Twee dozijn van uw hoogste kwaliteit onegai shimasu
Tijdens een bezoek aan de Niigata onlangs, één dag na de All Japan, werd ook Dainichi aangedaan door Leo de Bruin met in zijn kielzog zijn dochter Stefanie en ondergetekende. Gezien de uitslag van de 47e editie van de wereldkampioenschappen Koi die door Dainichi Toyota werd gewonnen, konden we best een goed geluimde Mano-san verwachten.
… dit was duidelijk niet voor onbevoegden
Bij aankomst is Shigeru, die uitstekend Engels spreekt, nog niet meteen te bekennen. We besluiten even van de gelegenheid gebruik te maken om een van de nieuwe Koi huizen te bewonderen. Meteen sta je oog in oog met twee dozijn aan vooral Kohaku en Showa waarvan eender welke in Europa blind de Grand Chanpion titel opgespeld kan krijgen. Op verzoek van Peter Boolman, die een unieke verjaardagsboodschap voor Marlice Veenendaal, die het afgelopen jaar deelnam aan het doeplein in Arcen, wil knutselen, neem ik met deze vissen op de achtergrond een korte boodschap op. Gefeliciteerd!
Dan is het speelkwartiertje over. Shigeru-san verschijnt ten tonele en zoals verwacht even hartelijk. Hij kent mij nog goed. Ook al onderhouden we het contact, de laatste keer dat ik hem in levende lijve zag was toch alweer een paar jaartjes terug, tijdens het Internationaal Koi Congres in Nederland. Daarvoor, in 2010 heb ik enkele weken gewerkt op de farm en zijn visie van dichtbij mogen ervaren. Na een begroeting, laat ik de eer aan Leo, die de kweker inmiddels ook goed kent. Bijzonder aan Leo is dat hij beseft dat hij met Deshimakoi nog steeds relatief nieuw is (inmiddels zes jaar onderweg) en hij daarbij niet alleen de insteek heeft dat hij de kwekers gedurende meerdere jaren wil leren kennen, maar dat hij er evenzo veel waarde aan hecht dat zij hem leren kennen. Een kwestie van omdenken. Leo komt wel met een serieus budget, maar is geen ATM. Hij heeft zich de geschiedenis van de farm eigen gemaakt en behalve Koi, kweekt dat ook respect bij de breeders.
Vorig jaar al heeft Leo wat tijd doorgebracht met de jongste Mano telg waarop de eigenaar van de Koi zaak in Harmelen later een van Dainichi’s meest prominente nisai Sanke heeft aangekocht toen Dainichi hem deze aanbood. Die willen we nu natuurlijk – in the flesh – wel eens zien. Achter in een van de Koi huizen bevind zich een wand met een deur. Deze is afgesloten met een dik hangslot. Dat alleen al geeft jeuk! De grote kampioenen konden we zo begroetten en de Koi huizen inlopen, maar dit was duidelijk niet voor onbevoegden.
Vissen van bijv. 100.000 yen mogen niet eens aanspraak doen op verblijf in de mudpound
Als deze deuren voor ons geopend worden, mogen we een kijkje nemen bij twee binnenvijvers met tategoi. Deze nisai zullen door Dainichi door worden gegroeid tot Sansai en zijn simpelweg niet te koop. Toch is er eentje van Leo en die valt in het echt beslist niet tegen. Natuurlijk wordt er niet geschept, maar samen met Shigeru bespreken we enkele aspecten van de vis zoals het kirekomi, een breekpunt in het hi. De toekomst moet het uitwijzen. De bloedlijn is MSanke, het moederdier is extern gehaald, Sakai voor zover ik weet. De vader is een nakomeling uit de Sadazo lijn van Dainichi (Hotaru).
Dan is het tijd voor tosai en terwijl wij een paar honderd meter langlaufen naar dat Koi huis, kunnen Stefanie en ik onze opgelatenheid even laten vieren in een sneeuwballen gevecht. In het Koi huis van de tosai aangekomen merk je meteen dat de verwarming hier goed aan staat en er wordt goed gevoerd. Natuurlijk is Deshimakoi geïnteresseerd in het aankopen van tosai van een zeker kaliber. Leo legt zijn plannen uit en Shigeru hoort het aan. De kweker legt uit dat de kwaliteit die Leo zoekt nu nog niet beschikbaar is. De tosai zijn nog niet geselecteerd, het geslacht is nog niet bepaald en dat is wel belangrijk bij Koi van die klasse. Het is duidelijk dat hij liever de auction af zou wachten die begin maart zal plaats vinden.
Shigeru denkt na en terwijl hij dat doet, voert hij De tosai met de hand bij. En dan doet niet Leo, maar Dainichi een voorstel, hetgeen ik best apart vind, maar blijkbaar gunt de kweker hem een troefkaart. Hij stelt namelijk of Leo niet geïnteresseerd zou zijn in een zogeheten dedicated mudpound… Hier heeft Dainichi enkele van en als ik het hem vraag, zijn er slechts enkele Chinezen die een dergelijke eer is toevertrouwd. Is het vanwege de band die inmiddels is ontstaan, de goede gezindheid na de overwinning in Tokyo of gewoon een commerciële deal? Het heeft denkelijk alles te maken met gunnen en vertrouwen. Die laatste twee gebruik ik opzettelijk, want voor een kweker geldt dat hij ook zelf deze vissen op kan laten groeien en het jaar erop een hogere waarde kan ontvangen voor deze Koi. Naast het gunnen moet je wel gewoon betalen voor de zorg en voer aan deze moddervijver en je kunt geen mudpound afhuren en er vervolgens maar vijf vissen insteken. Het gaat dan minstens om 25 tot 30 stuks van hoge kwaliteit. Vissen van bijv. 100.000 yen mogen niet eens aanspraak doen op verblijf in de mudpound legt Shigeru uit.
Het bizarre echter is dat een dergelijke deal gemaakt wordt zonder ook maar een vis van dichtbij te zien
Dit aanbod had niemand zomaar even verwacht en het alles aanhorende moet ik mezelf wel even achterop het hoofd krabben. Het zou werkelijk uniek zijn voor Europa, maar er is natuurlijk een reden dat er zo weinig Dainichi vissen, die men echt wel kunnen bekoren, in Nederland en omstreken zijn. Hier schudt je niet zomaar de hand op, maar Leo heeft minder bedenktijd nodig…
Als de details worden besproken ga ik vissen kijken en vang ik een glimp op van de kwaliteit die daar mee gemoeid gaat; het is werkelijk schitterend. Het bizarre echter is dat een dergelijke deal gemaakt wordt zonder ook maar een vis van dichtbij te zien in een bowl. Het vergt echt een heel vertrouwen cq berusting in elkaar. Als een gentlemans agreement wordt het ’s avonds beklonken tijdens een sushi diner in een van de favoriete restaurants van de kweker, waar we zelfs kogelvis krijgen voorgeschoteld, maar dat is een heel ander verhaal…
Deshimakoi zal dus een hele mudpound van Dainichi tot haar beschikking gesteld krijgen met 25 tot 30 zeer hoge kwaliteit gosanke, een unicum voor Nederland en Europa. We zijn nu al meer dan nieuwsgierig naar de eenjarige vissen die daarbij horen en hoe ze komend najaar uit de mudpound komen. Dat moet respectievelijk over 2 en 8 maanden blijken. Voor nu is een felicitatie op zijn plaats en vind ik het bijzonder hier getuige van te mogen zijn geweest.
