Wat in eerste instantie grappig lijkt, blijkt soms ook erg intrigerend te zijn. Zo ook deze foto die ik onlangs tegenkwam op gezichtjesboek. Hoe is het mogelijk?In eerste instantie is het gewoon grappig. Een gigantische school vissen met een enorme dichtheid op een bepaald oppervlak, laten de kleine haaien inclusief een vast radius vrij om maar niet als toetje te eindigen in zijn zoute zeesoep.
Ik weet nog dat er eens een onderzoek werd gedaan naar vogels die nagenoeg zonder reactie-vertraging elkaars baan opvolgen. Een eenduidige verklaring werd toen niet gevonden. De foto hier afgebeeld is een momentopname. Dat wil dus zeggen dat ook de haai zwemmende is en je kunt je voorstellen dat de onbezwermde cirkels zich voortdurend verplaatsen. Hoe weet een visje ergens middenin de school dat er een haai is en hoe kan het dat ze automatisch allemaal dezelfde afstand behouden. Hoe kan het dat er (nagenoeg) geen reactievertraging is? De communicatie van een school vissen lijkt een bijzondere we kunnen alleen maar gissen hoe dit in zijn werk gaat.
‘Zouden vissen, zoals ook vogels een extra dimensie hebben, een waarnemend vermogen of zintuig die we als mensen niet hebben?’
Op kleine schaal zien we dat ook terug in de vijver bij onze Koi. Hoe communiceren zij en wat weten wij niet? Zouden vissen, zoals ook vogels een extra dimensie hebben, een waarnemend vermogen of zintuig die we als mensen niet hebben? Waar we meestal duidelijkheid bieden in onze berichtgeving kan ik jullie niet anders dan alleen laten met al deze vragen. Het enige antwoord dat ik kan bieden is het zijlijnorgaan, maar kun je deze voor al dit verantwoordelijk houden? Hoe denk jij dat het in elkaar zit? En wanneer dit wel zo mocht zijn met die verborgen zintuigen, zouden we er ook ons voordeel mee kunnen doen?
