Koi van de hoogste orde uit de mudponds van Shintaro Koifarm
Het moet ergens 2002 zijn geweest toen ik mijn eerste interview had met Masaru Saito, aka Shintaro.
Jaren later kwam hij helemaal afzakken naar Nederland om de Holland Koi Show te bezoeken en was onder de indruk van het gebeuren… Opnieuw werd er een gesprek/interview aan gekoppeld en opmerkelijk… Saito san begon steeds beter en beter Engels te praten! Neem van mij aan, ook vandaag-de-dag nog een zeldzaamheid in Niigata. Anno 2015 wordt het je echter al snel duidelijk waarom… Shintaro’s grootste deel van zijn klantenbestand bestaat uit Engelsen en Amerikanen en wat kun je dan beter doen dan de taal van je klanten leren spreken?!
Dit gaat een harvest met allure worden…
Het mag dan ook niet verwonderen dat, wanneer we de woonkamer van Shintaro betreden, de indeling van de kamer gewoon westers aandoet. Grote sofa, groot LCD-scherm en een grote groep Amerikanen en Engelsen met torenhoge verwachtingen. We zijn wel met meer dan vijftien westerlingen hier verzameld voor Shintaro’s belangrijkste harvest.
Tim Waddington, zoon van, en John Lentzis zijn ook van de partij. Beiden hebben vissen in deze mudpond zitten en voeren het voorwoord. John is Koikichi pur sang. De verwachtingen betreffende zijn Koi liggen tegen de 80bu grens, misschien wel 85cm. Indien het allemaal een beetje meezit zijn het ongetwijfeld kandidaten voor de grote titels volgend jaar op Amerikaanse Koi shows. Ik vang op dat Justin Timberlake net een aantal vissen van John heeft overgenomen. Niet direct, maar via zijn management en dealer. Ach ja, er zijn slechtere dingen in het leven dan je mindere vissen te verpatsen aan Timberlake, denk ik dan maar…
Korte tijd later is het een ander verhaal. Saito San bukt zich een eerste keer voorover richting grote plas en je hoort de eerste “oehhs” en “aahhhss”… Dit gaat een harvest met allure worden. Stuk voor stuk komen er juweeltjes uit de plas. De ene nog mooier dan de andere! Shintaro schikt zich bij momenten in de rol van een Amerikaanse tv serie. Hij doet dat voortreffelijk. De Shintaro Harvest begint (ook) uit te groeien tot een commerciëel gebeuren: je hoort de camera’s sneller dan “the speed of light” reageren op elke afzonderlijke vis die het gekleurde zwembadje ingaat. Hier komen juweeltjes van de hoogste orde uit het water!
Na zo’n twee uur worden de vissen netjes vanuit de transportbakken het vishuis in gedragen. Natuurlijk staan er blauwe vats opgesteld om een aantal vissen op plaat te zetten. Lentzis is van de partij en zuigt de aanwezige aandacht bijna letterlijk op. Grand Champion is een certitude, alleen het jaar waarin, daar wil hij nog wel even over discussiëren. Tal van vissen tikken af ruim boven de 80cm en zijn klaar voor het grote werk. Duidelijk zie je nog steeds dat Saito san jaren terug een aantal ouderdieren heeft aangekocht bij zijn overburen, de Yamamatsu’s.
Er stroomt Matsunosuke bloed door zijn Koi heen en dus vallen er al meteen termen zoals “fukurin” en “maruzome kiwa“. Ik ben onder de indruk van een aantal vissen, maar vaak zijn de aandachtstrekkers in mijn ogen de Kohaku van Saito San, daar waar ik eerder Showa en Sanke had verwacht. Saito San is goed op weg een van de allergrootsten te worden in Niigata en vreemd genoeg lijkt de intresse vanuit de Benelux maar heel erg koel… Zijn vissen te goed (lees: duur), of in onze ogen te slecht??? Ik zet meteen een aantal vissen op plaat en ontdek hier en daar wat in het oog springende minpuntjes. Ik betrap mezelf erop dat ik wel héél kritisch begin te worden. Maar goed, morgen staat de Matsunosuke Harvest van de twee broers Sakai op het programma en dan moét je eigenlijk wel heel kritisch zijn voor de “leerling” van weleer.
Eén ding bewees deze Harvest echter wel: Shintaro verdient zo stilaan een plek onder de allergrootsten in Niigata. Hij eist ze op en niemand die hem zal stoppen! De kwaliteit van de geharveste vissen onderlijnen deze stelling nog eens met een dikke streep. Nadat we iedere geoogste vis nog eens van dichtbij hebben bekeken, begeven wij ons richting living waar de vrouw des huizes heeft gezorgd voor een portie lekkere curry-rijst. Het smaakt verdomd goed. Veel tijd is er echter niet te verliezen… Er staat nog zoveel op het programma vandaag. We schudden handjes en bewieroken de kookkunsten van zijn echtgenote. “Het was verdikke in orde, Saito San” hoor ik mezelf zeggen “Morgen komen we terug voor het avondeten!” Eerst kijkt hij onbegrijpend en dan begrijpt hij de “joke”. Hij lacht zijn tanden bloot, op een manier waarop enkel hijzelf het kan. Natuurlijk… “American smile… If you know what I mean”!
