Yo op de Yoshikigoi Farm in Polen
Als ze me missen, dan ben ik vissen vangen in Polen. Dat was de tekst in mijn mail bericht om mijn collega’s te laten weten dat ik er een lang weekend tussen uit zou zijn. Je had de gezichten moeten zien. Haha ze hadden werkelijk géén idee wat ze ermee aan moesten en wat ik heb ik eigenlijk met vissen?
Toen ik ze vertelde dat ik de Yoshikigoi farm zou gaan bezoeken met een groep van dertien Koi-liefhebbers had ik zelf ook nog geen idee wat mij te wachten stond. Had ik werkelijk ja gezegd om mee te gaan? Kon ik nog terug? Er ging nog een vrouw mee, nou daar hield ik me maar een beetje aan vast, in de hoop dat ik het met haar zou kunnen vinden en er ook nog een ander gesprek plaats zou vinden dan alleen maar Showa, Shanke, filters en pompen, Japanse matten en zwevend bed. Het is niet dat ik de vissen niks vind en mijn vriend alle ruimte geef om tijd in zijn hobby te steken, want ik vind het zelf inmiddels best leuk worden, maar hang nog wel een beetje op twee benen.
Ik ben best geïnteresseerd in de variëteiten en het lijkt me leuk om te leren hoe je de ziektes kunt herkennen en behandelen, maar die termen die ik steeds voorbij hoor schieten gaan toch echt mijn pet te boven. Ik ben op zoek gegaan naar een groot winkelcentrum in de buurt zodat ik altijd de zaterdag met of zonder gezelschap een dagje zou kunnen vluchten, lekker shoppen. Ik vermaak me wel. Nu klink ik wel erg negatief maar zo is het niet hoor. Hoe het zo gekomen is? Tja vriendlief zocht een hobby. Hij heeft jarenlang intensief gekard met zijn zoon en dat stopte om verschillende redenen toen de zoon 17 jaar werd. Opeens tijd te over en hele weekenden spelletjes spelen op zijn mobieltje ging mij en hemzelf ook een beetje de keel uithangen. Ooit had hij wel eens een Koivijver gehad op de camping en er zaten nog wat Koi’s van hem in de natuurvijver van Pa. Pa en Ma wilde zo onderhand die vijver wel eens opruimen dus zo is het idee geboren dat wij een vijver zouden maken in onze tuin want een paar Koi’s hadden we al. Vriendlief is knap handig en heeft heel Marktplaats afgestruind en onderhandeld om een vijver te kunnen bouwen.
Daar komt hij hoor, er ging dus van alles mis. Dan ga je op het internet zoeken en beland je op allerlei fora. Dan ga je Koi-vijverzaken bezoeken en weet je niet wat je ziet qua pompen en filters, lampen en de vissen niet te vergeten, zulke mooie kleuren en tekeningen. Daar was Kareltje uit Pa zijn vijver maar een lelijk ding bij. Zo ontstonden de wensen van als we een keer geld hebben dan? De hobby was geboren. Vriendlief kletst makkelijk met iedereen en er ontstonden een soort van vriendschappen. Ik zeg expres een soort van, want je hebt nog geen idee wat voor vlees je in de kuip hebt. In ieder geval mensen die bereid waren hem te adviseren bij het bouwen van zijn vijver. Een paar bleven er hangen en zijn we voorzichtig eens gaan bezoeken en zo kwamen we ook in aanraking met de Koivrienden. Dus ja……
Op naar Polen met een clubje mannen en naast mij nog één vrouw en we zien wel. Een deel van de heren kon ik dus wel en een deel ook niet. Na een korte ontmoeting zijn we in de busjes gestapt om een uur of 20:00u ’s avonds. We hebben onderweg nog twee passagiers opgepikt en zijn de kleine 1100 km door de nacht gereden. De heren gingen foto’s van vijvers, pompen en vissen uitwisselen. Vol passie was de één nog trotser op zijn bouwwerk en paradepaardjes als de ander. Ja hoor als ik het niet dacht. Dat zou vast het hele weekend zo gaan. Naja ik had ja gezegd dus moest er ook maar wat van maken. Hier en daar een beetje mee gekletst, een beetje in slaap gesukkeld, geplast en een broodje gegeten onderweg en hop we waren eigenlijk zo op bestemming. Het zag er gelijk al prachtig uit. Prachtige natuur en we werden bij aankomst om 08:00u hartelijk verwelkomt door gastheer Jos. We konden gelijk aan het ontbijt aanschuiven met verse broodjes en heerlijke vleeswaren vergezeld van een bak koffie. De reis waren we eigenlijk gelijk al vergeten. Iedereen was enthousiast en had zin om al het moois te gaan bekijken.
Jos had ook nog een verrassing voor ons, we mochten hem meehelpen om een mud pond leeg te maken. We zouden eerst een rondleiding krijgen. Hij zou ons alles laten zien en we mochten vragen stellen. Het plan was om de volgende dag voor wie er zin hadden met een waadpak of met je gewone kleding het water in te gaan en zo meehelpen om de 500 vissen uit het water te halen. Weliswaar onder de supervisie van Jos en zijn medewerkers maar toch. Super cool toch. Zou het zomaar kunnen zijn dat jij een vis uit het water haalt waar jij verliefd op wordt, Jos geeft je een mooie prijs waar jij mee kunt leven en over een paar weken heb jij thuis een zelf gevangen vis in je vijver zwemmen. Een vis met een verhaal zoals Jos het noemde. Nou daar werden we wel vrolijk van. De mannen konden niet wachten. Eerst nog die rondleiding en een beetje op het terrein rondhangen, doen waar je zin in hebt. Wil je kijken? Prima! Wil je niets doen? Ook goed. Vriendlief rende nog net niet langs de bakken, het was net een kind die voor het eerst in een snoepwinkel stond. Dan kwam hij me halen om hier te kijken en dan had hij dat weer gezien. En hij niet alleen hoor, ik zag al die mannen langs die bakken struinen om al die mooie vissen te aanschouwen en nog een keer hier kijken dan weer daar. Ze kregen er geen genoeg van. Om een uur of 17:00 werd het sein eten gegeven en daar hadden we wel zin in. Lekker een stuk vlees, aardappels of patat en wat groente, Er was meer dan genoeg. Na het eten nog maar weer een rondje over het terrein gelopen, nog maar eens bij die mud pond kijken of we al een mooie vis zien zwemmen.
Het duurde best lang eer het morgen werd en we gingen starten. Leuk om te zien dat de mannen elke minuut een beetje jonger werden en enthousiaster. Het ging al een beetje op een schoolreisje lijken. Eerst nog een nachtje slapen. En wat voor nacht, het leek wel schoolkamp. Wat een dolle boel. Er werden serieus verhalen verteld en ervaringen uitgewisseld maar er werd ook ontzettend gelachen. Jos, Ernst (mede eigenaar) en Murph (de rechterhand van Jos) hebben er een poosje bijgezeten en dat was mega interessant. Ja jullie horen het goed, ik zei mega interessant. We kregen wat mee van de achtergrond en hoe het nou zo gekomen was. Er was ook een luisterend oor en een advies wanneer één van ons met een probleem of een vraag kwam. Al met al een hele leuke avond en heerlijk geslapen, want dat wil natuurlijk wel, de avond ervoor, die hadden we toch eigenlijk overgeslagen. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het geen vijf sterrenhotel is maar de bedden zijn schoon en prima en er zijn schone badlakens. Maar wat wil je, het is geen resort, er wordt daar keihard gewerkt.
We waren allemaal vroeg wakker en om 08:00 konden we weer genieten van de verse broodjes, de heerlijke vleeswaren en een bak koffie of jus d’orange niet te vergeten. We waren er klaar voor hoor. Hop naar de mud pond, we hebben er zin in. Met zijn allen wat heen en weer gelopen, foto’s gemaakt, gewacht en eindelijk, het was zover hoor, daar was Jos en kornuiten. Er werden instructies gegeven en de mannen gingen het water in, eerst wier verzamelen. Wat het precies is ben ik vergeten te vragen, ik noem het wier maar er staat allemaal riet en gras rondom het water dus het laat te raden. Één van de heren had zichzelf tot zeemeermin gedoopt door een berg wier op zijn hoofd te doen. Nou de sfeer zat er al lekker in.
Daar het een natuurvijver is… een mudpond het woord zegt het al, zakte de mannen tot ver boven de enkels in de modder, hilariteit alom. Het was lastig lopen, maar gewerkt werd er. En daar was het net, even voor de helft werd het net van voor naar achter door het water gebracht en heel rustig werd het net naar voren gebracht. De vissen niet gek….. er sprong er hier en daar één overheen. Al met al toch een aardige vangst. Murph, de rots in de branding van Jos ging plat op zijn kont zitten in het water en pakte elke vis uit het water en deed hem in een Koisok. Zo gingen er 2 tot 3 vissen naar boven. Een deel van ons stond langs de rand van het net in het water en zaten eerste rang en een deel van ons stond in een rij naar boven de Koisok door te geven zodat Jos ze één voor één kon bekijken.
Er was een fotograaf bij die alles in de gaten hield, als iemand van ons interesse had in een vis, werd hij apart gehouden en een foto gemaakt, dan werd de prijs door Jos genoemd en alles werd op schrift gezet. Aan het eind van de dag kon dan iedereen de vissen nogmaals in de quarantaine bakken bekijken en eventueel al beslissen of hij of zij de vis serieus zou willen kopen of dat de deal off was. Na 3 keer slepen hadden de mannen zo’n 300 vissen uit de mudpond gehaald en was de job done voor die dag. De rest zouden ze morgen doen of als we zin en tijd hadden mochten we nog meehelpen als we dat leuk vonden voordat we de reis naar huis zouden gaan maken.
Maar eerst nog de zaterdag afmaken. Nadat Jos en zijn medewerkers gedaan hebben wat ze moesten doen en de vissen even rust hebben gekregen ging Jos sorteren. Welke vis heeft in zijn ogen potentie om mee door te kweken en welke vis gaat in zijn ogen ooit misschien een showtje pakken. Oftewel welke vis heeft welke prijs. We mochten weer helpen en meekijken en vragen stellen. Het is keihard werken voor de mannen daar op de farm maar het zijn dan ook prachtige vissen. En terwijl dat ze hard doorwerken maken ze ook tijd voor je, laten ze je meegenieten en altijd bereid je van advies te voorzien. Ik heb dan ook geen seconde meer aan het winkelcentrum gedacht, het weekend is omgevlogen en ik heb elke minuut genoten.
Als dit alles geen liefde is dan weet ik het niet meer. Liefde voor de Koi. Zo zachtjes aan wordt ik toch echt aangestoken door het Koivirus. En niet alleen voor de prachtige vissen maar ook wat het kan doen. Na mijn enthousiaste verslag op de zaak zei een collega: “haha best gek dat je zo van slag kunt raken van een uit de kluiten gewassen goudvis”. Ik moest er erg om lachen. Het is ook alles eromheen. Doordat je dezelfde hobby hebt kun je ervaringen met elkaar delen. Het is toch ook een prachtig gezicht een mooie vijver in de tuin, die helder is, hetzij met of zonder raam of wel of geen plantenvijver. Hij kan rond zijn of vierkant, zelfs rechthoeken, driehoeken en zeshoeken heb ik gezien. Met allen een koppel prachtige vissen die tevreden rondzwemmen. Een ieder geeft er zijn eigen draai aan. De meeste hebben wel een Japanse es in de tuin, bijna elke tuin met een Koivijver heeft wel een Boeddha, eigenlijk allemaal met een Japanse twist. Best gek want ook Jos heeft een Japans teken in zijn label, terwijl zijn vissen van Poolse bodem zijn. En wat voor vissen. Geboren en getogen in de mudponds in Polen op de Yoshikigoi farm van Jos Aben.
Ik ben de vrouw van een man met een hobby en die hobby is de liefde voor de Koi.
Ik sluit af met de tekst die ik in de groepsapp zette waarmee ik het weekend heb afgesloten:
“Bedankt, ben inmiddels aardig aangestoken door het Koivirus. En dat we daar een prachtige club met mensen bij krijgen waar we mee kunnen lachen en kibbelen, maar die uiteindelijk voor elkaar door het vuur gaan dat neem ik dan maar voor lief……………”
Wat ik dit weekend wel geleerd heb is dat de liefde voor de Koi veel verder gaat dan vissies vangen.
Deze tekst is aangeleverd door Yo, een hobbyist die met Koi Kiyoubai mee op reis ging naar de Yoshikigoi Farm in Polen. Ook een Koi-avontuur beleeft wat leuk is om te delen met anderen? Laat het ons weten via Marco@KoiQuestion.com