Slapen is zonde als je maar twee weken in Japan bent. Zelfs na een uitje met de shacho (baas) Futoshi Mano waarna we om 02:00 uur ons traditioneel Japans bedje zagen, waren we dan ook zo solidair om met de staff van Dainichi weer op te staan en om 05:00 uur in de ochtend visjes te gaan verpakken die op die dag op transport gingen. Het geeft weer een stukje inzicht in het proces van welke weg zo een Koi af heeft te leggen vooraleer jij deze mag aanschouwen bij je lokale dealer…
Als je dan op een farm mag verblijven moet je ook hiervoor je hand niet omdraaien en alhoewel ik niet meer echt weet hoe ik die dag ben opgestaan, vind ik mezelf dan uiteindelijk in het koihuis alwaar de vissen worden verpakt. Het gaat om tosai in dit geval. De vissen zijn voordat dit proces zich af kan spelen al enige tijd apart gezet zonder voer. De eerste stap is het tellen van de vissen. Omdat de klant een bepaald aantal heeft aangekocht, maar meer nog omdat je niet meer dan een bepaalde bezetting in een transportzak wilt, wordt elke Koi middels een hand- of duimklikker geteld. Wanneer het gewenste aantal dan in de koisok zit wordt deze overgezet naar de transportzak die reeds klaar is gezet in de doos met dubbele zak en een emmertje water. De doos staat op een weegschaal en vervolgens wordt er water toegevoegd tot dat de zak 25 kg is.
Hierna wordt de doos met inhoud op een rolbandje getild alwaar de zuurstof wordt toegevoegd en de zakken vervolgens worden dichtgeknoopt. Afhankelijk van de bestemming, het aantal en de leeftijd van de vis wordt de verhouding van het water en zuurstof aangepast en eventueel Alfish, een middel dat het water langer vers houdt, toegevoegd. Het is tof om te zien met hoeveel eenvoud en souplesse de staff van Dainichi dit werkje volbrengt. Ook zij zijn moe en dat is niet gek met hun werktijden, maar routine neemt hier dan ook de leiding. Het is haast een geoliede machine en wanneer ze toch vinden dat het niet perfect is, dan doen ze het gewoon even overnieuw. Gemakzucht is deze mannen totaal vreemd. Als alles in kannen en kruike…eh…zakken en dozen is, wordt deze dichtgeplakt en ingeladen in een busje om ze naar het postkantoor te brengen.
Na het verpakken trekken we een warm blikje koffie uit de vending machine langs de weg en praten we over het Honkbal, de belangrijkste sport van Japan. Het zijn dankbare momenten om de mensen beter te keren kennen die onze hobby mogelijk maken en ze geven ons echt het gevoel dat we ‘one of the guys’ zijn. Ze vinden dat we goed en hard werken en dat voelt goed. Maar die drie uurtjes slaap was toch wel even te weinig. Ondanks de koffie kruip ik dan ook nog snel even een uurtje in mijn bedje…