KoiQuestion roadtrip to Italy
Zoals zoveel verslaafden was het heel moeilijk om er niet aan toe te geven. Niet het minst vanwege de vermeende Italiaanse pracht, diens gepassioneerde mensen en dito taal die ik (nog) onmachtig ben. Niet het minst vanwege de verrukkelijke en verzorgde voedselcultuur en de belissimo koffie die barista’s er schenken, maar wel vooral vanwege de Koi natuurlijk. Dat laatste maakt dat we er geen weerstand tegen konden bieden en de uitnodiging van de organisatie hebben geaccepteerd, na twee jaar verstek te hebben laten gaan; het moet natuurlijk ook allemaal maar net passen met onze day jobs natuurlijk.
Vedubbeling van de wedstrijd
Gedrieën, Patrick, Remy en ondergetekende, vertrokken we vanuit het Groningse na de dag er voor ook al een retour Belgie hebben gedaan om nog enkele wedstrijdvaten te halen voor de Show. Buiten de kleinere vaten die al per koerier naar Italië waren verstuurd vanuit Nederland en afkomstig zijn van de Koi Show in Goes, waren er ook nog grote nodig voor, jawel, grotere Koi. De Koi show in Italië is meer dan verdubbeld qua vaten ten opzichte van vorig jaar. Toen 15 en nu, naar verluid, 34. Vergelijkbaar met de groei die de Euregio Koi Show circa vijf jaar geleden doormaakte toen ze van Park Stakenkamp naar het Hulsbeek verhuisden. Die show is nu een der meest gerenommeerde in Nederland en omliggende contreien.
Show vats
Het moet dan ook gezegd worden dat, alhoewel Italië niet om de hoek ligt, de mensen in de Koi community meer dan genegen zijn elkaar te helpen. Showvats zijn niet kinderachtig in vele opzichten evenals alle kennis en kunde die nodig is om het goed op poten te zetten. Hoe fijn is het dan dat je gewoon op stel en sprong nog even terecht kan via Patrick Beld a.k.a. mr. Euregio, om vervolgens bij Humberto enkele uren later de vaten op te halen. Deze waren net een week terug vanuit Frankrijk waar ze ook waren gebruikt voor de Koi Show. Ze zijn goed schoon gemaakt en de vats waarin kuit was geschoten lagen nog verder uit te drogen en worden nog eens extra schoongemaakt en gedesinfecteerd voordat ze de opslag in gaan. Bedankt voor je hulp Humberto! In de Koi hobby is hulp altijd nabij, of nah ja soms wat verder weg, maar het is er en dat is wat telt!
Sleutelmoment
Bepakt en beladen vertrokken we. De Duitse snelweg is gewillig, ware het niet dat er veel wegwerken zijn. We hadden werkelijk aan alles gedacht; EHBO-trommel, verkeersvestje, sleepkabel, vignet voor Oostenrijk, wc-papier, snoep, drinken, opladers, muziek en en zelfs koffie in de thermoskan. Niet dat we willen beknibbelen, maar om alles uit onze reis te halen wilden we zo min mogelijk stops maken zodat we woensdag nog uit konden komen bij Thomas Pohl van KoiAqua.de. Dat ligt op een mooie 7 uur onderweg en als je weet wat voor Koi deze dealer huisvest dan begrijp je waarom. Desalniettemin kwam er een kink in de kabel, of beter gezegd een lek in de band. Plotseling klappert er iets. De klep zit los, zegt Patrick, maar die had ik dezelfde ochtend zelf gemonteerd dus dat kon toch nooit het geval zijn. Mensen die mij kennen weten hoe handig ik niet/wel* ben (*Doorstrepen wat niet van toepassing is 😉 ).
Toen het klapperen uitmondde in een onmiskenbaar lekke band, heeft Remy, die goed rustig bleef, temidden van het drukke verkeer op de Autobahn, de wagen rustig naar de vluchtstrook gedirigeerd. Gelukkig hadden we alles bij ons… toch? Gevarendriehoek; check. Verkeershesje; check. Reservewiel; check. Krik; check. Momentsleutel; …. Momentsleutel … Shit! Gelukkig twee dagen er voor ANWB service afgesloten voor Europa en temidden van een mooi landschap gewacht op het ADAC, Duitse pechhulp partner. Gelukkig hadden wij koffie in een thermos, autodrop en waren we vastberaden ons niet te laten kisten. Het schept toch een band he, zo’n lekke…
Met een melancholische geest was het met wat Babylonische spraakverwarring compleet toen de ADAC arriveerde. De ogenschijnlijk ervaren man, liep ons tegemoet en vroeg:
“Was ist löss?”
“Er is niets los, es hat geklapt”, antwoordde ik.
Gelukkig hadden beste man ducktape, precies wat we nodig hadden en we konden onze weg niet al te lang daarna vervolgen…
Mascotte
Helaas viel hierdoor ons bezoek aan Thomas Pohl en zijn grote schare Koi in duigen en na dit te hebben afgestemd besloten we dan, gezien de koffie nu ook op was, te stoppen voor schnitzel. Aldaar lachte het geluk ons weer toe. Wanneer Remy een muntje in een grijpautomaat gooit is het meteen prijs; een tijger knuffel valt ons ten deel en we betitelen het pluche dier tot mascotte van deze reis.
Children of the Korn
Als we ’s avonds aankomen in het hotel besluiten we ergens nog even iets te gaan drinken op de goede afloop. We stellen de navigatie in op ene lokale ‘kneipe’ en na wat gewirrewar op de route, komen we aan op onze bestemming. Van een kroeg echter geen sprake. We bevonden ons midden in een veld temidden van alleen maar maisvelden. Geen verlichting en geen teken van leven behoudens een bankje onder een boom met een beeld eraan van een gekruisigde Jezus.
Alle ingrediënten voor ene horrorfilm waren aanwezig en we zagen onszelf al vast komen te zitten om vervolgens door het maisveld te moeten om hulp te halen. Onder het mom van nu we er toch zijn, besluit een van ons uit te stappen om een scene uit Children of the Korn na te spelen.
Na take 3 en getrainde buikspieren stappen weten we toch nog een lokale kebab-zaak te vinden zo vijf minuten voor sluitingstijd. We namen wat te eten mee en een biertje, die hadden we inmiddels wel verdiend.
Inmiddels hebben we ontbeten in Weyarn (onder Munchen) en vervolgen we onze weg na het publiceren van dit artikel door Oostenrijk naar Italië. Op naar het volgende hoofdstuk! Op naar de Italian Koi Show 2017.
