Soms heb ik het idee dat we met onze hobby dertig jaar terug in de tijd zijn beland. Krampachtig proberen fabrikanten en groothandelaren elkaar af te troeven met de nieuwste hitec snufjes op het gebied van filtratie. Niets ten nadele van deze ontwikkelingen hoor. Lang leve de vooruitgang! Maar ik kan het vergelijk met de tot de jaren ‘90 durende wapenwedloop tussen de USA en de voormalige USSR soms nauwelijks onderdrukken. Zou het kunnen, dat alle voormalige dubbel en driedubbelspionnen uit die tijd, zich bij gebrek aan een baan op de koiwereld hebben gestort?
Het zóu een verklaring kunnen zijn, voor het feit dat wanneer er iets nieuws verschijnt, er binnen no time allerlei klonen en afgeleide modellen de markt overspoelen. Meestal ben ik nog het meest onder de indruk van de naam van het nieuwe stukje technisch vernuft. De één nog klinkender dan de ander. The Solution, the Answer, the Easy, de Makkie en de Ernie, om er maar een paar te noemen. Mogelijk zijn de naweeën van de koude oorlog ook verantwoordelijk voor het spasme waarmee sommige handelaren reageren op het moment dat een andere handelaar in hun bijzijn wordt genoemd. Het is te hopen dat de boel niet escaleert, liquidaties zullen uitblijven en het bij een koude oorlog blijft. Het IJzeren Gordijn zie ik in de koiwereld nog niet zo snel geslecht.
Die voortdurende filterwedloop brengt wel een hoop concurrentie met zich mee. Een beetje concurrentie is natuurlijk voor ons, consumenten, alleen maar goed. Het rare is dat de prijzen, zoals bij een normale concurrerende marktwerking, maar niet naar beneden lijken te gaan. U kunt zich vast de recente supermarktoorlogen nog wel herinneren, waar dit wel het geval was, en waar wij als consumenten als lachende derden ongegeneerd van konden profiteren. Dat het geld vervolgens aan de pomp weer net zo hard uit onze zakken vloog, vergeten we voor het gemak maar even. Zou er binnen onze hobby misschien sprake zijn van kartelvorming? Prijsafspraken? Hebben we niet dringend behoefte aan een klokkenluider, al dan met tussen-n?
Maar ja, welke gek is gek genoeg om zich in deze poel des verderf te begeven. Dat zou toch een rare situatie zijn. Enerzijds elkaar aftroeven met nóg betere zeven en filters, en aan de andere kant afspraken maken om de prijs kunstmatig hoog te houden. Natuurlijk moeten de ontwikkelkosten worden terugverdiend heren, maar moet dat in één maand? Een wat lagere prijs kan tot dezelfde of zelfs een hogere omzet en nettowinst leiden, maar ik zal u met deze korte noodkreet niet met omloopsnelheden, naamsbekendheid, neveneffecten (oh ja, ik heb óók nog een zak voer nodig) en dergelijke lastigvallen. Soms vind ik het een wonderlijke situatie, wanneer achterloos méér euro’s worden neergeteld voor een kilo koivoer dan voor een kilo biefstuk. Overigens ben ik me zeer bewust van het feit dat het maken van kwaliteitsvoer een kostbaar procédé is. Maar hoe wordt dat toch “verkocht” aan de beheerder van de huishoudpot? Of is dit één van de geheimen tussen partners, welke angstvallig wordt stilgehouden? Een onuitgesproken gedoogbeleid wellicht? Wat een geluk voor de handel, dat onze hobby voornamelijk een mannenhobby is. Ik heb mezelf namelijk nooit op enig prijsbewustzijn kunnen betrappen, waarmee ik mezelf natuurlijk niet als een doorsnee afspiegeling van de mannelijke samenleving wil kenschetsen. Ik bedoel, wat kost een pak melk tegenwoordig? Drie, vier euro? “Mag het ietsje méér zijn?” Misschien moeten wij mannen dáár wat vaker “nee” op durven verkopen?
Joop “GinRin” van Tol
