24 seconden per Koi
Wie voet zet op de All Japan weet het; vanaf hier is er geen weg meer terug. De kwaliteit die je hier ziet is werkelijk oogverblindend. Van enkele centimeters tot een meter en meer, alle varieteiten en nog een paar extra die simpelweg zo uniek zijn dat ze niet te kwaliferen zijn. Werkelijk ieder vat zou de show stelen op een koishow in Nederland, maar hier moet je er gewoon aan voorbij lopen want het zijn er simpelweg teveel om goed te bekijken in zo een weekend. Ik kom dan ook terug op de eerste zin van deze alinea; er is zeker een weg terug, maar die leidt gewoon nog een keer naar naar Tokyo want uitgekeken raak je niet.
Je hebt dan alles gezien, maar je beleving gaat niet verder dan een ansichtkaart
Er rekening mee houdend dat je iedere Koi zou willen bekijken in de show die met anderhalve dag, eigenlijk circa 12 uur duurt, heb je theoretisch gezien exact 24 seconden de tijd per vis. Een onhaalbare kaart dus en een overdosis wanneer je jezelf ten doel stelt alles te willen zien. dat is als een vakantie waarbij je in enkele dagen alle bezienswaardigheden wilt bezoeken. Je hebt dan alles gezien, maar je beleving gaat niet verder dan een ansichtkaart. Natuurlijk ging ik eerst op zoek naar de Grand Champion en daarna hard werken met die camera of althans; ‘but first, let me take a selfie!’
Zeker wanneer je bedenkt dat het socializen ook een doel op zich is. Want wanneer mannen als Wada, Sekiguchi, Ueno, Nogami, Dainichi en Narita letterlijk even een praatje komen maken of persoonlijk een presentje overhandigen, doe ik graag mijn lenskapje er even op. Bas noemde het al in een eerdere blog; het is bizar te ervaren hoezeer het initiatief van KoiQuestion wordt omarmd. Je zou denken dat die mannen wel wat beters te doen hebben, zij hebben ook beperkt tijd natuurlijk en we bereiken vooralsnog vooral alleen de Nederlandse markt op de website al geeft Facebook natuurlijk ook veel internationale echo. Kwekers worden gedurende zo’n show geleefd, maken zich zorgen om hun vissen natuurlijk; het blijken soms net mensen ;-). We worden er door hen en andere aanwezigen uit diverse landen lichtjes aan herrinert dat een Engelstalige editie van onze website zeer welkom zou zijn.
Dan horen we elkaar overpeinzen of een bepaalde Koi wel goed genoeg zou zijn
Daar sta je dan met je goede gedrag. Met het foto-toestel in de aanslag om al die kampioenen vast te leggen. Tijd om in de middag te lunchen gunnen we onszelf niet, we zijn te druk met het vergapen aan en het verslinden van die talloze patronen, kleuren en body’s. Al is het wel erg lastig niet toe te geven aan de verleiding van Tully’s Coffee dat Starbucks echt wel overtreft naar mening van mijn papillen. Je doet je ding, maar je staat er toch steeds bij stil zo van; ”We zijn hier gewoon echt he, we maken dit gewoon mee samen en niemand pakt ons dat meer af”. De twee Kohaku die met het eremetaal aan de haal gingen hebben ook de meeste indruk op mijn gemaakt, of was dat toch die Momotaro Showa van 103 centimeter. Minder schouders, maar zo elegant, echt wonderschoon. 
Door de lens is het veel beter kijken naar een Koi. Het is een heel andere beleving dan gewoon voorbij lopen en kijken of je iets moois ziet. Je gaat dingen meer en beter zien, respecteren en bewonderen. Dan horen we elkaar overpeinzen of een bepaalde Koi wel goed genoeg zou zijn en durven we ook meteen te reflecteren; “Niet goed genoeg? Dit is de All Japan” en lachen het vervolgens maar weg. Tja, kritisch zullen we altijd blijven haha. De All Japan is het summum voor een echte Koi liefhebber. Veel meer dan Koi – behalve een handjevol stands – is er ook niet. Dat komt op ons westerlingen veel minder sociaal en zelfs saai over, maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat je tijdens zo’n show nog tijd hebt voor andere zaken. Daarom spenderen we liever iets van 240 seconden per Koi zodat we in de toekomst nog eens een excuus hebben om terug te komen.
