Na al het Koi geweld op onze eerste volledige dag in Japan, was het op dag twee Dainichi-time. Na wederom een goed ontbijt welke werd bereid door de moeder van Futoshi en Shigeru-san, zouden Tiebo en ik om half negen in werkkleding klaar staan voor vertrek. Tezamen met Osame, Kobari en Hirata-san vertrokken we met de ni-ton (twee tons truck) en keitruck (klein pick-upje) richting mudpond in het Muikaichi-gebied. Na de eerste twee ikeage van Tiebo op dag één in het Japanse, zou dit aantal voor hem vandaag verdrievoudigd worden! Inderdaad ja, het was een druk dagje vandaag. We zijn beide namelijk de hele dag druk geweest om diverse mudponds af te vissen… Het is onmogelijk om van elke pond een uitgebreid verslag te geven, maar proberen tussen de werkzaamheden door zoveel mogelijk foto- en of videomateriaal te maken. Helaas liep dit al verkeerd bij de eerste mudpond van de dag. Onze spullen inclusief camera’s in het ene busje gegooid hebbende, vertrekkende in een ander, kwam het er op neer dat we niks konden vastleggen. Dit was echter ook niet mogelijk geweest wanneer de camera’s er wel waren, daar we beide druk in de weer waren met het afslepen van de vijver.
Al snel wordt duidelijk dat de ene vijver de ander niet is en elke ikeage weer anders moet worden aangepakt. De eerste vijver lag in een soort van dal en er was veel beschoeiing en losliggende takken, eigenlijk meer boomstammen, aanwezig. Hierdoor konden we zelfs na de vijver tot driemaal toe te hebben afgevist, maar 21 van de 30 Showa vangen. Even wachten tot het waterniveau wat verder gezakt is dus, de volgende dag zullen de resterende negen vissen gevangen worden.
‘Met Tiebo-san als nieuwste medewerker van de Dainichi Koi farm komt dat zeker goed’
De ikeage bij Yagenji bracht mij weer het vertrouwde gevoel van de djibiki (sleepnet) en de handling van de Koi. Toch wel enigszins met een raar gevoel legde ik Tiebo’s eerste ikeage in het Japanse vast. Met een camera in de hand op de vijverrand, in plaats van het sleepnet, getooid in waadpak in het water. Het voelt toch onwennig. Het plezier wat Tiebo echter uitstraalt, de blijheid van een kind, het af en toe wat onwennig overkomende gesjor aan het sleepnet en het liften van de Koi; het maakt het ‘afzien’ van het filmen echter meer dan waard. Tiebo maakt duidelijk dat het afvissen van een mudpond niet de normaalste zaak van de wereld is. Ik sta toch echter liever Ãn de vijver dan ernaast.
De tweede ikeage bij Yagenji voerden Tiebo en ik al gezamenlijk uit, vandaag deden we er echter nog eens drie samen. Het hoogtepunt was de laatste van de drie, waarbij we een vijver met Gachapin Showa oogstten. Zij aan zij tilden we de ene na de andere indrukwekkende Showa het zwembad in, aangevuld met het lyrisch commentaar over de sterke punten van een vis. Doordat de truck met transportboxen nog onderweg was, was er genoeg tijd om de Koi in het zwembadje tezamen te beoordelen. Prachtige momenten over prachtige vissen die tot de top in de Nederlandse Koi-scéne behoren en misschien zometeen wel een prijs op een belangrijke Japanse show pakken. Het kan niet veel beter. Daarnaast nog even poseren met enkele toppers, het foto-album moet immers ook gevuld worden, welke het plaatje compleet maken. Van deze vijver hebben we dus zeker wel een verslag gemaakt…binnenkort op KoiQuest.
We zijn nog maar twee dagen in Japan, maar ik denk dat we op deze manier goed op weg zijn om zoveel mogelijk kennis en ervaring op te doen welke we met onze mede-hobbyisten kunnen delen. Met Tiebo-san als nieuwe medewerker bij de Dainichi Koi Farm komt dat zeker goed. De ene ikeage is de ander niet..