Spetter Spatter Spater

Tijdens de Interkoi 2010, waarover we u reeds eerder informeerden met een blog over de Grand Champion Cleopatra II, was er nog iets dat ons in het oog viel. Als we in de tweede rij met vaten lopen valt me op dat er geen spatschermen tussen de verscheidene showvaten van dezelfde deelnemers staan. Alhoewel je aanvankelijk zou zeggen dat dit niet problematisch zal zijn, durf ik hier toch mijn vraagtekens bij te zetten.

Spatschermen worden opgesteld tussen twee wedstrijdvaten zodat er geen water van de ene, in het andere vat kan geraken door bijvoorbeeld het opspatten van het water wanneer een Koi meent een Orka te zijn en hun introductie vonden als antwoord op de groeiende KHV dreiging. Hiermee probeert de organisatie te voorkomen dat er geen eventuele besmetting plaat kan vinden. Gewoon een extra zekerheidje, die overigens in Japan vrijwel nooit wordt toegepast, al staan hier de vaten vaak iets verder uit elkaar. In beginsel wordt er van uitgegaan dat Koi, afkomstig van één deelnemer, uit dezelfde vijver of bak komen voordat zij worden ingezet op de show.

‘Beïnvloeding van juryleden moet zoveel mogelijk worden vermeden’

Sommige deelnemers aan deze show hebben echter zoveel vaten tot hun beschikking dat je er redelijkewijs van uit mag gaan dat de vissen nooit kunnen zijn voorbereid in één en dezelfde verblijf. Dan nog kun je stellen dat het de verantwoordelijkheid is van de deelnemer om de gezondheid van zijn ingezette vissen zoveel mogelijk te waarborgen, doch mijn persoonlijke mening is dat je hierin samen tot een betere waarborg en bescherming van de vissen kunt komen. Het kan, ondanks een nauwgezette voorbereiding en controle, ook buiten willens en wetens van de deelnemer om liggen, dat er toch een vis is, die op wele manier dan ook, iets oploopt . Het zou zonde zijn dat een probleem zich dan zou uitbreiden tot iets catastrofaals omdat men het niet zijn verantwoordelijkheid acht.

Dit hele scenario wil ik overigens wel relativeren. Zoals gezegd wordt dit systeem in Japan nagenoeg nooit gebruikt. De kans dat er besmetting plaatsvind op deze manier is uiterst klein. Allereerst moet er sprake zijn van besmette vissen, waarbij hetgeen waarvan zij te leiden hebben of drager zijn, overdraagbaar moet zijn aan het water waarin zij zwemmen. Vervolgens moet dit overspatten naar een ander vat en dan nog is het niet per definitie zo dat dit water daarmee besmet wordt en vervolgens de Koi die in dit vat zwemmen. Met het tegenwoordige doorloopsysteem, waarbij er continu vers water wordt toegevoegd en ‘oud’ water wordt afgevoerd, dat we op steeds meer shows vinden, wordt deze kans nog kleiner. Toch siert het de organisatie dat zij deze maatregelen nemen, hoe klein dan ook, om de gezondheid van de ingezette Koi zoveel mogelijk te waarborgen. Je weet immers nooit waar de vissen van je buurman vandaan komen. Misschien neemt hij of zij het wel minder nauw met de preventie en controle van het gevreesde. Het is dan ook met name een goed preventiemiddel tegen het genoemde, maar ook om te voorkomen dat deelnemers zich niet in zullen schrijven voor de show uit angst voor besmetting. Persoonlijk, als deelnemer aan een show, heb ik het namelijk ervaren als een zeer prettig gevoel dat ze er zijn. Het blijkt tevens een geschikt en sponsorwaardig object.

Een tweede en zeker wel zwaarwegende motivatie tegen deze manier van gebruik van het spatscherm, is beinvloeding van de jury. Wanneer men slechts spatschermen plaatst tussen de showvaten van verschillende deelnemers, wordt namelijk duidelijk afgebakend welke vaten tot één en dezelfde deelnemer behoren. Dit op zichzelf is al niet wenselijk, voortschreidend is het echter zo, dat een jury hier wel degelijk ook uit op kan maken wie de vaten en dus de vissen toebehoren. Een jurylid is doorgaans goed bekend met showvissen en komen dezelfde vissen wel eens vaker tegen. Het jurylid hoeft nu maar één vis te herkennen om ook te weten van wie bijvoorbeeld de volgende 4 vaten zijn. Alhoewel je er van uit mag gaan dat een jurylid geheel onafhankelijk over de Koi oordeelt, blijven het mensen. Voorkomen kun je het nooit. Tijdens het jureren kan de eigenaar er ook bij staan en noemen dat het zijn vissen zijn of zelfs een passant kan dit uitspreken, waarop de jury dit ter ore komt. Desalniettemin is het zaak de mogelijkheid dat de jury beïnvloed kan worden en hierdoor in zijn objectiviteit aangetast kan worden, zoveel mogelijk moet worden getracht te vermijden.

‘In de mensheid, en de onvermijdelijke menselijkheid die daarmee gepaard gaat, schuilen nog immer de grootste risico’s!’

Een tweetal legitieme argumenten dus om de spatschermen tussen elk vat te plaatsen op een show. Duidelijk wil ik stellen dat de waarborging van de gezondheid op de Interkoi 2010 in prima handen was en dat er zich hieromtrent geen onregelmatigheden hebben voorgedaan. Dit artikel is dan ook geen uiting van onvrede jegens onze Oosterburen, integendeel. Ook nu is de jurering prima verlopen en hebben de vissen uitstekend vertoefd in Rheinberg. Het is wel een kritische bewustmaker en ik hoop het een volgende editie dan ook anders te zien. Het geeft toch net dat extra gevoel van veiligheid en objectiviteiteit.

Maar ook met spatschermen, hoe hoog ook, kunnen er enkele druppels in het vat van de buurman geraken, van een golfslag echter,  zal geen sprake meer zijn. En dan nog worden er netten gebruikt door de waterploeg, die na gebruik grondig worden ontsmet vooraleer zij in een ander vat worden gebruikt. De kans dat dit eens vergeten wordt en er hierdoor problemen ontstaan, acht ik groter dan de gestelde spatschermproblematiek en het ontbreken ervan tussen vaten van dezelfde deelnemer. In de mensheid, en de onvermijdelijke menselijkheid die daarmee gepaard gaat, schuilen nog immer de grootste risico’s!