Zo nu en dan stuit je op een persoon en zijn indrukwekkende verhaal, reeds decennia in de openheid aanwezig, doch nog nooit vertelt. Het levensverhaal van bedrijfsleider Erik Brederode van Vijvercentrum Apeldoorn, die ik vandaag bij een geluk ontmoette is er zo een…
Het is de zaak waarvan vrijwel iedereen wel weet waar deze is gehuisvest. Die wordt namelijk nadrukkelijk aangeduid door een gigantisch Koibeeld dat zich als windwijzer op een torenhoge paal laat draaien op een duidelijke zichtlocatie vanaf de A50 ter hoogte van Apeldoorn. Het meest onderscheidende is nog wel dat het niet vooral een tuincentrum is, maar echt een vijvercentrum dus. Zij ondersteunen de consument of bedrijven met alles dat te maken heeft met water in de tuin. Van ornamenten tot complete vijvertuinen. Onder hun klanten bevinden zich veel particulieren, maar ook Koningin Julianatoren bijvoorbeeld.
Wanneer ik er binnenkom ontmoet ik al snel Erik Brederode. Ik geef hem een hand om mij voor te stellen, waarbij ik meteen opmerk dat niet alleen zijn handdruk stevig is, maar zijn linkerhand en arm ontbreken tot net boven de elleboog. We raken al snel in gesprek over de hobby van het tuinieren en vijveren.
Erik probeert zich los te rukken en te murwen; iets dat hem niet goed vergaat
Enigszins bekend met KoiQuestion, vertelt Erik over hoe de vraag naar kwalitatieve Koi toch wel is afgenomen in zijn zaak zo’n vijf tot acht jaar terug alweer. Het bevreemdt mij enigszins niet, gezien die de kop opstak, maar anderszijds ook weer wel gezien de vrijwel ideale situering centraal in Nederland en langs de snelweg. De waarheid ligt dan ook meer in het feit dat het accent de afgelopen jaren meer heeft gelegen op de tuinaanleg rondom vijvers, het hoveniersvak en alle overige artikelen gemoeid met het vijveren. Er zijn dan ook bijzonder veel waterplanten, ornamenten, pompen, fonteinen, filters en aanverwante artikelen te vinden.
Als we gaan zitten aan de voet van een glazen wand die aan de andere zijde wordt bevolkt door enkele gulzig ogende Koi waaronder een Ochiba, raken we wat dieper in gesprek. Nadat we het hebben gehad over zijn samenwerking met Edo Koi en dat hij zelf ooit al eens in Japan is geweest, maar wel graag weer eens zou gaan, begin ik me toch enkele zaken af te vragen. Erik vertelde mij dat hij dit al tien jaar doet en nog steeds volop aan het hovenieren is en ik kan niet anders dan de link leggen tussen deze werkzaamheden en het feit dat Erik toch een arm mist. Ik besluit hem voorzichtig te bevragen naar de oorzaak, het verhaal wat dan volgt is ongelooflijk…
Erik was amper 18 jaar en werkzaam als hovenier, toen notabene zijn veiligheidsvestje verstrikt raakte in een hakselaar; een machine die ervoor zorgt dat grote takken in een mum van tijd worden versnipperd. Het apparaat dat honderden Pk’s sterk is trekt de dan al potige jongeman zo richting de mond van de machine. Erik probeert zich los te rukken en te murwen; iets dat hem niet goed vergaat. Ondertussen rijdt zijn kompaan nietsvermoedend verder met de hakselaar achter de trekker naar de volgende bult met takken. Tot Erik zich uiteindelijk af weet te zetten met zijn schoenmaatje 46. Op dat moment beseft hij; bevangen van pure adrenaline en overlevingsdrift, nog niet wat er is gebeurd. De angstkreten die hij slaakte werden opgevangen door twee mannen in een hoogwerker die zich pardoes naar beneden storten op een van de bulten takken om Erik te helpen. Zij treffen Erik, bij bewustzijn, maar minus zijn linkerarm, die compleet versnipperd is geraakt. Zij houden druk op zijn open wond en vervoeren hem in de auto naar het ziekenhuis. Erik blijft gedurende de hele reis bij bewustzijn en loopt zelf het ziekenhuis binnen waar hij de artsen hoort communiceren dat het gaat om een amputatiegeval. Dan dringt de realiteit tot Erik door..
Collega’s hebben één dag met de arm vastgebonden op de rug gewerkt om te weten hoe het is
De ervaring heeft hem wonder boven wonder niet klein gekregen in termen van ambities en dromen. No way dat dit zijn plezier in het hoveniersvak zou laten bederven. Erik wilde vechten voor wat hij waard is; hetgeen hij dan ook letterlijk heeft gedaan en diverse oosterse vechtsporten heeft beoefend op wedstrijdniveau. Op mijn vraag of tegenstanders zich dan niet inhielden vanwege de handicap merkt hij op dat ze dit niet zouden durven; zijn rechterarm is door het ontbreken van diens gespiegelde tweeling veel sterker ontwikkeld en dit leverde hem zijn bijnaam op; de eenarmige bandiet! Erik kan daar om lachen, hij heeft vrede met zijn handicap en al worstelt hij soms met zijn bewijsdrang, een handicap zal hij het zelf niet noemen. Het heeft hem sterker gemaakt, vooral mentaal.
Een raar idee moet het ook zijn geweest toen Erik tien jaar geleden Vijvercentrum Apeldoorn binnenstapte om te solliciteren. Het is ook een moedige keus geweest van de bedrijfsleiders Erik een kans te geven; doelend op het feit dat je in dit vak best wel twee handjes kan gebruiken. Na hem echter enige tijd zijn ding te hebben zien doen hebben de overige medewerkers van het Vijvercentrum Apeldoorn één dag één arm op de rug gebonden om te ervaren hoe het is voor Erik en dat hen meteen bewees dat het ongelooflijk is wat Erik met één arm kan, waar anderen het bij wijze van nog niet met twee kunnen. Het kenmerkt ook de aanpak van vijvercentrum Apeldoorn; ze denken graag mee in ontwerp en aanleg. Ieder heeft zijn specialiteit, maar uiteindelijk zijn de in totaal zes medewerkers wel een team. Erik is zelf bijna altijd op klus.
Erik wil graag nog eens naar Japan en ik confronteer hem ermee dat hij toch nog eens de Koi afdeling moet gaan bezien want met zo’n immense Koi op een paal schep je natuurlijk wel verwachtingen. Het keuvelt heerlijk weg op de stoel voor het raam met Koi en de tijd gaat vlug voorbij. Als we het gesprek afronden is de zaak al gesloten; hij laat me nog even alle bakken in de zaak zien want dat was ik, gevangen door het verhaal helemaal vergeten. We hebben het buiten nog even over een mogelijke Koi tentoonstelling. De mogelijkheden worden langzaamaan wel zichtbaar en ik zie hem, kijkend naar de grote draaiende Koi op die paal, nadenken over wat we zoal bespraken. Terloops komt nog even zijn hobby ter sprake; klassieke Amerikaanse auto’s. Hij rijdt dan ook in een van mijn favorieten; namelijk een Buick. Of hij wel kan en mag autorijden? Erik maakt 45.000 kilometer per jaar! Linksaf naar Tokyo Erik en alsmaar rechtdoor, dan kom je er vanzelf…
