We hebben veel gezien en natuurlijk prachtige foto’s kunnen schieten. We hebben ons per taxi laten afzetten op de ‘Bund’. De Bund is een soort boulevard aan de rivier de Huangpujiang welke dwars door het centrum van de stad loopt. Aan de overkant zie je de skyline waaraan iedereen de stad Shanghai herkent. Uiteraard met het uitzicht op de welbekende tv-toren, de ‘Pearl’. Later op de dag zijn we naar de andere kant van de rivier gegaan om naar de Pearl te gaan.
Eerst zijn we op zoek gegaan naar de Yu Gardens, maar onderweg hebben we onze ogen uitgekeken naar de prachtige klassiek Chinese tempels en gebouwen. Vanwege het Chinese Nieuwjaar was de hele stad versierd met kleurrijke lampionnen, praalboten en konijnen. Dit laatste is natuurlijk omdat het het jaar van het konijn wordt. Echt leuk om deze versieringen te zien en het gaf een geweldige sfeer in de stad. Ook de Yu Gardens waren prachtig om te zien. Deze rotstuinen zijn tussen het jaar 1559 en 1577 aangelegd. Naast de kleine typische Chinese gebouwtjes, bonsaiboompjes en vijvers kon je ook een wens in de wensboom achterlaten. Deze enorme boom zag letterlijk helemaal rood van de wenskaartjes.
Nadat we het aan deze oude kant van de stad wel gezien hadden zijn we met de metro onder de rivier doorgegaan en hebben de moderne kant van Shanghai bekeken. We kochten een kaartje om naar het hoogste punt in de Pearl te gaan (350meter) zodat we een goed uitzicht hadden. Ondertussen was het al donker dus we konden de mooi verlichte stad goed bekijken. Maar dat was niet het enige wat er te zien viel, want in de onderste van de drie bollen van de Pearl zat een gamehal, een ruimtemuseumpje(welke niet de moeite waard was aangezien er bijna alleen maar drie onrealistische E.T.-poppen te zien waren, niet dat een pop van een maanmannetje realistisch kan zijn, maar toch) en de aller hoogste achtbaan ter wereld bevindt zich in de Pearl!
‘Vergelijkbaar met een korte versie van de Vogelrock uit de Efteling en het bleek de hoogste achtbaan van de wereld’
Uiteraard moesten we daarin, maar het viel nogal tegen. Het was vergelijkbaar met een korte versie van de Vogelrock uit de Efteling en het bleek de hoogste achtbaan van de wereld te zijn vanwege de hoogte waarop we ons bevonden, dus in de achtbaan zelf was het hoogteverschil niet zo extreem. Aan de voet van de Pearl bevond zich het historisch museum van Shanghai. Hier werd de geschiedenis van de stad aan de hand van realistische en gedetailleerde poppen en schaalmodellen uitgebeeld, een echte aanrader mocht je een keer in de buurt van Shanghai zijn!
Het was al laat, dus we riepen een taxi om ons naar ons hotel te brengen. Onze gekochte souvenirs legden we tussen ons in en we zeiden nog dat we die niet moesten vergeten bij het uitstappen. We stapten uit … en wat denk je? … Souvenirs vergeten. Van de korte nachten en de drukke dagen waren we erg moe dus we waren niet meer zo scherp. De vrouw achter de balie van het hotel zag dat er iets mis was en vroeg wat er aan de hand was. We legden uit dat het maar om een paar souvenirs ging. Ze begreep het verkeerd en begon zich in een keer zorgen te maken. Achteraf denken we dat ze dacht dat we onze paspoorten of geld vergeten waren en dat we het hotel niet meer zouden kunnen betalen. Ze vroeg of we een bonnetje van de taxichauffeur hadden, heel toevallig had ik deze keer wel dat voor ons onleesbare bonnetje aangepakt. Ze begon te bellen, maar de chauffeur nam niet op dus ze ging het taxibedrijf proberen. We hadden al meerdere keren aangegeven dat het overbodig was maar voor dat we het wisten had ze al gebeld met de politie. Voordat ze in haar zeer gebrekkige Engels probeerde uit te leggen dat ze de politie had gebeld kwam er een politieauto met zwaailichten en sirene aan gescheurd. Drie agenten liepen het hotel binnen en vroegen ons mee naar het bureau te gaan. We kregen de kans niet om uit te leggen dat we liever naar bed wilden.
‘Voordat ze in haar zeer gebrekkige Engels probeerde uit te leggen dat ze de politie had gebeld kwam er een politieauto met zwaailichten en sirene aan gescheurd’
Op het bureau aangekomen werden we meteen door naar achter gesluisd terwijl er nog veel mensen in de rij stonden die geholpen wilden worden. We moesten plaats nemen op een bank en er kwam om de beurt een andere agent naar ons toe om precies dezelfde vragen te stellen. Na een tijdje hadden we wel door dat het ze niet ging om de antwoorden maar om ons even te kunnen bekijken. We zaten immers nog steeds in een arm deel van Shanghai waar bijna nooit westerse mensen komen. Ze waren wel erg vriendelijk en wilden ons goed van dienst zijn. Zo’n twee uur later stond de chauffeur bij het politiebureau en mochten we in de taxi zoeken of het tasje er nog lag. Helaas waren de gemiste uren om te slapen voor niets, want we konden niets vinden. De agent zei dat hij niets meer voor ons kon doen, dus we waren blij dat we naar het hotel terug konden. Wel moest de taxichauffeur ons gratis terug brengen. Op dat moment vonden we dat wel sneu omdat hij waarschijnlijk hard moet werken voor zijn geld. Maar even later hadden we geen medelijden meer. De agent bleef ons uitzwaaien, maar de chauffeur wilde maar niet vertrekken. Het duurde enkele minuten voordat hij dan toch besloten had te vertrekken. Hij keerde zijn taxi en toen zagen we dat ons tasje aan de overkant van de weg lag, hij had het dus vlug onder zijn auto gegooid. Helaas liep de agent net weg en de chauffeur deed net alsof hij niet begreep dat hij moest stoppen. Hij bracht ons naar het hotel en keerde meteen weer terug richting het politiebureau.
Het was maar een kort stukje lopen naar het bureau dus we besloten een stukje terug te wandelen omdat de chauffeur onze verdachte was en benieuwd waren naar zijn alibi. Op een afstandje konden we al zien dat hij inderdaad onze souvenirs was gaan ophalen. Jammer dat niet iedereen eerlijk is, maar ik hoop dat hij heeft genoten van de typisch Chinese thee en ansichtkaarten uit zijn eigen stad. We hadden nog tijd genoeg in China om souvenirs te kopen dus achteraf hebben we goed kunnen lachen om wat ons nou eigenlijk allemaal was overkomen om een paar souvenirtjes ter waarde van nog geen €25,-.
De volgende dag zijn we doorgevlogen naar Foshan. In Foshan en omstreken ben ik op verschillende goudvismarkten geweest en heb ik contact gelegd met verschillende kwekers om vervolgens daar op bezoek te gaan. Meer hierover is te lezen in de volgende delen van mijn reisverslag!
