Tijdens mijn eerste Japanreis in 2010 verbleven Bram Rohaan en ik op de Dainichi Koi Farm. We hebben daar enkele weken arbeid verricht; een zware straf tijdens de ikeage kan ik je zeggen. De mooiste vergezichten, de felste kleuren die je met je blote handen uit de modder naar boven trekt en ook de klussen van minder allure vervulden we met een glimlach daar in de bergen. Het is een dankbare periode geweest. Terwijl achterop een typische truck door de bergen en onderwijl onze triceps op spanning stonden tijdens het afslepen gaven we met zijn tweeën KoiQuestion grotendeels vorm. We stonden echt aan het begin. Voor Dainichi was het ook een hele ervaring. Onze vele belevenissen werden gedeeld op het internet en verslonden door de lezers. Waar wij een fantastische voedingsbodem aan inspiratie op deden en ondertussen ook nog eens genoten van de mooiste vakantie die een Koiliefhebber zich maar kan wensen, was het Dainichi die ons op de laatste dag met een vis beloonde ook nog. Een nisai welteverstaan en die mochten we zelf uitzoeken uit een heel Koihuis! Het was een blijk van waardering, maar ook teken dat hij vertrouwen heeft in een initiatief als de onze.
We bleken de Showa ook nog zelf afgevist te hebben
We twijfelden tussen een tweetal Showa. Eentje had een fabuleus patroon, de ander een formidabele lichaamsbouw. Laatstgenoemde had veel onderliggend zwart, maar de verhoudingen van het hoofd en het lichaam, de huidkwaliteit en ook het nergens kunnen bemerken van zwakheden in de pigmentatie maakten voor ons de keus nog altijd moeilijk – omdat het nu eenmaal moeilijk is voorbij het patroon te kijken – maar uiteindelijk kozen we voor de potentie van de body. Dan moet je zo een vis aan zijn meester overlaten en die werd bij de tewaterlating voor een nieuw groeiseizoen gedoopt tot KoiQuestion Mascotte. De ontwikkeling van de Koi liep grotendeels zoal wij dat verwachtten. Het sumi kwam door en de vis wordt groter. Wat we niet hadden verwacht echter, en klaarblijkelijk Dainichi ook niet, was dat het vervolgens de grootste Sansai op de Dainichi Koi Farm was en goed genoeg om nog een jaar door te laten groeien. De langgerekte lichaamsbouw, het ontbreken van enige buikvorming, de brede en langgerekte kop, de leeftijd, haar moeder, het zijn allemaal kenmerken die ervoor zorgen dat de verwachting is dat ze enorm lang gaat worden. 
Het jaar erop als Yonsai, was het wederom de grootste telg van al zijn leeftijdgenoten op de Dainichi Koi Farm. “powerful fish and already 79 cm at only 4 years old is huge”. De huidkwaliteit deed nog steeds niet onder en de pigmentatie zat er echt dik op. Kenmerken waar ook de Mano broers niet onderuit konden. Op dat moment voorspelde Shigeru dan ook dat de Showa voorbij de meter zou geraken; wetende dat diens moeder; Gachapin, ook een meter in lengte meet. Vooral de snelheid in groei is een kenmerk wat een kweker natuurlijk graag ziet en hij sprak de wens uit om er in de toekomst mee te kweken. Een hele gewaarwording!
Wie had nu verwacht dat twee van die enthousiastelingen uit een heel Koihuis die ene Showa selecteerden, een potentiële Oyagoi die gewoon huisvestte in de verkoopbakken? Een man uit Texas die de farm bezocht wees de vis eerder nog af. Het patroon was inmiddels in een toekomstig zwarte mantel gehuld. Nog steeds aantrekkelijk voor mijn maatstaven, maar ik kan er dan ook waarschijnlijk niet objectief over oordelen gezien de emotionele betekenis die de Koi voor mij heeft. Ze zou dan ook niet te koop zijn geweest, voor geen geld. Qua show vereisten is het patroon inmiddels zijn doel voorbij gestevend, maar wie zeurt er nog over patroon wanneer de kwalitatief goede showa – geen kawarimono maar gosanke – naar de meter kan gaan.
De vis bleek nog veel unieker dan eerst gedacht. De Showa heeft zo een sterke kwaliteit aan sumi dat het zich ook als Goromo type openbaarde op het beni. Een Goromo Showa dus eigenlijk. Wauw! Te Gek! Niet dat ik het perse heel erg mooi vind, maar het is wel erg bijzonder. Gaan we niet voor de Jumbo, dan wel voor de Most Unique, zo grapten Buramu-san en ikzelf. Maar goed, al groeide er een extra borstvin aan en werd ze pikzwart; van de hand zou ik deze vis nooit meer doen. Dainichi besloot haar nog een jaar te laten wachten. De groei was iets gestagneerd, maar het zou ook een mutatie zijn geweest wanneer de vis zo zou blijven doorgroeien, en dat jaar hadden de broers genoeg setjes ouderdieren om haar de ruimte nog te geven. De ontwikkeling ging daarna echter gewoon door en de Showa ging in het voorjaar van 2015 met circa 93 cm de mudpound in. 
Bram en ik maakten ons wel zorgen. Het risico van de mudpound is groot en er zijn altijd wel vissen die er niet uitkomen. Omdat Dainichi er mee wilde kweken, kon de Koi ook niet naar Nederland komen en laten we eerlijk zijn; welk grotere eer zou je kunnen krijgen dan een bloedlijn bij een topkweker vernoemd naar jezelf of KoiQuestion in dit geval? Uitgezocht als nisai; natuurlijk groei je van trots en zoals iemand uit mijn nabijheid wel eens zegt; wie geen risico wil lopen zal nooit verwondering kennen. Het afgelopen najaar volgden we dan ook de ikeage ontwikkelingen nauwgelet. Je wordt dan snel ongeduldig en na enkel contactmomenten met Shigeru kon hij ons mededelen dat de vijver was geoogst en de Koi uit de mudpound is gekomen. Wanneer in de gelegenheid zou hij een video en foto maken en naar ons toesturen.
“Hoe groot is ze? Voorbij de 95?”
Glunderend en kwijlend wachtten wij af. Het duurde toch nog weer even. Bram kwam afgelopen december tijdens de feestdagen nog even langs vanuit Denemarken en aangezien hij degene was die het contact voerde met de kweker uit Ojiya, zat ik op het puntje van mijn stoel toen hij het onderwerp aansneed van onze Showa. Bram bedacht het bedeesd en zei dat er iets mee was. Nu heeft hij mij wel eens vaker voor de gek gehad en ik somde de mogelijkheden op; “Hoe groot is ze? Voorbij de 95?”, “Is het sumi samengetrokken”. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar dat het positief moest zijn was ik van overtuigd. Bram gaf mij zijn telefoon en liet mij de WhatsApp van de kweker lezen;
“I’m so very very very sorry. But your Showa didn’t came out of the mudpound… Very sorry…”
Op dat moment knapte er iets bij mij; alsof er een kind van je af wordt genomen. Zes jaar heb je zo intens mee geleefd met die Koi. Nu als nanasai zou ze in haar grootste bloei moeten verkeren. Ze zou de start van een nieuwe bloedlijn kunnen zijn. Die krachtige bouw, snelle groei, die mooie kop, onze mascotte. Ze is dood! Het duurde heel eventjes voordat ik het wilde geloven; we hadden immers eerst bericht gekregen dat ze uit de mudpound was gekomen en ongeloof speelde mij parten. Een foutje in de communicatie van een medewerker zo bleek. Ook Remy en Janine waren op dat moment bij ons thuis en ik moest uit zelfbeheersing weglopen. Ik heb woorden gebruikt om mij af te reageren in de buitenlucht die ik nooit eerder heb genoemd, tegen alles aangetrapt wat ik tegenkwam en ik heb geschreeuwd om vervolgens in verslagenheid terug te keren. Het was moedig van Bram om mij het nieuws persoonlijk te komen brengen, ook hij was er kapot van.
Je kunt het over compensatie hebben, maar de vis was ons geschonken. Omdat hij er mee wilde kweken lag het risico misschien bij hem, maar wanneer je niets betaald hebt, kun je ook niets terug verlangen. het is een droom die instortte, een harde klap wanneer je liefhebber bent, zoals je dat met iedere Koi zou hebben, maar een 93cm grote Dainichi Showa met de uitgesproken potentie voorbij de meter te geraken en de intentie om tot ouderdier te worden, pfff. Het heeft niet voor niets zolang geduurd voordat ik erover kon schrijven, maar zoals ik ook de successen met jullie gedeeld heb over de ontwikkelingen van deze Showa, zo deel ik nu ook het slechtste nieuws denkbaar. Was het allemaal goed gegaan dan waren we jaarlijks verrijkt geweest met enkele nakomelingen en de eer van een bloedlijn met de naam KoiQuestion, maar het mocht niet zo zijn, niet deze keer.
Zo krijgt de mascotte dus na zes jaar toch nog een plekje bij Team KoiQuestion
Wie KoiQuestion regelmatig leest weet dat wij als team veel affiniteit hebben met de diverse kunstvormen waarbij Koi als inspiratiebron geldt. Zo ook paintbrush artiest Gregor Meijer. Toen hij het verhaal hoorde, gaf zijn hart hem onmiddellijk een ingeving en dat resulteerde in een recentelijk bericht op Facebook waar hij met mij een foto deelde van de Showa. Het was echter geen kopie, maar een paintbrush versie van de de wijlen driekleur. De gelijkenis is sprekend, het maakte meteen iets los bij me. De bouw en proporties van de Koi, het patroon en de uitstraling zijn spot-on en dat is echt wel geniaal om dat zo te evenaren. Ik heb het resultaat nog niet in het echt mogen zien, daarvoor moet ik wachten tot volgende week op de Euregio Koi Show, maar ik verheug mij erop. Zo krijgt de mascotte dus na zes jaar toch nog een plekje bij Team KoiQuestion in de stand dankzij Special Paint Gregor Meijer. Bedankt!
