren om zich van de jeuk te ontdoen, doch wat nog het meeste weg had van twerken of bobbeling. Muffin, die van een boer komt die haar wilde slachten omdat ze een beetje verlegen is, bleek een beetje bang voor alles dat groter dan haar zelf is zo had Astrid ontdekt, dus ik kon het prima vinden met Muffin.
Splendid
Er waren nog veel meer zwijntjes; ‘mehrschweintjen’ ofterwijl cavia’s die hun hok deelden met konijnen. Net afgebouwd was een nieuw kippenhok, opgetrokken uit houten pallets leken de kippen, die stuk voor stuk gered waren van verwaarlozing evenals de konijnen en cavia’s, het allemaal prima naar de zin te hebben. “De meeste komen hier zonder veren, de eieren die ze leggen geven we weg, alhoewel de kip geen zoogdier is en dus fysiologisch van ons verschilt, blijft het de menstruatie van een kip, zo merkt de veganist in haar op. Ze vertelt ons van haar Koi, die elders zwemmen wanneer haar kinderen terug komen uit school. Als ik beleefd iets vraag in het het Duits, wordt ik meteen terug gefloten door de dappere Savita van 6 jaar oud, die dapper uitlegde dat ze ook prima Engels kon verstaan en spreken, zolang het maar niet te snel gaat (Patrick). Het Engels was dan ook op zijn minst splendid te noemen van de kinderen.
Chai
Astrid is nog onverminderd begaan met Koi en de hobby. Alhoewel niet meer actief als dealer, heeft ze ‘natuurlijk’ een tattoo van een Koi op haar arm en bezoekt ze haar eigen Koi nog zeer regelmatig. “De meeste heb ik al vanaf nisai en op zien groeien onder mijn zorg tot bonsai of gossie, ze hebben ook allemaal een naam dus dat je hebt daar gewoon een band mee. Savita, die bij Astrid op schoot zit, merkt dan op, dat Silver, een heel oude Koi, dood was gegaan, iets dat blijkbaar indruk heeft gemaakt op het jonge mensje. Merkbaar is dat de kinderen opgroeien temidden van een nauwe connectie met dieren en ik denk ook dat dit het empatisch vermogen van kinderen ontwikkelt. Er zwerft nog een lapjeskat in huis, die is er nu een week en wordt al iets minder bang. Haar hondje, blind aan 1 oog, vind ondertussen op geur en herkenning de weg door de esoterisch ingerichte woning waar wij genieten van een kop Indiase Chai (thee) met kruiden en geen sojamelk, maar ‘gemolken graan’. Dit werd door de een wat beter ontvangen als de ander.
Rumzicken
Nadat we in rap tempo vele onderwerpen hebben besproken en ook de nodige harde noten hebben gekraakt, moeten we toch echt weer onze weg vervolgen om op tijd in Cesena aan te komen. Of beter gezegd, niet veel te laat, want er was stiekem al meer tijd verstreken dan gepland. Ik help nog even om de twee geiten te transporteren naar hun buitenverblijf. Die waren gewillig en zagen waarschijnlijk vanwege mijn sik die beduidend langer is dan die van henzelf, een autoriteit in mij. Overigens werden we nog even gewezen op de Oostenrijkse equivalent van sikkeneurig ‘Rumzicken’. Natuurlijk gaan we nog even op de foto samen en als we instappen is ons al wel duidelijk dat dit niet de laatste keer is dat we Astrid zullen treffen op KoiQuestion. Bedankt voor je gastvrijheid en wijsheid.
Als we onze weg vervolgen en ons andermaal vergapen aan de schoonheid van Oostenrijk zien we op de TomTom, die in het kader van onze reis inmiddels is gebombardeerd tot TomToni, dat we ons aardig hebben verkeken op de rit die nog voor de boeg ligt. Dan maar niet drinken onderweg, zodat we ook niet hoeven plassen en toch nog tijdig in Cesena arriveren; Of we het gered hebben? Tot morgen.
