Uitbuiting, een woord waarmee ik best wel eens te maken heb. In het kader van het opsporen van mensenhandel en mensensmokkel waarmee ik mij doorgaans bezig houdt op professioneel vlak, is dat gelukkig geen hot item meer. De uitbuiting namelijk hoeft niet meer bewezen te worden waar dat voorheen nog wel zo was. De aantoonbaarheid hiervan is dan ook een zeer lastige om boven tafel te krijgen. Desalniettemin maak ik me er zelf schuldig aan; uitbuiting, en wel van het ergste soort…
Het gaat al enige tijd zo; door diverse omstandigheden ben ik nog niet in staat geweest om te beginnen met onze eigen vijver. Ik woon er nu een jaartje en eerst heb je wel andere dingen aan je hoofd. Dan zijn er familieomstandigheden, en heb je ook nog altijd dat rottige geld wat je ook nodig hebt wil je een geschikt onderkomen bouwen voor die gevinde kornuiten. Het belangrijkste argument ben ik echter zelf.
Ik heb er over nagedacht mijn vrienden te blokkeren op Facebook
Ik heb eisen, wensen en dromen en ben daar nog steeds in verstrikt. Ieder moment dat ik mij los kan wurmen van de waan van de dag en diezelfde dag toont ook nog een zonnestraal dan loop ik te ijsberen achter in de tuin; gewapend met een kladblok en vulpotlood schets ik er op los terwijl ik de stappen berekenen. Mijn schoonvader denkt dat ik een afwateringsgoot heb gemaakt in de tuin, maar dat zijn mijn loopsporen; je ken dat wel van de oude Dagobert Duck strips…
Ik ben er dus nog niet uit, al kom ik wel steeds dichterbij, maar ik kan er niet meer tegen. Ik heb er over nagedacht mijn vrienden te blokkeren op Facebook of een oproep te plaatsen mij niet langer te verlekkeren met al die mooie aankopen en vragende monden op foto’s van hun ondergedoken gespuis in de vijver. Zo’n niet te verdringen gevoel dat ik ook weer boven een bowl wil hangen en de keus kan/mag/moet/wil maken tussen die en die Koi om aan te kopen…
…die vlak bij me woont en gewoon dient als mijn lokale dealer. Hij heeft de drug die ik nodig heb
Mijn motief is geboren, de gelegenheid geschept door vaak Remy, die vlak bij me woont en gewoon dient als mijn lokale dealer. Hij heeft de drug die ik nodig heb. Een inval door de politie had hij al eens. “Ben je thuis, kom ik even snel een bakkie doen”; “Ik kom het wel even brengen” en “Ik haal je wel even op”, zijn de smoesjes die ik verzin; zoals je weet zijn verslaafde mensen notoire leugenaars en weten ze hun daadwerkelijke motieven goed te verhullen. De waarheid is dat ik onze vriendschap uitbuit om zijn Koi te kunnen gade slaan en al is het soms maar even; ik wordt er echt weer rustig van. Of Remy dit erg vind en ook zo ervaart is maar zeer de vraag, maar zoals gezegd; dit hoeft niet bewezen te worden…
Op zondagmiddag een uur voor sluitingstijd toch nog even snel naar Kietakoi. Mijn zoontje opstoken of hij de Koi nog even wil voeren en dit als argument gebruiken en zelfs Marion droomt er over...
Hallo, mijn naam is Tiebo Jacobs en ik ben verslaafd…
en jij?
2 reacties
Al het goede komt met de tijd, en soms duurt het iets langer als anders.
Mooi verhaal…ja verslaafd ben ik ook wel..maar nie zo erg 😉