Een Ikeage van een mudpond in Japan
Vandaag gaat nog een droom uitkomen, ikeage in JAPAN! Nadat ik dit al een keer in Polen heb meegemaakt ga ik nu in Japan de modderpoel in! Ik ben al wakker voor de wekker gaat. Ik heb er zin in! Als we de bergen inrijden zien we dat het minder weer is, het miezert maar dat mag voor mij de pret niet drukken.
Als we bij Yagenji aankomen zijn onze Nederlandse collega’s van Frieslandkoi en Groningenkoi er ook net aangekomen. Samen gaan we een 140 Shiro Utsuri oogsten! Nadat we een waadpak hebben uitgekozen stappen we in de auto en volgen we Daisuke richting de mudpond.
Als we bij de mudpond aankomen genieten we van het uitzicht, we parkeren de auto veilig aan de weg en lopen nog een stuk omlaag. Daar aangekomen is het sleepnet al uitgepakt en wordt het door de mudpond getrokken met uiterste precisie. Het net mag niet te hard door het water getrokken worden, want dan komt de loodlijn van de grond af en kunnen de vissen ontsnappen.
Wat is dit gaaf zeg, als je op je knieën de modder ingaat en de vissen omhoog haalt, wat een toppers zitten erbij! Het gevoel is onbeschrijfelijk en ik geniet hier ook echt gigantisch van. Beelden zeggen meer dan woorden en gelukkig hebben ze van Frieslandkoi wat leuke filmpjes gemaakt! Want daar stond mijn hoofd zeer zeker niet naar. Het enige wat ik zag, dacht en deed was KOI!
Na de Ikeage gaan we terug naar de farm en wachten we op de selectie van de kweker zelf. Ze kijken beide niet heel erg blij, de oogst lijkt tegen te vallen en de toppers worden er al snel uitgehaald en krijgen het stempel: ‘tategoi’, met andere woorden niet te koop.
Filmpje van FrieslandKoi, waarmee we onder andere deze dag doorbrachten
Shit, hier zwemmen wel hele goede tussen die voldoen aan mijn wensen. Balen, nu maar wachten tot de vissen in de verkoopbakken komen. In de tussentijd wachten we lekker met een beroemde Yagenji Starbucks koffie tot ze klaar zijn met de selectie.
Als de broers klaar zijn gaan we vissen bowlen, gelukkig zijn er goede afspraken gemaakt waardoor wij geen onenigheid krijgen maar juist samen werken met het andere reisgezelschap. Ik selecteer een vis en die kan rustig even bij hun in de bowl verblijven waarna ik weer help met het vangen van een vis voor hen. Heerlijk als dat zo kan, bedankt mannen!
Arie wacht bewust even met het komen tot een deal, hij zoekt contact met een aantal klanten. Sommige hebben speciaal de wekker ervoor gezet en zijn rond vier uur Nederlandse tijd wakker, wat een bikkels! Aan het einde van de ochtend hebben we een fenomenale selectie gemaakt, al zeg ik het zelf! De vader van de broers komen ook nog even kijken en pakt meteen zijn fototoestel erbij, dit zegt ons genoeg en bevestigd het goede gevoel dat wij hebben!
Als wij klaar zijn is het ondertussen al middag. Wij besluiten rustig aan terug de berg af te gaan voor de lunch. Het wordt een curry. Maar voordat wij daar aankomen gaan we in de ankers bij Torazo.
Ik zie namelijk dat er een ikeage is geweest en dat is altijd leuk om te zien. En genieten was het zeker! Het blijkt een mudpond te zijn die door een Aziatische klant is afgehuurd en waar nu de nisai uitkomen. Nisai die allemaal minimaal 55 centimeters groot zijn met een huid om van te dromen! We besluiten even kort te kijken, waarna wij de klant en de kweker met rust laten.
Na de lunch besluiten we daar in de buurt langs te gaan bij onder andere Miya en Miyatora. Hier zwemt niet veel en er is ook niemand aanwezig, jammer maar helaas. Op deze manier doen we nog een hoop kwekers aan en eindigen bij de Hirasawa familie. Eerst papa, daarna Yosiyuki. Daar kwamen ze ook net een paar kleine visjes brengen.
Het leuke is dat de bak waar ze deze vissen in plaatsen zat twee dagen geleden nog vol met Chagoi en Karashi. Deze zijn naar een kleinere bak verplaatst, waarna deze gevuld is met een kleine tweehonderd zestigplussers! Allemaal vissen die de afgelopen dagen zijn binnengekomen, zo bizar groot is Hirasawa Marusei. Hier selecteren we nog een doosje Gosanke, in overleg met een Aziatische dealer. Stefan gedraagt zich als een echte gentleman en houdt dan ook de paraplu voor haar vast, lekker gewerkt kerel! Hahahaha 😉
Het is alweer donker als we klaar zijn, dus even relaxen op het hotel, waarna we sushi gaan eten. We belandde bij de 100-Yen-sushitent, waar het allemaal net even anders gaat. Je meldt je aan bij de robot (zie filmpje) en gaat op de aangewezen plek zitten. Op het scherm tik je aan wat je wilt en dat komt dan met een noodgang op de band aan en stopt op je plaats. Grappig om eens mee te maken, maar de kwaliteit is vele malen minder dan wij eerder op hebben. Moe, maar voldaan en met een gevulde maag gaan we terug naar het hotel. Daar spreken we Jeroen, die een afspraak gaat maken bij Murata voor vrijdagochtend, zodat ik daar misschien wel een Kohaku kan vinden. Op naar de donderdag!
Donderdag
De dagen beginnen te tellen en het einde komt nabij. Ik begin hem langzaamaan wel te knijpen voor mijn Kohaku. We besluiten eerst rond te gaan rijden en komen onder andere uit bij Yamamatsu, de grondlegger van het Sakai imperium. De beroemde Matsunoske bloedlijn vind hier zijn oorsprong en ik heb geluk, vrijdag komt er een nieuwe oogst binnen. Dit horen we terwijl we aan de koffie zitten. Toch gaan we eerst rondkijken en inventariseren wat er al zwemt. Wat mij bevalt is, hoe kan het ook anders, buiten mijn budget. Shit, balen, ik open snel mijn internetbankieren-app en zie waar ik al bang voor was. Geen anonieme giften, geen plotseling gewonnen loterij en dus ook geen extra budget. We besluiten dat we vrijdag na onze afspraak bij Murata gaan kijken.
We besluiten naar Sekiguchi te gaan rijden. Dit is een gok, want het is een stuk rijden en we weten niet of hij er is. Er zijn in de buurt nog wel meer kwekers, zoals Kobayashi echter ook dit ligt in het deel van Niiagata wat meer kilometers maken is tussen de farms. We nemen de gok en hebben geluk, want hij is er! Er zijn nog andere klanten aanwezig, dus moeten we even geduldig wachten. Dit is geen straf, want er komen meerdere beulen van Showa naar boven, kleinste schat ik op een centimeter of 65. Door al het moois vergeet ik om foto’s te maken, dus kan ik jullie deze ook niet laten zien. Ik baal nu tijdens het schrijven als een stekker, dus ik moet nog een keer terug voor de foto’s. Goed excuus, hahaha ;).
Terwijl wij wachten lijkt het alsof Sekiguchi zich bezwaart voelt dat wij moesten wachten en hij komt ons helpen. We krijgen wat uitleg en besluiten wat vissen te gaan scheppen, waarbij Sekiguchi ons wilt helpen. Hij heeft zichtbaar een strijd tussen ons helpen en zijn andere klanten, waarop ik hem vertel dat het goed is om de anderen te helpen.
Na een half uur, zeg drie kwartier, zijn wij op het moment gekomen om een definitieve keuze te maken. Sekiguchi komt kijken als wij daar om vragen en helpt ons zeer netjes. Hij kijkt het geslacht nog een keer na en vertelt ons zijn verwachtingen. Ik geniet duidelijk van deze momenten en voel mij een gelukkig mens. Zeker bij de kwekers die redelijk Engels spreken voel ik mij super, het praten over de vissen en de verwachtingen uitspreken is iets waar ik zoveel van leer. Na dit enerverende gesprek aan de bowl, worden de details besproken zoals hoeveel Koi één box kunnen.
Eén van de Showa vind ik geweldig, patroon wordt zwaar maar de bouw is om van te watertanden. Ik houd hier zo van, maar ik ga nog steeds voor een Kohaku. Ik besluit te wachten, waar ik later al weer spijt van lijk te hebben. Stefan is zo slim om deze vis te kopen.
Ik wil een Kohaku erbij en als ik nu een Showa koop wordt het budget voor mijn Kohaku weer kleiner. Begrijp me niet verkeerd, ik gun Stefan deze vis. Dit zal wel bij de rollercoaster van emoties horen van een Japanreis.
Wel heb ik één geluk, ik ga haar nog vaker ga zien! Ik weet namelijk dat wij met deze reis een band hebben opgebouwd die een fundering is voor een goede Koivriendschap! Stefan, nogmaals gefeliciteerd met deze Showa, een vis naar mijn hart!
Na Sekiguchi gaan we nog langs Kobayashi, een relatief jonge kweker met een zeer mooie Shiro-kweek. De Farm is klein en bestaat uit nog geen vijf verkoopbakken, maar de kwaliteit is hoog. We staan te kijken bij één bak, zonder te weten dat dit de tategoi zijn. Ieder kiest zijn favoriet uit, waarna we aan Kobayashi zelf vragen wat voor hem het beste is. Wat grappig is dat hij precies andere vissen uitkiest dan Yagenji deed. Hier is het juist hoe meer shiroji hoe beter. Het sumi komt wel zegt Kobayashi tegen ons. In de andere bakken zwemt niet veel meer en laat duidelijk sporen zien van eerdere selecties. De kwaliteit is nog goed, maar komt niet in de buurt van de tategoi. Dat is natuurlijk deels logisch, want de tategoi zijn de allerbeste vissen die blijven. Echter is er nu al zoveel van de hogere kwaliteit uitgeschept dat het gat nu wel heel groot is. Hier merken wij hoe belangrijk een goede connectie is bij een kleinere kweker.
Het is nu al na de middag als we alle kwekers daar in de buurt hebben bezocht. We zijn er allemaal klaar mee voor vandaag en besluiten via de lokale wegen terug te rijden. Zo besparen we het geld van de tolweg en kunnen genieten van de omgeving. Onderweg stoppen we bij een Lawson, een kruidenierszaakje waar je ook verse dingen kan halen voor de lunch. De gepaneerde kip is erg lekker en deze kopen we dan ook. Dit is al een aantal keer onze lunch geweest, smaakt goed, kost weinig tijd en vult ook erg goed. Na een rit van een kleine anderhalf uur komen we bij het hotel aan. Na het vaste ritueel lig ik ’s avonds in mijn bed na te denken over mijn Kohaku. Ik voel enerzijds druk, want ik ga toch niet alleen met een Karashi naar huis. Anderzijds heb ik er vertrouwen in te kunnen slagen bij Murata of Yamamatsu. En als dit niet lukt, dan ga ik Jeroen stalken voor een afspraak bij Torazo besluit ik mij. Ik heb een van de slechtste nachten in Japan. Ik denk vanwege de zenuwen over mijn Kohaku 😉
Tekst: Pieter Heurter
Foto’s: Pieter Heurter, Arie Eikelenboom & Stefan van der Pluijm
