Zondag 30 juni 2019 was het zo ver. De jaarlijkse open sales en veiling van Kim’s Koi. Ik had er al een aantal keren enthousiaste verhalen over gehoord maar het was er nog nooit van gekomen om daadwerkelijk te gaan. Tot dit jaar dan, want 30 juni was ik vrij! Dus wat Koivrienden bij elkaar geschraapt, plannen gesmeed en op naar Boortmeerbeek.
Het beloofde sowieso een mooie leerzame Koidag te worden mede omdat oude bekenden Takayoshi Omosako en Masahito Kataoka een seminar kwamen geven. We pakten het staartje mee van het seminar, dat wel heel vroeg begon. De essentie die we nog net meepakten was dat volgens Takayoshi San zeker niet alle grote Koi voorheen jumbo tosai hoeven te zijn geweest. Hij toonde diverse ontwikkeling slides waarbij de Shiro boven de 80 cm waren terwijl die als tosai zeker niet groter waren dan 30 cm.
Verder toonden de slides nog maar weer eens te meer hoe divers de ontwikkeling van een Shiro kan verlopen. Shiro Utsuri zijn erg interessant door die onvoorspelbaarheid. De schoonheid van (sommige) lijnen van de Omosako Shiro komt overduidelijk pas met de jaren omdat het sumi vaak heel geleidelijk komt. Takayoshi legde aan de hand van voorbeelden uit hoe deze ontwikkeling verloopt. Hij glimlachte, sterker nog hij lachte, bij de uitleg en zelfs na het seminar blijven voor ons sommige Shiro een gok(je).
Na de lezing deden we een snel drankje, het was tenslotte erg warm en het is dan zaak om je vochtgehalte op peil te houden. Gezien het feit dat we in België waren konden de niet-chauffeurs dat mooi met een biertje doen, dit onder het motto: “when in Rome…”
De open sale bij Kim wordt gehouden via het zeker in Japan bekende systeem. Alle Koi die aangeboden worden zwemmen in blauwe bakken buiten de zaak, uiteraard gezien de hitte, in de schaduw en met voldoende lucht. In de bakken hangen tevens de foto’s (certificaten) met nummer en prijzen van de Koi zodat je relatief eenvoudig de Koi met elkaar kunt vergelijken. We liepen onze rondjes langs de bakken en probeerden op basis van onze nieuw opgedane kennis de Shiro te doorgronden. Waarschijnlijk hadden we het nog niet helemaal goed begrepen want we kwamen tot de conclusie dat we eigenlijk unaniem niet voor de duurste Shiro zouden kiezen. Maurice die ook aanwezig was “tekende” in op een Tancho Kujaku waar op dat moment al aardig wat belangstelling voor was.
Overigens kon je ook probleemloos inzetten op meer dan één Koi. Want als je als koper uit geloot wordt maar je wilt toch liever voor een andere gaan mag je tot maximaal tweemaal een Koi weigeren. Er wordt dan een nieuwe naam getrokken, dankzij dit systeem voorkom je dat “slimmeriken” hun naam bij 15 Koi hangen en er uiteindelijk maar eentje kopen.
De rest van ons clubje gokte op de veiling. Het open sales systeem is vrij eenvoudig en erg eerlijk. Wanneer je geïnteresseerd bent in één van de Koi schrijf je eenvoudig je naam op een post-it en plak je die post-it op de foto van je droom-Koi. Zodra de inschrijving sluit worden de papiertjes per Koi opgehaald en wordt er indien er meerdere gegadigden zijn ter plaatse geloot. Voor de Tancho Kujaku bleken er veel liefhebbers te zijn. Maurice was echter uiteindelijk toch de gelukkige die de kleine glimmende rakker mocht kopen. Nadat alle Koi met gele plakkertjes verkocht waren werd het terrein “omgebouwd” voor de veiling.
Terwijl dit gebeurde verorberden wij op het gemak een hamburgertje en namen we nog maar een drankje. We zagen overigens veel, heel veel bekende gezichten vanuit de Koiwereld. Er liepen aardig wat serieuze Koishow deelnemers in de rondte bij Kim. Een mooi compliment voor Kim lijkt mij zo. Wij zochten een plekje op rij twee van het veiling terrein en het feest kon wat ons betreft beginnen. De eerste Koi, zie het bij gevoegde filmpje, was een erg fraaie sanke (Auct001). Het bieden kwam geleidelijk op gang. Het leek wel alsof iedereen een beetje moest wennen. De Sanke ging uiteindelijk voor een meer dan schappelijk bedrag onder de hamer. Dit beloofde nog wat voor ons Hollanders, zouden er dan toch koopjes te scoren zijn?
Dennis, Ronald, Yolenta en Marcel probeerden ook hun visje binnen te “hengelen” maar de kandidaten die zij wilden scoren bleken ook erg in trek te zijn bij andere veiling gasten, Zij kochten geen vis omdat de biedingen ongemerkt toch boven het budget uitkwamen. Overigens waren er niet alleen Belgische en Nederlandse kopers maar er bleken ook Fransen en zelfs Portugezen aanwezig te zijn.
We probeerden vooraf een beetje te bepalen wat de uiteindelijke bedragen zouden zijn waarop een Koi afgehamerd zou worden. Bij sommigen waren we “spot on” bij anderen sloegen we de plank volledig mis. Vooral bij de Koi met veiling omschrijving Auct16 zaten we er hopeloos naast die ging voor meer dan het drievoudige weg dan wat wij in gedachten hadden. De Koi had in het echt overigens wel een prachtige bouw. Andere veilingen waren extra spannend omdat er ook vooraf telefonische biedingen gedaan waren. Kim gaf hierbij netjes de minimale waarde aan en liet de bieding daarna gewoon doorlopen. Overigens zagen we hele bekende “mannetjes” de Koi tussen de kopers door rijden. Het moet Kim toch wel trots maken dat grote namen als Takayoshi Omosako en Masahito (Matcha) Kataoka niet alleen voor zijn seminar naar België komen maar dat zij ook de handen uit de mouwen steken en met de te veilen Koi rond rijden.
Ik moet trouwens zeggen dat Kim de veiling uitstekend aan elkaar praatte. Met telkens relevante informatie hier en daar een “grap en een grol”; “Hé joh neem eerst nog een pintje dan bied je beter” en een accuraat oog voor de lopende biedingen. Slechts 1 keer bij een fraaie potentie volle Showa (auct053) zag Kim een serieus bod over het hoofd en hamerde de Koi af terwijl er nog een bieding liep. Dit werd door de theoretische eerste koper echter heel sportief opgevat en de veiling werd heropend waarna de Koi na een korte “oorlog” toch nog verkocht werd. Weliswaar tegen een behoorlijk hoger bod en aan een andere deelnemer maar dit werd meer dan sportief opgevat.
Naarmate dat het einde in zicht werd gingen er ook regelmatig echt serieuze Koi onder de hamer. Er zaten minimaal twee Karashi van 80+ in de veiling. Deze gingen eigenlijk voor spotprijzen weg, ook al waren het wel stevige bedragen. De prijs-kwaliteitverhouding was in dit geval heel erg gunstig. Het klapstuk van de veiling bleek de laatste Koi te zijn, dit was vast geen toeval. De doitsu Ochiba van Hiroi was een meer dan fraaie vis. Een nisai doitsu van 52 cm kan bijna niet slecht zijn, hè. Die biedingen volgden elkaar in een rap tempo op en al snel waren bedragen bereikt waardoor het bieden wat langzamer ging. Het werd een spannend slotstuk het gebeurde een paar keer dat de hamer al naar beneden ging maar dat er mits dat zo heet, tijdens het vallen van de hamer toch weer door geboden werd. Uiteindelijk ging het bieden tussen nog maar twee deelnemers en uiteindelijk werd de in deze veiling laatste Koi voor een erg mooi bedrag verkocht.
Langzamerhand hadden wij ook wel wat honger gekregen, alle hamburgers waren op, dus werd het tijd om op huis aan te gaan en de chinees in Dordrecht ook wat handel te gunnen. Overigens bleek dat onze onderweg geplaatste telefonische bestelling niet onderhandelbaar te zijn, ons eten had een gewoon een vaste prijs en we werden ook al niet overboden.
We verorberden de Chinese lekkernijen aan het randje van de vijver van Ronald en lieten de dag nog eens aan de revue passeren. Het was het tripje meer dan waard en we spraken af om volgens jaar weer te gaan.
Zie hier enkele van de vele geveilde Koi:
We bedanken bij deze Kim en zijn hardwerkende staf voor het verzorgen van een erg mooi event en op naar de volgende zouden wij zeggen.
Foto’s en filmpje: Ruud Besems en Kim Cloet
