To beni or not to beni…

Sinds enige jaren ben ik de trotse vertegenwoordiger van een Japanse tatoeage. Het is – hoe kan het ook anders – een Koi, die bedwongen wordt door een zogenaamde Suikoden. Ik koos hiervoor omdat het een van de belangrijkste jongensboeken is uit de Oosterse literatuur en een tot de verbeelding sprekende sage in de Japanse historie, maar temeer ook omdat het weerspiegelt hoe ik mijn passie – onze hobby – beleef als zo een jongensboek en de Koi bedwing; gedreven door de leergier deze te doorgronden. En omdat ik het gewoon mooi vind natuurlijk, dat helpt ook 😛

Op mijn schouder prijkt een vleugel van een Japanse kraanvogel die zich verder manifesteert op mijn borst. Dit edele dier representeert eeuwige trouw; aan vooral mezelf, mijn dromen, passies en ontplooiing dat ik als grootste goed beschouw. Maar het staat ook voor de vrouwen en kinderen in mijn leven.

Binnen korte tijd zijn ze niet meer weg te denken uit mijn leven en waar ik de mannen krachtig genoeg acht; is het een gevoel die tegen me zegt dat die kraanvogel ook voor mijn zussen staat die ik omarm met een gespreide vleugel en bescherm zoals ik ook mijn gezin beoog te beschermen.

Niet in eenzelfde zin als bijv. Johnny de Mol dat zou ervaren; maar meer in de zin van beschermer van familie. Geadopteerd zijnde had ik na 25 jaar en juist voor ik mijn tattoo zette ontdekt dat ik – naast een tweelingbroer met wie ik wel ben opgegroeid – nog drie zussen en twee broers heb en nu ik ze meer leer kennen; kom ik er steeds meer achter hoeveel we van elkaar hebben gemist. Binnen korte tijd zijn ze niet meer weg te denken uit mijn leven en waar ik de mannen krachtig genoeg acht; is het een gevoel die tegen me zegt dat die kraanvogel ook voor mijn zussen staat die ik omarm met een gespreide vleugel en bescherm zoals ik ook mijn gezin beoog te beschermen. De Kraanvogel grijpt met diens klauw naar mijn hart; een minder conventioneel patroon volgens de Japanse inkttraditie, maar ook dat toont een eigenschap; niet bang om buiten de kaders te denken en het reflecteert de bevangenheid en toewijding dat meestal een zegen en soms ook een last is.

Tycho Veldhoen drukdoende met het ontwerp

Ik begon er vrij voortvarend aan; mijn huid kon goed tegen het inkt en in drie oplopende sessies van 5, 6 en 7 uur heeft Tycho Veldhoen – Van tatooshop Schiffmacher & Veldhoen in Amsterdam – mijn tot dan onbezoedelde huid omgetoverd tot een Oosters canvas. Het lijnenwerk superstrak heb ik inmiddels de achtergrond ook grotendeels ingevuld. De laatste sessie echter, is toch alweer twee jaar geleden en de sleeve is nog steeds niet af. Nu vind ik dat niet zo erg, het heeft wel iets en ik vind het zo ook echt awesome, maar het zou toch ook wel leuk zijn als het plaatje compleet is. Er is dan ook stiekem een andere reden waarom de kleurplaat nog niet af werd gemaakt…

kleur of geen kleur; dat is de vraag

Ik weet dan ook niet of ik er wel een kleurplaat van wil hebben. Kleur of geen kleur, dat is de vraag. Ik heb in veel situaties genegen naar wel helemaal kleuren zoals dat stiekem hoort bij Japanse tattoos en ook de artiest moedigt het aan… Aan de andere kant bepaal ik natuurlijk zelf wat er met mijn lichaam gebeurd en zonder kleur is meer tijdloos vind ik. Schaduw zal het geheel wat meer drama geven. Een compromis waar ik erg naar neig is het gebruik van bijv. enkel rood in de tattoo.

…maar ik ben ook wel benieuwd naar jouw mening. Kleur? Alleen Rood? of helemaal geen kleur?

“Denk je daar dan niet over na voordat je een tattoo laat zetten die een achtste van je lichaam bedekt?” Om eerlijk te zijn deed ik dat niet. Ook de tattoo zelf had ik niet uitgedacht. Het enige waar ik moeite voor had gedaan was het opzoeken van een geschikte artiest en bracht hem de thema’s van Koi en Kraanvogel; de rest liet ik aan hem over. Deze keus is natuurlijk aan mij, maar ik ben ook wel benieuwd naar jouw mening. Kleur? Alleen Rood? of helemaal geen kleur?

Nee hoor het doet geen pijn. En al helemaal niet op dat plekje…