De laatste overwinningen van Nogami en het steekspel om de Grand tussen Dainichi en Nogami tijdens de laatste Nogyosai doen me terugdenken aan een situatie ik mocht getuigen met deze kwekers. Men schrijven 2010; het jaar dat ik een aantal weken aan het werk mocht op de Dainichi Koi Farm. Het werd mij duidelijk dat Dainichi en Nogami alhoewel op een show als deze concurrenten, elkander niet op die wijze bejegenen. Wist je dat er zelfs een mudpound bestaat waar zij gezamenlijke vissen in houden?!
Ik mocht deze destijds afvissen met Hisato. Het was een relatief kleine mudpound en ik dacht dat we nissai gingen vangen. Toen het net zich letterlijk sloot rondom de gevinde vrienden en ik argeloos dacht een vis even uit de modder te trekken in mijn enthousiasme voelde ik een ietwat omvangrijkere body dan ik mij had ingebeeld. Al vlug snelde Hisato zich naar mij en gebaarde me vriendelijk doch dringend; “laat maar, deze neem ik wel voor mijn rekening”, of woorden van gelijke strekking. Nou, dan weet je je plaats wel even hoor, want bij het aanschouwen van de ruggen van deze dieren en hun huidkwaliteit deinsde ik sowieso al twee meter terug. Een werkelijk formidabel bad van Kohaku verscheen aan het licht en ik kon alleen maar toekijken met mijn ogen en mond wijd open.
Op dat moment dacht ik nog dat het gewoon de vriendelijkheid was van Dainichi om te helpen met deze mudpound en waarom waren en de vrouw en de moeder van Hisato beide in het gareel om te helpen? Zo groot was deze vijver toch niet?! Ik kan je vertellen dat je er op zo een moment ook niet veel tijd aan besteed hoor want je bent veel te druk met het verwonderd zijn en genieten van al dat moois onder de Japanse zon. Dat soort beelden heb ik sedert dien nog niet weer opnieuw mogen ervaren en ik smacht er werkelijk naar nog eens zoiets mee te mogen maken.
Een van de mooiste momenten zo moet je weten is het wanneer de vissen allemaal afgevangen zijn tijdens de Ikeage en ingeladen op de truck. Pas dan heb je rustig de tijd om de vissen te bewonderen, te aanschouwen en ook meer in detail te bekijken. Altghans dat dacht ik, want al na 30 seconden ging men over tot actie en toen gebeurde er iets vreemds; enkele Koi werden van de ene truck op de andere geladen. Eentje van Nogami en eentje van Dainichi. Toen wist ik dat ze deze mudpound wel moesten delen. Na deze korte handeling werd er ook meteen ingestapt en weggereden… achter elkaar aan en het werd nog vreemder…
We namen een andere route dan ik inmiddels gewend was terug naar de Koifarm en ik vroeg: “Doko-ni ikimasu ka?” Hetgeen zoveel betekent als “Waar gaan we heen?” Het antwoord verstond ik niet, maar de betekenis liet niet lang op zich wachten. Het was een begraafplaats; een kerkhof en een gekke plek. We parkeerden in de berm en nog geen halve minuut later zag ik nog ene truck in tegengestelde richting komen. Bij het naderen zag ik dat het zowel Futoshi als Shigeru Mano waren; apart want ik zag ze nog niet samen in de bergen; daar ze zeker in deze drukke tijd beide hun eigen taak en verantwoordelijkheden hebben. Waarom kwamen de kwekers dan toch samen naar hier. Wat volgde was een kort gesprek waarbij ik nog steeds zou willen dat ik het had kunnen verstaan; maar na een goede blik op de oogst in beide trucks en een overleg met Hisato Nogami werden er nog twee Koi overgezet. Daarna werd er zonder te spreken weg gereden; ik moest in de truck van Dainichi plaatsnemen. De truck met de Koi maakte ene U-bocht en reed weg.
Deze vissen zag ik vervolgens ook niet binnen komen bij het koihuis van Dainichi en enkele dagen later toen ik diverse externe koihuizen op afgelegen plekken bezocht vond ik deze vissen niet terug. Het is duidelijk dat sommige vissen niet aan het oog van de dealers mogen worden blootgesteld; om welke reden? Waarschijnlijk willen ze deze Koi gewoon pertinent niet verkopen; zijn ze te goed voor de toekomst of zullen het potentiële ouderdieren zijn? Waren dit de toppers uit een gezamenlijke kweek tussen ouderdieren van beide dat niemand mocht weten? Misschien dat ik er ooit nog eens achter kom en ik hoop altijd dat ik er eentje toevallig mag herkennen; het toeval wilde natuurlijk dat mijn camera destijds vol was en wanneer de geheimzinnigheid er vanaf spat ga je ook niet leuk plaatjes staan te schieten als de eerste de beste toerist wanneer je het respect wil behouden. Wellicht zijn het de Grand Champions van vandaag of de Oyagoi van morgen; een avontuur was het zeker.
Noot: Omdat ik van die specifieke situatie geen foto’s heb; gebruikte ik foto’s van een ikeage van soortgelijke harvest met Nogami in een later jaar.
foto’s: Harald Bachman; featured image source: http://www.takeabow.com/
