Voor de kust van Hiroshima ligt het eiland Itsukushima ook wel Miyajima genoemd, hier bevindt zich een groot Shintoschrijn, het Itsukushima-schrijn wat sinds 1996 op de Unesco werelderfgoedlijst staat. Vanaf het vredespark in Hiroshima, wat aan de japanse binnenzee ligt, is het eiland bereikbaar met een boot. De boottocht zelf is al een hele belevenis, allemaal mooie eilandjes met hoge bergen zorgen voor veel goede fotomomentjes!
Dat is best een stukje omrijden tijdens de Koihunt in Niigata!
foto uitzicht vanuit de boot
Bij aankomst op het eiland staan overal waarschuwingsborden voor de loslopende herten, niet omdat ze je iets aan willen doen maar omdat ze je plattegrond zo uit je handen trekken en opeten. Wij vonden het nogal vergezocht en dachten als sceptische Hollanders, ja ja, eerst zien dan geloven en binnen 5 minuten zagen wij het eerst hert weglopen met een gepikt toeristenboekje. Wij bleven uit de buurt van de herten!
Mooi doorkijken door 1 van de vele lantaarns
Shintoschrijn; heiligdom/tempelcomplex waar de godsdienst Shintoïsme bedreven wordt.
Het oorspronkelijke Shintoschrijn stamt uit de 6de eeuw, brand, oorlog en weersinvloeden hebben er voor gezorgd dat het al meerdere keren opnieuw gebouwd moest worden. Het huidige gebouw heeft de tand des tijds al een flink lang doorstaan, de laatste bouw heeft plaatsgevonden in de 13de eeuw. Het complete schrijn bestaat uit meerdere gebouwen die tijdens vloed op zee lijken te drijven, de gebedsruimte, het podium en het hoofdgebouw zijn door middel van houten paden aan elkaar verbonden. 
Het complex is tijdens eb omringd door alg en zeewier, het rook niet zo lekker. 
In vroegere tijden was het eiland zo heilig dat men het land niet mocht betreden, de toegangspoort was de Torii die voor het complex in zee staat. Hier voeren de bootjes doorheen met mensen die het tempelcomplex ging bezoeken, het eiland zelf betreden was echter streng verboden! De Torii, welke in zee lijkt te drijven tijdens vloed, is 16,8 meter hoog en weegt 60 ton. Dit iconische plaatje is één van de meest gefotografeerde spots in Japan! 
Ook het eiland zelf is de moeite waard, de hoogste berg, mount Misen, is 500 meter hoog en bereikbaar via 2 kabelbanen. Na een ritje in deze tweedehands skiliften is de wandeling, of eigenlijk de klim, omhoog nog 1 km. niks bijzonders zou je zeggen maar met 100 meter hoogteverschil, een pad met grote rotsblokken een en temperatuur van 28 graden was het toch een behoorlijke inspanning.
Onderweg naar de lift komen nog een kleine Koivijver tegen 
Terwijl wij halverwege met een rooie kop aan het uitpuffen waren op een bankje werden we ingehaald door 2 bejaarde japanners met nordic walk stokken, bij hen was geen druppeltje zweet te zien! Ik voelde me ineens een ontzettende slappeling! Eenmaal boven aangekomen bleek deze klim meer dan de moeite waar, het uitzicht is schitterend!
Voordat wij dit schitterende eiland gaan verlaten lopen wij nog even door de kleine straatjes met allerlei winkels, naast allerlei souvenirs verkopen ze hier Momiji Manju. Dit zijn de traditionele koekjes in de vorm van een esdoornblad. De zoete lucht leidt ons de juiste kant op, de met zoete bonenpasta gevulde koekjes worden hier in grote getallen verkocht! Wij kunnen wel wat suiker gebruiken na de stevige klim, dus nemen een paar koekjes mee voor onderweg!
