Daar zit ik dan in mijn vijverloze tuintje, nog even na te genieten van wederom zeer geslaagde editie van de Euregio Koishow. Na een boel drukte op het werk om de waterbehandelingskids voor Canada en Rusland afgetest te krijgen, was het dan eindelijk weekend voor mij en toog ik samen met heel het Koiquestion team af richting Tukkerland.
Na een bak koffie en een korte inspectie van m`n nieuwe stekkie werd het tijd om met de snickertaart onder de arm richting het Hulsbeek af te reizen. Tijdens deze 7e editie zouden we een nieuw format lanceren om de informatie en de wedstrijdbeleving nog dichter bij de hobbyist te brengen, toch was van stress geen sprake bij het opbouwen van de stand. Dit was niet altijd vanzelfsprekend, zelfs wanneer we het nog met een kleinere stand moesten doen dan normaal.
De stand zag er gewoon ‘strak’ uit, met in de linkerhoek de praattafel alla ‘RTL late night’ en in het midden van de stand was een heuse plek voor m`n draaiorgel gereserveerd. Ik had in de weken daarvoor alvast wat muziek uitgezocht om m`n setjes rustig te beginnen, aangezien draaien op een show waar niemand voor de muziek komt, heel wat anders is dan draaien voor een betonnen muurtje in mijn mancave. Supergaaf om te mogen doen.
Er wordt altijd goed voor ons gezorgd door de dames van Koiquestion, maar Engel kan er ook wel wat van hoor. Zijn geheime wapen: Pannenkoeken met een vleugje citroenschaafsel. Dit maakte samen met een aantal biertjes de kickstart van het showweekend compleet.
De volgende dag zou ik doelwit worden van een heus diepte interview over mijn band met de beestjes die het water zuiveren. Ik werd overladen met vragen door Renee van Marlen, student Commerciële Economie. Nouja overladen…. Stel me een enkele vraag en ik begin te ratelen en zo ging het dan ook. IJverig werd met pen en papier alles vastgelegd, terwijl ik biofiltratie van ‘Patrick jargon’ naar ‘skittles en M&M`s’ probeerde te vertalen. Ik kreeg het gevoel dat ze oprecht luisterde en ook doorvroeg naar de belangrijkste aspecten. Iets wat veel anderen niet doen, maar wel nodig is om het onderste uit de kan te halen.
Nadat ze de benodigde informatie uit mij onttrokken had, werd het tijd om een rondje langs de vaten te doen. Ik vind het altijd fascinerend om te zien hoe onbekenden met de hobby de grote verscheidenheid in formaat, kleur en patroon ervaren. Uit enthousiasme begon ik dan ook meteen de vlekjes bij naam te benoemen, soms een beetje overkill, maar zo ben ik. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een vat met een mukashi ogon, maar hoe leg je nou het verschil uit tussen een mukashi en een yamabuki ogon? Ik noem de mukashi gewoon altijd een vuile yamabuki. Renee vond haar champagne kleurig, Zo had ik het nog niet bekeken, maar het klopte wel inderdaad. Zo leerde ik op mijn beurt die dag ook weer iets nieuws. Mensen vroegen haar of het Koivirus bij haar stiekem al had toegeslagen. Ze zei van niet, ook al was ze er de tweede dag weer om menig standhouder te interviewen.
Zo had ik het nog niet bekeken
Renee ik vond het leuk om aan je scriptie bij te dragen en ik wens je veel succes toe met het afstuderen. Ik wil bij deze het hele Koiquestion team bedanken voor een onvergetelijk weekend. Over een weekje doen we het dunnetjes over in Belgie. Bijna vergeten, Jeannette, volgend jaar neem ik een snickertaart voor je mee. Dat beloof ik.
