Gaan photoshop en Koi fotografie wel samen?
Twee Koi domineerden de afgelopen week het internet, de Grand Champion Kohaku op de 47e editie van de All Japan, alsook een “Ginrin Sora Showa“?!
Geen momentopname of stil leven is tegenwoordig te gek, te sober of te levendig om niet te worden voorzien van een filtertje. Langzaam opgekomen via foto bewerking Apps is Instagram nu het vlaggenschip geworden van een vloot dat een parallelle werkelijkheid drijft. Eentje waarin we onze eigen wereld net even mooier schetsen door grootmeesters als Clarendon, Mayfair, Hudson, Inkwell, Heffe en Ludwig. Het zijn de namen van de Instagram filters. Het geeft een alledaags beeld instant nostalgia, drama of brightness. We voelen hierdoor meer bij een foto en dat is geweldig, toch? Maar in hoeverre slaan we ook door als generatie in het digitaal bewerken van onze beleving waarin je jezelf uiteindelijk gewoon keihard voor de gek houdt?
Wie zijn dan wij om nog eens met een kwastje verbeteringen aan te brengen op de Mona Lisa?!
Afgelopen week stak er enige kritiek de kop op toen er een foto van de Koi verscheen die de sublieme Koi goddelijk afbeeldde. Spierwit, zo helder en contrastrijk rood dat het – met alle respect – een animatie versie lijkt van het echte exemplaar. Ik wil hierbij opmerken dat we een groots respect hebben voor alle Koi fotografen, wie er een beetje thuis in is weet dat het ontzettend moeilijk is en veel geduld vergt. Het kan ook een stukje cultuur en/of smaakverschil zijn, maar het is ook moeilijk te ontkennen dat het er niet fantastisch uit ziet en mooi is om naar te kijken. Op de cover van magazines zien we het ook geregeld. De Koi wordt ontdaan van iedere oneffenheid of adertje zoals van supermodellen de kleinste kraaienpootje worden doen vergeten met een digitaal kwastje.
Er kwamen discussies los op Facebook of dit wel is wat we willen zien, is het geen belediging aan het adres van zo een kaliber Koi deze op te leuken voorbij het idool van perfectie? Creëren weer op deze manier geen wereld waarin de werkelijkheid ons enkel meer kan teleurstellen? Waarin we onze gevoelswaarde ontlenen aan een werkelijkheid die niet bestaat? Hoe echt zijn we dan nog? Of overdrijven we een moeten we dit als een hedendaagse kunstvorm of stroming zien van een neo-perceptie-achtige generatie. Misschien is dit precies wat we graag willen, genieten we ervan en moeten we verder niet zo moeilijk doen? We zijn benieuwd wat jouw mening hierover is, het zou tof zijn als je dit even in een reactie wilt plaatsen.
Het weghalen van een niban hi is als het wegsnijden van de schoonheidsvlek bij Marylin Monroe
Als KoiQuestion moeten weer daar wel iets van vinden, immers moeten we intern afspreken hoe wij onze foto’s aan jullie presenteren. Als voornaamste nieuwsbron voor alles dat met Koi te maken heeft, vinden we ook dat dit een serieuze afweging moet zijn. Onze insteek is daarbij helder. Gingham, Perpetua, Aden, Amaro en Sierra mogen best op ons feestje komen, maar vissen foto’s laten we ongemoeid van Instagram filters, tenzij expliciet als kunstvorm bedoeld. Van KoiQuestion mag je verwachten dat de wedstrijd foto’s van Koi de werkelijkheid zoveel mogelijk benaderen en dat wij trachten zelf als fotografen dusdanig goed te zijn en worden, opdat een zo minimale bewerking wordt behoeft.
Dat doen we niet alleen omdat we soms een beetje lui zijn, maar omdat we vinden dat Koi zoals zij is, een gift van de natuur en kwekerscultuur is. Het kunstwerk is nu eenmaal tot leven gebracht door generatie-lange ervaring en visie; wie zijn dan wij om nog eens met een digitaal kwastje verbeteringen aan te brengen op de Mona Lisa?! Ook past dit in onze ogen niet bij het zo sterk verankerde kenmerk van deze hobby om vissen te beoordelen. Alsof je de waarde van een auto moet bepalen vanaf een foto waarop deze helemaal opnieuw is gespoten, terwijl dat eigenlijk niet zo is. Het weghalen van een niban hi is als het wegsnijden van de schoonheidsvlek bij Marylin Monroe, Madonna of Cindy Crawford…
Van een heel ander kaliber is de ‘Ginrin Sora Showa‘, en fantasie Koi die aanvankelijk mensen op het verkeerde been zette omdat de foto zo goed gefotoshopt is dat zij werkelijkheid lijkt. Inmiddels hebben we de originele onderdelen van deze samenstelling kunnen achterhalen die komen van een Ginrin Soragoi uit de stallen van Yoshikigoi en een Doitsu Showa. 
En knap staaltje werk dat veel meer op onze bekoring kan rekenen. Je fantasie mag je best de loop laten, al moet je wel rekening houden met de copyright rechten van bepaalde foto’s natuurlijk. De essentie is echter dezelfde; jezelf en anderen voor de gek houden. Toch heeft dit een heel andere dimensie. Je maakt zelf iets dat nog niet bestond in plaats van dat je het aanpast. En beetje zoals criminelen dat doen me paspoorten. Het is illegaal en strafbaar een bestaand paspoort te vervalsen, maar wanneer je een fantasie document maakt, een op een paspoort gekijkend boekje van een niet bestaand land, is er niet zoveel dat ze je kunnen maken. Denk je dat ambtenaren ieder paspoort uit hun hoofd kennen? Je mag er nog steeds niet mee een land inreizen, maar als ze je pakken hang je in ieder geval niet voor vervalsing…
Mag een cover Koi verheerlijkt worden?
Concluderend kunnen we stellen dat Koi kunstwerken zijn die je mag vastleggen, maar die moeten dan wel het ware gezicht laten zien, tenminste in het geval van benching wedstrijdfoto’s en verkoopfoto’s. Een ander kleurtype beni kan een overweging anders doen uitvallen. Wanneer een foto buiten deze doeleinden wordt aangepast, veredeld, bewerkt, vervormd, verkleurt etc. dan is alles – vermits copyright rechten niet geschonden worden – toegestaan ter illustratie, verbeelding en het ‘roze’ kleuren van je eigen of andermans wereld. Wellicht brengt het de kwekers op ideeën. Alles wat gecreëerd wordt in deze wereld moet tenslotte eerst bedacht worden. KoiQuestion hanteert het streven om zo weinig mogelijk te editen, dat zien wij ook als vakmanschap van de fotograaf. Je ontkomt er niet aan belichting en contrast aan te passen hier en daar en buiten de Koi om shoppen we drijvend vuil of een schittering wel weg, maar nooit opzichtig voorbij de werkelijkheid in daglicht.
Een lastige is de cover-foto van een magazine. Die heeft een promo-functie en hangt geen jury-oordeel of aankoop-overweging aan vast. Mag die wel iets verder verheerlijkt worden zoals Linda de Mol ook net iets strakker wordt getrokken op de cover van haar gelijknamige magazine? Geef je mening in een reactie.
bron foto’s fantasie koi: Facebook
bron foto Koi Carp Magazine: Pond-Life.me
