Deel 4 van de droomreis van Pieter

Vrijdag
Ja, vandaag moet gebeuren! Ik moet vandaag mijn Kohaku gaan vinden. We hebben wat later in de ochtend een afspraak bij Murata, waardoor we niet zo vroeg op hoeven. We bezoeken de andere kwekers in de buurt, maar de kwekers zijn er zelf niet of er zwemt weinig vis.

Om elf uur hebben we de afspraak, maar we komen al om kwart voor elf aan. We lopen het nieuwe vishuis binnen, wat een mooi vishuis is dit zeg en wat een mooie vissen. Ik schakel snel met mijn gedachten, wat zie ik en wat vind ik hiervan? Ik vind het lastig, er zwemmen niet heel veel vissen die mij opvallen. Toch besluiten we er een aantal te bowlen en vragen naar de prijs.

De prijs valt mij mee, maar de kwaliteit van de vis is niet de kwaliteit die ik zoek. We kijken verder en ik zie een aantal vissen die even groot zijn dan uit de eerste selectie met betere patronen. Maar shit, die prijs is gewoon minimaal het dubbele! Dan ziet Arie een visje zwemmen in een bak die deels is afgedekt met bamboematten. Deze wilt hij graag bowlen, echter is Murata hier niet happig op. Na aandringen gaat deze in de bowl. Een prachtige dame van 52 centimeter met een schitterend yondan patroon. Na wat verder overleg blijkt dat deze vis eigenlijk in een selectie zit waar Narita, de nummer één Koidealer van de wereld, nog uit wilt selecteren. Na een belletje met de importeur, die voor ons vertaalt kan deze vis aangeschaft worden. Dat vertalen is voor ons wel nodig, het Engels van Murata is namelijk nog slechter dan ons Japans. En geloof mij, dat is niet zo heel best.

Daarna gaan we naar het oude vishuis, op de hoop dat ik daar DE kohaku vind die ik zoek. Achterin in het koihuisje, dat nog geen acht verkoopbakken heeft, zwemmen nog een kleine vijftien nisai Kohaku. Hierin zitten de meeste in mijn prijsrange. We mogen deze bowlen van Murata. Ik ga aan de gang en schep elke Kohaku die ik aantrekkelijk vind eruit. Als er een acht stuks in de bowl zitten heb ik, voor mijn idee, de beste uit de bak gehaald. Er gaan al snel vier vissen terug, op basis van patroon maar vooral op basis van kwaliteit. Na een paar minuten kijken en overleg zijn er keuzes gemaakt en blijven er twee vissen over. Een mega Kohaku met een fenomenale bouw en een zeer goede huid of een kleinere vis met een super patroon.

Als de prijzen zijn opgevraagd wordt de keuze heel simpel voor mij: het wordt de beul of niks. De andere vis is zeker 50% duurder door het patroon. Nu goed nadenken of ik deze vis wil. Geloof ik dat ik nog bij de andere kwekers een betere vis ga vinden? Ik zie een rood streepje dat mij niet bevalt, waardoor er in het beni patroon een window (gat) zit. Als ik deze vis koop moet dit streepje wel verwijderd worden, zodat het voor mij showtechnisch minder storend is. Murata begint te lachen en vertelt dat hij dit niet kan vanwege zijn slechte ogen en dat wij dat zelf moeten doen. Ik frons en probeer met handen en voeten duidelijk te maken dat ik graag wil dat dit regelt wordt. Na wat wikken en wegen zegt hij dat hij het kan regelen. De adrenaline pompt steeds meer door mijn lichaam heen. Ik loop even naar buiten om af te koelen en logisch na te denken maar van diep van binnen weet ik het al zeker. Deze Kohaku komt naar Loon op Zand! Ik schud Murata de hand en heb zojuist een pracht van een Kohaku gekocht, al zeg ik het zelf! Helaas is er sprake van slecht licht en kan ik geen goede foto maken. Maar ben maar niet bang, deze vis gaat hopelijk ooit wat prijzen pakken.

Na de gebruikelijke foto’s vertrekken we terug richting Yagenji, omdat daar in de buurt het uitzichtpunt zit. Ook besluiten we om niet te gaan kijken bij de oogst van Yamamatsu, om eventuele baalmomenten te voorkomen. Wel maken we een aantal mooie foto’s van de natuur, die ik jullie niet wil onthouden.

Na deze foto’s gaan we al vroeg terug naar het hotel. Arie maakt daar zijn artikel voor Koi2000 af. Ik ga met Stefan het centrum van Ojiya in om daar eens rond te kijken in de winkels. Ik merk dat mijn reisgezelschap langzaamaan Koimoe begint te raken, wat ik ook snap. Het is namelijk de afgelopen week bijna 24/7 koi geweest en je moet wel echt gek zijn om dat te trekken. Daarnaast is een rustig middagje zoals nu ook wel lekker, even weer wat cultuur opdoen. Dat hadden wij namelijk de afgelopen weken nog niet gedaan ;).

Na een heerlijke maaltijd, die wij van Jeroen aangeboden krijgen namens Ornafish krijgen we een leuke rit in het donker, door de bergen terug naar het hotel.

Zaterdag
We beginnen de zaterdag vroeg, in de hoop nog wat leuks te selecteren bij Marudoh. Daar zou namelijk vrijdagavond een oogst binnenkomen, waarna wij zaterdag mogen selecteren. Als we hier aankomen zien we Rob de Vos (Ornafish). We groeten elkaar en praten wat over de vissen. We zien duidelijk dat er nieuwe vissen zijn bijgekomen, echter is het water te groen en vinden we nu niks interessants.

Ik loop nog wat verder rond door het Koihuis en zie dan een tafereel waar wij Europeanen niet aan moeten denken. Er wordt onderhoud gepleegd aan een verkooptank, terwijl daar nog gewoon de vissen inzitten. Ik zie dit voor mij als een wake-up call, dat het voor de kwekers hier veelal gewoon om de handel gaat. Echter de precisie waarmee er gewerkt wordt laat mij wel zien dat het goed moet gebeuren!

Na dit tegenvallende bezoek gaan we nog langs Hirasawa Marusei, op zoek naar nog wat éénkleurige beren. Marudoh kon deze ons niet leveren, maar gelukkig kan mijn favoriete kweker dit wel. Er worden na een selectie met Yosiyuki uiteindelijk drie grote éénkleurige geselecteerd. Een Benigoi waar ik zelf wel fan van ben, mede omdat mijn moedertje thuis ook van die uitvergrote goudvissen houdt. Maar het geld is op, de vijver is vol en ik heb nog steeds geen anonieme gulle gever gevonden. Maar die mag zich natuurlijk nog altijd aanbieden 😉 Hahaha….

Na dit bezoek rijden we nog langs Hasegawa, die naast zijn huis een kleine Koikas heeft. Hier zwemt zeker wat leuke tosai tussen, bijna alleen maar Kohaku. Terwijl wij hier samen zitten te genieten komt de kweker zelf langs. Het oud baasje komt vol trots zijn vissen laten zien. Hij geeft ons een hele tour langs alle vissen die hij heeft. Van de garage naar een betonnen bakje achter en naast zijn huis. Hier kijken we of we iets kunnen vinden wat bevalt, maar het is het steeds net niet. Of net te duur, te klein, sashi en kiwa te ruim of te weinig vissen om een box te vullen. We bedanken Hasegawa voor zijn tijd, complimenteren hem met zijn mooie vissen en vertrekken richting de show. Hierover zal ik in een ander artikel vertellen.

@Hasegawa

Tekst: Pieter Heurter
Foto’s: Pieter Heurter, Arie Eikelenboom & Stefan van der Pluijm