De Samurai van Fukushima en hun Seppuku

Japan heeft de ramp bij kerncentrale 1 in Fukushima inmiddels opgeschaald naar niveau 5. Dat is twee treden verwijderd van de ramp bij Tjernobyl. Het is een onmenselijk gevecht dat de dapperen van de brandweer van Tokio en de overgebleven technici er voeren ter voorkoming van een wereldramp van proportie. Zij cijferen zichzelf weg ten faveure van de volksgezondheid, ten faveure van hun nageslacht en de eer van Japan. Namen hebben ze vooralsnog niet, maar helden zijn het, van het zuiverste soort…

Zij moeten zich voeden met het afgrijzen van een ramp om zichzelf er toe bewegen de brandweerauto in te stappen of de kerncentrale te betreden met gevaar voor eigen leven. Zeker en bewust stappen zij in de situatie die hen brengt bij een ongekende radioactieve straling en wat te denken van het gevaar voor explosies. Deze mannen lopen niet in een dolk of de loopbaan van een kogel, nee. Deze mannen, zo zijn zij inmiddels veroordeeld, zullen een langzame en waarschijnlijk pijnlijke dood sterven. Misschien niet nu of volgend jaar, maar een lang en gelukkig leven is voor hen een horizon te ver.

Kijkend naar het perspectief, wat er zou kunnen gebeuren wanneer deze ramp voltrekking vind, lijkt het voor deze mannen slechts een kleine offer. Het is de eer van een der meest eerbare landen ter wereld. Waar eer meer is dan welk geldbedrag dan ook en waar een ego nooit een excuus is. Deze mannen plegen dat wat hen vroege voorouders in de tijd van de Samurai deden; Seppuku. Het is een eervolle manier van zelfdoding waarbij de buik werd opengesneden. Het is een bijzonder pijnlijke manier om zelfmoord te plegen de welke tot doel had om schande en eerverlies te voorkomen. De historie vertaald naar een huidig perspectief zonder slagvelden, maar met kerncentrales zijn de brandweerlieden, technici en andere dapperen in dit gevecht, de Samurai van vandaag.

In een telefoongesprek tussen een van de brandweerlieden en diens dochter heeft deze aan haar laten weten dat zij er van uit moet gaan dat hij ten dode is opgeschreven. Laten we hopen dat hun onvoorwaardelijke inzet voor hun familie, land en volk niet voor niets zal zijn en dat zij een verdere ramp zullen weten af te wenden. Sta er een momentje bij stil en verplaats je in het leed dat zij lijden en heel misschien dat een sterke gezamenlijke gedachte ook hen sterker maakt….