Noorderlingen misgunnen zichzelf een buitenkansje

Het is ook een bijzondere ervaring en wanneer je uiteindelijk kiest het bordje zichtbaar te tonen voor de veilingmeester is het maar de vraag of er niet nog overheen wordt geboden. Toch blijken de veilingbordjes zwaarder dan gedacht, zo merkt ook de veilingmeester terecht op en het volgende dozijn vissen vind dan ook  geen waardebiedingen op hun vege vissenlijf. Het blijkt toch ietwat onwenning voor de relatief stugge Groningers die zondermeer verheugd zijn met dit evenement, hetgeen valt af te lezen aan de ver voorovergebogen toeschouwers aan de rand van het trekslootje. Kijken, kijken, niet kopen?

“Nait soezen”, zo steekt de veilingmeester van wal bij het uitleggen van de reglementen. Met dit no-nonsense Gronings dialect wil de Brabander en tevens auteur van het bezielend boek ‘In de band van de Koi’, toepasselijk duidelijk maken dat de mensen tijdig moeten bieden want wanneer de hamer het lot heeft afgeslagen, is hun kans verkeken… Meteen maar van start. De eerste koi is een showa. Onwennig vertrekt de driekleur op zijn weg door het trekslootje. Na pakweg 3 minuten en anderhalf baantje zwemmen gaat deze tri coloure van de hand voor Euro 55,-.

Kort daarna is het een tweede Koi die voor maar Euro 45,- een nieuwe vijver tegemoet mag gaan. “Helemaal niet gek zeg, die prijzen”, zo zal de gedachte op dat moment zijn geweest. Dan verschijnt er een nisai ten tonele; het is een doitsu platinum ogon; Een witte Koi zonder schubben. Met een startprijs van Euro 500,- weet het geschubde diertje de harten van diens toeschouwers niet te winnen en verlaat het gemoedelijke slootje terug naar diens vertrouwde bak in de zaak van Bennie Wiegman.

Het evenement is goed opgezet en degelijk georganiseerd. Vol allure bracht Theo van Bladel, de ervaren veilingmeester van de Nishikigoi Vereninging Nederland (NVN), de vissen aan de man. In volle nostalgie verslaat hij de Koi met woEord en hamer staand op een grote blauwe krat. ook de catering was goed geregeld en misschien had Wilma de hamburgers wel per opbod moeten verkopen, haha. De sfeer is er als altijd uitstekend, gemoedelijk en gezellig, zonder haast of zorgen en er wordt gegrapt en gegrold, maar het bieden bleef nog iets te veel achterwege.

Dan komt er een Yamabuki ten tonele. Mijn buurman waagt het erop en opent de biedingen met euro 45,- , maar wordt al snel overboden, waarna deze al snel oplopen naar 70 hierop wordt afgeslagen. De daarop volgende Matsuba Ogon gaat van de hand voor Euro 125,- en dat geeft goede moed. Dan volgt er een Goshiki… Of toch niet. De veilingmeester wordt gecorrigeerd en vanaf de andere zijde van de gracht klinkt het “sorry!”  Tijd voor cup a soup, denk ik dan, maar vier uur was het nog niet. Het laatse uur bij Bennie was echter wel geslagen voor een tosai Goshiki, wiens 35 cm lichaamslengte uiteindelijk gewaardeerd wordt voor de tamelijke prijs van Euro 290,-

Na de pauze waarin er naast het natje en het droogje, ook afdoende tijd was om deze nieuwe ervaringen te delen, gaat de veiling weer daverend van start met een inkomertje van Euro 60,- gevolgd door een tienvoud daarvan; een chagoi vind een nieuwe eigenaar voor Euro 600,- Ook de derde, een sanke van Kataoka blijkt in smaak en wordt over en weer overboden. De Noorderlingen lijken hiermee hun spreekwoordelijke kat uit de boom te hebben gekeken.

Een bijzonder zakje Koi passeert dan de revue waarin niet 1, maar zes vissen zijn verpakt. Het zijn kleine tosai en mijn buurman met biedbordje 9 waagt het er nogmaals op, maar ook nu wordt zijn bieding overtroffen door een andere aanwezige. “Weer jij”, zo luidt het op speelse toon. Het blijkt echt een spel waarbij niets zeker is, maar waar je ook zondermeer koi kunt ‘winnen’ beneden de reguliere verkoopprijs. Het is gewoon een hele ervaring, spannend en mooi tegelijk.

Uiteindelijk worden er twintig van de zestig Koi afgeslagen op minimaal het openingsbod en vinden daarmee een nieuwe eigenaar. ook mijn buurman wist zoch nog een showa toe te eigenen. Op de uitzondering die de regel bevestigd na, bleken de noorderlingen lichtelijk allergisch voor de Koi in het hogere segment vanaf Euro 300,-. Terwijl het volgens mijn bescheiden mening toch echt in deze klasse was waar de beste buitenkansjes zich schuil hielden en de meest potentievolle Koi in mijn optiek vonden dan ook geen nieuwe eigenaar middels het hamertje tik. Erg jammer want ik ben ervan overtuigd dat je de meeste Koi nergens elders in Nederland voor die openingsprijzen zou kunnen kopen bij een dealer. De noorderlingen misgunden zichzelf hiermee een buitenkansje.

Mineur mag er echter zeker niet zijn.  Er waren toch aardig wat hobbyisten op de been en ook een verloting bracht nog veel gerief waarbij er een heuse Koi van Tarazo werd verloot als hoofdprijs. Jan Bos is daarvan de gelukkige winnaar geworden. Het is voor het eerst dat een dergelijk evenement de grenzen van het noorden bij Kietakoi betrad en samen met de Nishikigoi Vereniging Nederland en Iekekoi was de veiling zorgeloos opgezet, waarvoor complimenten.Ook de regionale nieuwszender RTV Noord deed er verslag van. Ik dicht het evenement eenmaal, met een ietwat aangepaste cast (lees: Koi) en met van die mooie heldere plastic ‘glaszakken’ uit Japan, andermaal een goede kans op welslagen toe.

Ook ik had een winnend lot en koos, tot verbazing van Jaap dat er Koi-lectuur bestond dat ik nog niet in bezit had, het boek van de wel gerespecteerde Louis van Reuzel, die ik overigens al wel kende, maar nog niet op mijn boekenplank had staan. Mijn zoontje Sem heeft nu officieel meer Koi dan ik; hij mocht zijn derde pluche Koi verwelkomen. 😉